Lahmia lacht opeens niet meer. Niemand in de zaal lacht. Treyarch heeft zijn neus in de boeken gestoken en verscheidene toonaangevende oorlogsvoeringexperts - onder wie Peter Singer - opgetrommeld, en dat loont. De nieuwe telg schetst een duister, onverhoopt beeld van de onpersoonlijke toekomst van moderne oorlogsvoering. Het is er een die we niet hopen te beleven, maar in zijn kern angstaanjagend realistisch is.

REE’s

Zonder in detail te treden (iets wat Lahmia tijdens zijn presenteren overigens wel deed), kunnen we stellen dat de aanleiding voor het centraal staande conflict ditmaal tamelijk concreet is: zeldzame aardmetalen, of rare earth elements (REE’s). Ze zijn van extreem belang voor duizenden industrieën in het nu en in de toekomst; de materialen worden ondermeer gebruikt in smartphones, laptopaccu’s en – niet onbelangrijk - militaire hardware.

Toch is het vrijwel enkel China dat de stof mijnt, 95 procent van de REE-productie stamt . Omdat het van export echter weinig wil weten en de Amerikaanse consument extreem afhankelijk is van REE’s, liggen conflicten rondom de grondstof tu en de VS en China op de loer. Zowel in het spel als in het eggie; , en let daarbij even op de datum. Zoals we al zeiden, de plot van Black Ops 2 is angstaanjagend realistisch. Dat maakt deze nieuwe Call of Duty in ethisch opzicht een heel intere ante.

Verhalend

Black Ops 2 focust zich op het jaar 2025, waarin de spanningen tu en de VS en China vanwege het REE-conflict erg zijn opgelopen. In dat jaar speel je de zoon van het hoofdpersonage uit de eerste Black Ops, Alex Mason. Hij neemt het op tegen de vooralsnog gezichtsloze Juan Menendez, een slimme bad guy die beide naties schaakmat probeert te zetten door onder meer het Amerikaanse droneleger te hacken en tegen de twee landen te gebruiken. Hoe en waarom Menendez dat doet, is niet geheel duidelijk. Die duiding biedt sergeant Frank Woods uit de eerste Black Ops. Hij is de brug tu en 2025 en de levels aan het einde van de jaren tachtig. Zo geeft Black Ops 2 inzicht in hoe Menendez de akelige persoon is geworden die hij bijna veertig jaar later is.

Hoewel het spel dus plaatsvindt in zowel het verleden en de toekomst, zien wij enkel twee mi ies in het jaar 2025. Het level dat we zien, speelt zich ergens halverwege de singleplayermodus af. Het hoofdpersonage, de zoon van Alex Mason, zit in een geblindeerd busje met de Amerikaanse presidente, die met een verschrokken en opmerkelijk gedetailleerd gelaat zichtbaar doodsangsten uitstaat. Dat is niet zo gek, want buiten vliegen talloze door Menendez gehackte, Amerikaanse drones die een zonnig Los Angeles hebben veranderd in een brandende hel met instortende flats en bruggen.

Al racend over de snelweg schiet een dronevliegtuigje op het busje. Een explosie lanceert het busje door de lucht en smijt de inzittenden alle kanten op. Het scherm kleurt zwart, Mason wordt wakker en krijgt een hand toegereikt door Woods. Terwijl hij uit het voertuig wordt getrokken, valt meteen op hoeveel mooier deze Call of Duty is dan zijn voorgangers. Nieuwe textures, prachtige rookwolken, kleurrijke vergezichten, bloom-effecten op het geweer van Mason: zo goed heeft Call of Duty er nog nooit uitgezien. Het geluidsa ortiment is ook niet meer zoals voorheen, want het zwaarklinkende geweer van Mason doet ons eerder denken aan de rauwe klanken van Battlefield 3 dan die van eerdere Call of Duty-delen. Overigens klinkt en oogt die andere EA-game nog altijd beter, maar de gedane aanpa ingen aan de oude engine zijn zachtst gezegd bewonderenswaardig. Het is werkelijk stukken mooier.

Het nieuwe oorlogsvoeren

De toevoeging van drones is van invloed op de manier waarop je het spel speelt. Niet alleen omdat je ze ditmaal als tegenstander hebt en ze overal vandaan komen, ook omdat ze op ieder willekeurig moment zélf zijn in te zetten. Wanneer enkele vijanden zich achter een reclamebord verschuilen, gebruikt Mason de laser op zijn futuristische armband om de hulp van een quadrocopter (een vliegende drone met bangelijk accurate geweren) in te schakelen. Direct komt het kleine helikoptertje het beeld ingevlogen en neemt het de soldaten onder vuur.

