Wanneer twee genres worden gecombineerd moet zorgvuldig worden geselecteerd wat wel en niet in de mix thuishoort. De verhaalgedreven scripted events uit shooters zijn lastig te verenigen met de vrijheid die je verwacht in een RPG. Anderzijds is de diepgang van het RPG-genre, waarbij je tot in detail je uitrusting op elkaar afstemt, voor shooterfans mi chien net een brug te ver. Het risico bestaat dat je zo al het goede van beide genres weg moet laten, waardoor de combinatie minder smakelijk is dan de afzonderlijke delen. In Borderlands zijn bovengenoemde elementen, toch twee zeer e entiële elementen voor beide genres, gesneuveld ten bate van het geheel. De combinatie zal nu zijn kracht elders vandaan moeten halen.
Borderlands haalt die kracht vooral uit het looten, levelen en grinden. Uit de continue drang om beter te worden, om net dat sterkere wapen te kunnen kopen, om nog één level omhoog te gaan om vervolgens dat ene ervaringspunt aan die lang gekoesterde vaardigheid te besteden. Borderlands is eigenlijk een hack-and-slash-RPG, maar dan eentje die speelt als een shooter. Je moet zelf je wapen mikken en wordt daarbij slechts een beetje gea isteerd. Om critical hits te maken, moet je handmatig op de gevoelige plek van je tegenstander mikken, meestal zijn hoofd. De impact die je kogels vervolgens hebben, komen voor rekening van het RPG-aspect. Afhankelijk van de statistieken van je wapen en het niveau van je personage, wordt de hoeveelheid schade die je aanricht bepaald.
Terminals
Ook qua opbouw volgt Borderlands het hack-and-slash-genre. Na een aantal introductiemi ies laat de game langzaam de teugels vieren en heb je de keus uit meerdere hoofd- en submi ies. Verwacht in Borderlands geen grote, uitgestrekte omgeving waarin je volledige vrijheid hebt. Je kunt soms ver kijken, maar die uitgestrekte woestenij is nep. Je bewegingsvrijheid wordt beperkt tot brede paden, afgebakend door onbedwingbare bergen en diepe ravijnen. Pandora, de wereld van Borderlands, bestaat uit een reeks grote locaties die vrij onnatuurlijk via een soort van terminals met elkaar verbonden zijn. In plaats van dat je een grot inloopt en er bij de volgende locatie weer uitkomt, druk je aan het begin van de grot op een knop, waarna een laadscherm volgt. De illusie van een coherente wereld wordt hiermee doorbroken.
De spelwereld is ook niet zozeer een levendige locatie, maar eerder een decor waarin het grinden plaatsvindt. De dorpen en basi en zijn, op de vijanden na, uitgestorven. Van een ecosysteem is geen sprake, vijanden spawnen naar verloop van tijd gewoon weer op hun vaste plek en zodoende blijft de wereld gevuld. De paar vriendelijke personages staan stokstijf op hun vaste plek waar je ze dag en nacht zult aantreffen. Echte gesprekken kun je er niet mee voeren, die zijn ondergebracht in de mi iebriefings. Personages spreken weliswaar wat willekeurige zinnetjes uit, maar die zijn steeds hetzelfde en hebben zelden betrekking op de mi ie die je voor ze uitvoert. Het verhaal wordt voor een deel ook via de mi ieteksten voortgedreven, wat het gevoel geeft dat het niet meer dan een kapstok is om de mi ies aan op te hangen.
De mi ies zelf zijn tot dusver ook niet al te gevarieerd, al speeltGearbox bewust met de clichématige opzet die je in RPG's verwacht. Vrijin het begin al word je gevraagd om vier stukken vlees op te rapen,vervolgens om acht planten te zoeken. De echte looter zal heteen worst wezen: de vijanden die je onderweg tegenkomt, daar draait hetom. Wat op den duur wel enigszins vervelend zou kunnen worden, is datje na elke mi ie terug moet naar de persoon van wie je hem gekregenhebt om de bijbehorende ervaring te inca eren. Dit geldt zelfs voor demi ies die je van een anoniem prikbord haalt. In een RPG is deze opzetvrij gebruikelijk, maar shooterfans verwachten toch wat meer vlotheid.In GTA krijg je immers je geld ook meteen na het volbrengen van eenmi ie. Je kunt de pijn wat verzachten door meerdere mi ies na elkaarte volbrengen en daarna pas terug te gaan naar de opdrachtgever.
Taaie rakkers
De vuurgevechten zelf zijn bij vlagen spannend en vormen samen met hetlooten de drijfveer achter Borderlands. Een basis vol vijanden moetvoorzichtig worden benaderd. Door slim gebruik te maken van granaten enexplosieve kistjes, kun je de tegenstand flink uitdunnen. Regelmatigschuilen om je schild te laten herstellen, is van levensbelang.Voorzichtig zijn met de soms schaarse ammunitie eveneens.
De keus voor het juiste wapentuig is van levensbelang. Borderlands, zoleerde de PR-machine ons, bevat miljoenen verschillende wapens. Nu komtdit in de praktijk neer op enkele tientallen basiswapens, dievervolgens in kleur en statistiek zijn aangepast, maar het verschil inhoe ze presteren is gigantisch. Je zult continu op zoek moeten naarnieuwe wapens die aansluiten bij je niveau. Blijf je te langdoorschieten met een middelmatig wapen, dan merk je snel dat je hetmoeilijk hebt met vijanden die je eigenlijk makkelijk aan zou kunnen.
Action skills
Helaas biedt de omgeving lang niet altijd de mogelijkheid voor eensubtiele aanpak, waardoor de directe benadering regelmatig de enigeoptie is. Taaie rakkers vergen echter zoveel kogels dat je al snelzonder zit. Gedode tegenstanders blijven even dood, dus je kuntweliswaar blijven respawnen en kogels bijkopen tot je tenslottedoor de meute heen bent, desnoods met je vuisten. Dit voelt echter meerals val pelen dan als een overwinning.
Een goede equivalent voor demagische spreuken in RPG's ontbreekt. Elk van de vier speelbarepersonages heeft weliswaar zijn eigen action skill, maar dat iser slechts eentje gedurende het hele spel. Zo kan de soldierafweergeschut plaatsen en de siren via een andere dimensie reizen,onzichtbaar voor de tegenstander. De verschillende action skills haddengeweldig met elkaar samen kunnen werken, maar dat gaat in singleplayerniet op.
Hier merk je ook dat het spel eigenlijk is ontworpen voor decoöperatieve multiplayer: de ene speler plaatst afweergeschut, terwijlde andere onzichtbaar achter de meute opduikt en ze een optater geeft.De vier personages zijn complementair aan elkaar ontworpen en als je ermaar eentje kunt spelen, mis je toch je kameraden. Je hebt in coöp ookniet het probleem dat alle tegenstanders tegelijk op jou af komenstormen, wat vooral bij een kudde skag (een soort gemuteerde wilde honden) vervelend kan zijn.
Devoertuigen worden leuker, want de een kan rijden terwijl de ander vanafhet boordkanon tegenstanders onder vuur neemt. Je snapt ook meteen dekeus voor het ontbreken van conversaties en tu enfilmpjes: het houdtde vaart er lekker in en je hoeft je alleen maar te focu en op demi iedoelen. Het samenspel is immers al leuk genoeg. Het is jammer dat wanneer je in je eentje speelt, de andere personages niet worden vertegenwoordigd door computergestuurde kameraden. De vraag blijftdan ook of het spel genoeg weet te bieden voor de mensen die in hun uppie de wereld van Pandora willen doorkruisen.