Borderlands 2 is in veel opzichten een uniek spel. Niet louter omdat het twee genres combineert tot een goed gedoseerde potpourri van knallen en aanpa en, ook omdat de in de actie verweven RPG-elementen niet tot gevolg hebben dat het spel zichzelf te serieus neemt. De eerste Borderlands gaf daar al blijk van met zijn bizarre personages en cartooneske stijl, het tweede deel doet daar nog een schepje bovenop. Sterker nog, het is alsof Borderlands 2 is wat Borderlands had moeten zijn maar enkel in beperkte mate wist uit stralen: een all-out actiefestijn dat liever gek dan gewoon is.
Shoppen!
Voordat we onze level 25 A a in loslaten op de wilde savannes van Pandora, begeven we ons in Sanctuary, een van de grootste nieuwe steden in het spel. Sanctuary fungeert net als de steden in het eerste deel als hub. Er zijn sidequests aan te nemen, je kunt jezelf er naar andere gebieden transporteren en het is mogelijk zooi aan te schaffen of te verkopen. Sanctuary voelt en oogt daarbij daadwerkelijk als een stad. Mensen lopen rond, maken een praatje en gooien bijvoorbeeld al pilsdrinkend me en in een dartbord.
De stad leeft. Dat in tegenstelling tot de steden uit het eerste deel, waarin je je Remy alleen op Pandora waande.
Ons verblijf is niet van lange duur. Een van de personages uit deel één, Roland, stuurt ons vanuit Sanctuary naar een meer verlaten deel van de planeet. Aldaar leven naast talloze ergerlijke Scythids, ook Mordecai en zijn trouwe gevleugelde compagnon Bloodwing. Mordecai ken je wellicht nog als de sluipschutter uit deel één, maar in Borderlands 2 vervult hij louter de rol van fervent alcoholist. Gelukkig is de ex-Vault Hunter de flauwste niet en staat hij ons vanuit zijn toren bij met zijn sluipschuttersgeweer. Dat zou onze volgende opdracht moeten vergemakkelijken, die we ontvangen van het nieuwe personage Tina.
Tina maakt het ons moeilijk
Tina is dertien, maar onderscheidt zich van haar leeftijdsgenoten met een morbide fascinatie voor het opblazen van bandits. Verder is ze behoorlijk uniek door haar streetwise slang, waarop we haar niet durven te citeren, maar waarvan het taalgebruik uit het oud-MTV-programma Yo Mamma! een aardig beeld schept. Tina heeft daarnaast ADHD. Tenminste, daar gaan we blindelings van uit. Ze stuitert door haar grot, praat aan één stuk door en geeft ons de meest bizarre klusjes. Zo moeten we Tina’s teddybeer en een in een pot gevangen insect zoeken voor haar theefeestje, dat ze als aanleiding gebruikt om de bandit die haar ouders heeft vermoord een lesje te leren.
"“Tina is dertien, maar onderscheidt zich van haar leeftijdsgenoten met een morbide fascinatie voor het opblazen van bad guys."
Als we vervolgens met een boodschappenlijstje op zak op pad gaan, verslikken we ons in de ogenschijnlijk simpele opgave. Meerdere malen leggen we het loodje, en dat ligt echt niet aan ons - de twee aanwezige ontwikkelaars complementeerden onze skills zelfs, dus dat kunnen we in onze zak steken. Nee, Borderlands 2 is gewoonweg geen gemakkelijk spel. Zelfs met goed gebruik van de unieke vaardigheden van elk personage (de A a in kan tijdelijk onzichtbaar worden en bezit sterke, up te graden mêleeaanvallen) loodsen we ons niet pardoes door de mi ie heen. Dat heeft er waarschijnlijk mee te maken dat Borderlands 2 aan het einde van de rit vooral een coöpspel is, gezien het spelen met lotgenoten het overleven vele malen gemakkelijker maakt.
Aan actie in ieder geval geen gebrek. Vijanden blijven maar komen, nemen je vanuit alle denkbare hoeken onder vuur en vallen je onophoudelijk aan. Het maakt de bevrediging van een geklaarde klus des te groter, want pas na zweten, zwoegen en vooral veel sterven lukt het ons met de benodigde items op zak bij onze quest-geefster terug te keren. Tina dekt de tafel, stuurt ons erop uit om de moordenaar van haar ouders te vinden en ziet zo later haar kans schoon de betreffende bandit in vol ornaat te elektrocuteren. Dat terwijl wij tijdens het executieproces hordes instormende bandits ervan weerhouden de daarvoor benodigde generator kapot te maken.
Gek is zo gek nog niet
Nina geeft er aan het einde van onze (korte) speelse ie wederom blijk van zo gek als een deur te zijn. Maar binnen de context van het spel is Nina helemaal zo gek nog niet. Sterker nog, ze is een treffende metafoor voor Borderlands 2: je eigen ding doen, zelfs al is dat niet conform hetgeen de meesten als ‘normaal’ zullen bestempelen. Maar we moeten ook weer niet overdrijven: Borderlands 2 is uiteindelijk niet het stoutste jongetje van de klas. Het spel blijft erg trouw aan zijn roots. En dus ben je nog steeds constant op zoek naar dat ene betere wapen om die ene verfoeide mini-eindbaas ditmaal wel de baas mee te kunnen zijn.
Maar dat is logisch, want die herkenbare opzet uit deel één maakt dit vervolg zo uniek. Het verraste ons dat Borderlands 2 met zijn brede gameplay en harde actie uiteindelijk een heel erg eigen feel heeft. Dat het tweede deel de RPG-elementen uitdiept en combineert met zijn nu nog meer actiebepakte restant, siert de game. Eigenlijk hebben we maar één ding op onze speelse ie aan te merken: we willen de game nu wel eens in coöp spelen. De steden mogen dan levendiger zijn dan voorheen, de wereld van Borderlands 2 toont pas zijn ware kracht als je ‘m doorloopt met vrienden.