Daarnaast zijn drones gewoon intere ant omdat het dodelijke vechtmachines zijn in de meest letterlijke zin van het woord. Treyarch vindt het merkbaar intere ant om het onpersoonlijke, ethische vraagstuk omtrent dodende robots aandacht te geven, zowel tijdens de presentatie als in het spel. Zo schiet een tankdrone op een gegeven moment een politieagent dood op wel .

Maar oorlogsvoering in Black Ops 2 is ook op andere technologische fronten veranderd. Masons geweer kent bijvoorbeeld de mogelijkheid om vijanden door muren, auto’s en zelfs betonnen palen te spotten en beschieten. Op die wijze legt het centrale figuur de ene na de andere vijand (want Menendez beschikt ook over ‘normale’ infanterie in LA) het zwijgen op, ongeacht of die tegenstander nog in een autobusje wacht op iemand die de laadklep opendoet of schuilgaat achter een tot de tanden toe bewapende drone.

Nog altijd hetzelfde, maar dan anders

Later in de mi ie zien we hoe een flat met veel kabaal naar beneden stort en zo het centrum van Los Angeles hult in een gigantische wolk van stof. Als de lucht geklaard is, neemt Mason plaats in een FA-38. Vanuit het vliegtuig schiet hij op de vele drones die boven LA vliegen. Iets wat lastiger is dan het eruit ziet, want de FA-38 vliegt met een nagenoeg onnavolgbare snelheid tu en flats door en langs gebouwen. Tja, Black Ops 2 is natuurlijk nog altijd een Call of Duty-game en de Hollywood-achtige actie is – gelukkig maar, overigens – nog even aanwezig als altijd.

Zoals al uit de voorgaande pa ages blijkt, zijn er ditmaal weldegelijk risico’s genomen. Zowel de setting, het verhaal als de mogelijkheid om drones in te zetten, getuigen van een zekere durf van Treyarch. Dat de studio vernieuwing niet uit de weg gaat, blijkt nogmaals als Lahmia ons vertelt over de impact van de keuzes die je tijdens het verhaal maakt. Zo sterven bepaalde personen op een gegeven moment afhankelijk van hoe jij het verhaal doorloopt. En Treyarch gaat nog verder dan dat, want dezelfde keuzes en handelingen bepalen uiteindelijk welk einde jij te zien krijgt. Inderdaad, Black Ops 2 kent meer dan één slotstuk.

De levels waarin je die keuzes maakt heten StrikeForce-levels en ze kennen een opzet die haaks staat op de normale, lineaire mi iestructuur van Call of Duty. Zo toont Lahmia een Strikeforce-mi ie in Singapore in een haven. Al gauw wi elt hij naar een RTS-achtig perspectief, waarbij hij over het level vliegt en naar willekeur de controle neemt over een drone of medesoldaat naar keuze. Je bent dus vrij deze mi ie te doorlopen zoals jij dat wilt: je kunt kiezen om drones of medesoldaten te besturen, maar je kunt het RTS-aspect ook negeren en gewoon als soldaat de drie doelen in het level uitschakelen. Eerlijk is eerlijk, van de mi ie en de aanwezige actie waren we niet erg onder de indruk (mede vanwege de vele containers en de grijze, betonnen omgeving), maar de geboden vrijheid in de Strikeforce-mi ie getuigt in ieder geval – en wederom – van durf.

Durf

En durf, dat is mi chien wel exact wat de Call of Duty-serie nodig had. Zo wil Treyarch met de multiplayer (waar we niets van te zien krijgen en enkel het minimale horen) weer teruggaan naar de basisbeginselen, doelend op minder killstreaks en meer competitiviteit (Treyarch zegt esports met Black Ops 2 zelfs serieuzer te nemen dan ooit). De studio doet in vernieuwend opzicht wat Infinity Ward met Modern Warfare 2 en 3 eigenlijk naliet, wellicht omdat het niet aan de Modern Warfare-serie wilde tornen, of wellicht omdat de studio er simpelweg de ballen niet voor had. Of het nu het boeiende verhaal, de onverwachte nieuwe actie of het mooiere uiterlijk is: Black Ops 2 is het resultaat van lef en eigenzinnigheid. Vanuit een betere uitgangspositie kan dit vervolg haast niet ontwikkeld worden.