People Can Fly prikkelde onze zieke fantasieën eerder al met hun hectische arcadeshooter Painkiller. Hoewel zijn nieuwe geesteskindje op het eerste gezicht veel van die panische shooter wegheeft, is Bulletstorm eigenlijk moeilijk met Painkiller (en overige genregenoten) te vergelijken. Dat is maar goed ook, want anders had Bulletstorm het dit voorjaar nog moeilijk gekregen. Uiteindelijk gaat het mi chien wat ver om Bulletstorm het predicaat ‘origineel’ op te plakken, maar dankzij de combinatie van grof geweld, het The Club-achtige scoresysteem, de bizarre verhaallijn en een vloeiende besturing heeft Bulletstorm meer dan genoeg flair om stand te houden tu en de Killzones en Crysi en van begin 2011.
Verhaal
People Can Fly heeft het zichzelf gemakkelijk gemaakt door een universum te creëren waarin het de gekke gameplay van Bulletstorm moeiteloos kan verantwoorden. De ruimtesoldaat Grayson Hunt en zijn drie prettig gestoorde teamleden zijn in een strijd tegen hun commandant gestrand op een van de meest bizarre planeten die het sterrenstelsel telt. Nu is het team boos en neemt het wraak op zowel de boosaardige commandant als de bewoners van de kleurrijke planeet. Dit ogenschijnlijk simpele verhaal lijkt wellicht enkel een goed excuus voor het plegen van buitenaardse genocide. Toch spelen de komische ondertoon en brute personages – als we scriptschrijver Rick Remender (bekend van Dead Space) mogen geloven - een nagenoeg even grote rol als de actie zelf.
Grayson is ondanks dat hij zich opstelt als een absolute klootzak, iemand van wie je door zijn charismatische karakter en strakke oneliners gemakkelijk gaat houden. De band die hij met zijn medestanders opbouwt staat gedurende het verhaal centraal, evenals het in nevelen gehulde verleden van een van zijn teamleden. Bovendien is er nog een overkoepelend doel: het wraak nemen op de commandant door wie de soldaten op de afgelegen planeet beland zijn. Het gaat te ver om de singleplayer in Bulletstorm als een emotionele achtbaanrit te bestempelen, maar de potentie voor een boeiend avontuur (en de fundering voor een vervolg?) is duidelijk aanwezig.
Geweld
Hoewel we hartelijk om Grayson hebben gelachen wordt de echte hoofdrol gespeeld door Stygia, de planeet waarop het team zich bevindt. Dankzij de verbeterde Unreal 3-engine oogt Stygia paradijselijk mooi. De omgevingen zijn zelfs kleurrijk genoeg om als spelwereld voor een nieuwe Kameo te dienen. Het is bijna een raadsel hoe met dezelfde engine ook grijze shooters als Gears of War en Unreal Tournament 3 zijn ontwikkeld. Naast oogstrelende omgevingen huisvest Stygia voldoende vleesetende planten, omlaag stortende liften en stekelige hekwerken om zwervende mutanten mee koud te maken. Dat is dan ook waar de gameplay van Bulletstorm om draait: het op unieke wijze doden van je tegenstanders.
Des te origineler je kill, des te meer punten je krijgt en des te hoger je uiteindelijke plaatsje in het online kla ement zal zijn. Bovendien ontgrendel je met het maken van unieke combo’s zogenaamde ‘skillshots’, nieuwe wapens en vaardigheden. Het puntensysteem loont nauwelijks als je je vijanden steeds op dezelfde manieren omlegt, aangezien het aantal punten dat je ontvangt afneemt als je steeds hetzelfde trucje toepast. In de modus Echo, wat feitelijk People Can Fly’s variant op The Club is, speelt die variatie een grote rol. Enkel door vijanden uniek om te leggen (en dit zo snel mogelijk te doen) kun je in de modus hoge ogen gooien.
Of de game geweld nu beloont of niet, in Bulletstorm is het gebruik ervan zó leuk dat het haast zonde is je tegenstander ‘simpelweg’ neer te schieten. De controle over je personage is subliem en de acties die zijn toegewezen aan de knoppen op je controller pa en perfect bij de hectische gameplay. Grayson kan namelijk drie wapens dragen, maar heeft ook nog de beschikking over een futuristische la o, de Leash, en een fatale trap. Met de Leash kun je je vijanden in slow motion omhoog gooien of naar je toe slingeren, terwijl de trap je in staat stelt je vijanden (eveneens in slow motion) van je af te trappen.
Potpourri
Hoe werken die wapens in de praktijk? Nou, het is bijvoorbeeld mogelijk een groepje tegenstanders de lucht in te werpen met de Leash. Nadat ze gewichtloos boven je zweven, kun je met de secundaire vuurmodus op je revolver een ‘flare’ in het lichaam van je slachtoffer knallen. Je vijand zal dan als een vuurpijl door de lucht vliegen, ontploffen en de andere mutanten die nog in de lucht zweven brandend ter aarde doen storten. Met de zogenaamde Flail Gun kun je ook leuke stunts uithalen. Het geweer schiet kettingen af die aan beide uiteindes een granaat tellen. Als je goed mikt, zal de ketting zich om het lichaam van je slachtoffer binden. Wat er vervolgens gebeurt als je op het rode knopje drukt, valt natuurlijk wel te raden.
De demo op Xbox Live Marketplace en Playstation Network laat je alvast stoeien met de bloederige mogelijkheden die Bulletstorm rijk is. En dat zijn er vermakelijk veel. Het is een ware uitdaging iedere situatie anders aan te pakken. Niet omdat dat meer punten oplevert (nou ja, wellicht een beetje dan), maar vooral omdat het gewoon erg leuk is om te doen. Tot dusver is ons nog niets aan Bulletstorm tegengevallen. De game introduceert los van zijn bizarre manieren om vijanden het zwijgen op te leggen wellicht weinig nieuws, maar het is de fri e combinatie van bestaande gameplayelementen die het spel naar een hoger niveau tilt. Een potpourri van jongensdromen, zeg maar.