Het wordt al binnen een kwartier duidelijk dat Call of Duty: Black Ops de serie een treetje hoger wil tillen, als de eerste mi ie in de besneeuwde bergen van de Sovjet Unie van start gaat. Het tijdperk is de Koude Oorlog, waar de game zich tijdens, voor en na zal gaan afspelen. Jij bent onderdeel van de elite black ops, een geheime dienst waarmee ontwikkelaar Treyarch zich zonder al teveel terughoudendheid een flinke dosis creatieve vrijheid zal gaan permitteren.
Op het eerste gezicht speelt de game zoals we gewend zijn. Bloedmooie graphics, een schitterend uitzicht, gevoel voor detail en evenzeer gevoel voor drama. Dat blijkt als we na minuten lang sluipen de eerste vijanden afmaken. Adem inhouden. Tot drie tellen. En dan met een kruisboog waaraan een sluipschuttersgeweer bevestigd is het genadeschot lo en. Een paar minuten later weer een compleet andere situatie. Rappeltouw bevestigen op het dak van een in de bergen gebouwd radiostation, een paar sprongen naar beneden en dan actie. Met één grote sprong het raam inspringen, geweer in de aanslag, slow-motion wordt ingezet en schieten maar.
Plan B
Weer een minuutje later krijgen we al de derde voorgeprogrammeerde scène voorgeschoteld. Aan de voet van een schotelantenne is er geen manier om terug te trekken, er zijn te veel vijanden voor de sexy sniperkruisboog. En dus maar door naar plan B. De normale pijlen worden van de kruisboog afgehaald en vervangen door pijlen met een explosieve top. Het zou een scène in Rambo kunnen zijn en de beelden liegen er dan ook niet om. Geweldige chaos, gruwelijk geweld en schitterend geschiet; alles schreeuwt Call of Duty. Een extra fijn weetje: die explosieve pijlen blijven eerst een paar seconden in een rondrennende en schreeuwende vijand steken voor ze ontploffen. Nice.
Op naar Vietnam
Over de top
Was het de afgelopen minuten al een gruwelijke chaos, hier buiten is er werkelijk geen paal of perk gesteld aan de overmacht van grafisch geweld. Overal vuur, ontploffingen, overvliegende helikopters en minstens evenveel kleine raampjes waar vanachter we beschoten worden. We schieten terug, maar Treyarch heeft zoals gezegd iets te bewijzen. En dus is terugschieten niet genoeg. En dus roepen we ‘gewoon’ even een helikopter op die naar beneden daalt en complete gebouwen met duizenden kogels doorzeeft en uiteindelijk neerhaalt.
Call of Duty: Black Ops deed in die eerste twee kennismakingen heel erg denken aan de opening cene van Medal of Honor: Frontline. In die game bestormden we de stranden van Normandië en vochten we als één soldaat in een leger. We voelden ons geen helden, geen eenmanslegers, maar simpelweg de gelukkige overlevenden van een onoverzichtelijk maar o zo indrukwekkend slagveld. Het is die chaos waarop Call of Duty: Black Ops lijkt te gaan teren. Chaos waar alleen een game mee weg kan komen. Frontline had echter wel de rust om na die openingscene op adem te komen. Of Call of Duty eenzelfde belangrijke balans kan vinden om complete overkill te voorkomen is nog de vraag. Eén ding is in ieder geval zeker: Treyarch wil iets bewijzen.
