BioShock Infinite | Gamer.nl

BioShock Infinite | Gamer.nl

Voor de Total War-purist is het ketterij van de hoogste orde: geen historische setting, maar een volledig fictieve wereld waarin orks, vampiers en dwergen elkaar brullend de hersenpan inslaan. Dat is misschien jammer voor de geschiedenisliefhebber, maar Total War: Warhammer belooft meer spektakel dan ooit tevoren.

De setting van BioShock Infinite is sowieso al te cool voor woorden. Natuurlijk was dat al het speerpunt van de originele BioShock: de sfeervolle onderwaterstad Rapture, met zijn vernietigde architectuur en de compleet gestoorde inwoners die er nog ronddoolden, had nog het meeste weg van het spookachtige hotel uit de Stephen King-verfilming The Shining. Gecombineerd met het sterke verhaal kon niemand onder deze heruitvinding van een franchise uit. Maar na het tweede deel kenden we het wel weer een beetje, en daarom vindt Irrational Games gewoon opnieuw het wiel uit.

Boeman

Een nieuwe setting dus, en wat voor één. Je hebt het vast al gezien: een complete stad die zweeft in de lucht. De serie gaat van de donkere gangen in Rapture naar de felle, kleurrijke straten van Columbia, een vliegende stad die oorspronkelijk connecties had met de Verenigde Staten, maar nadat er met ma avernietigingswapens per ongeluk ook op onschuldige burgers op het vasteland werden getroffen, werd afgestoten. Nu, in 1912, zweeft de stad rond boven aarde en hopt het van land naar land om het met geweld kapot te knallen. Columbia is een soort boeman geworden, en als voormalige agent Booker DeWitt reis je er naartoe. Niet om voor eens en voor altijd een einde te maken aan Columbia en de verschillende politieke partijen die er met geweld om de macht strijden, maar om Elizabeth te redden.

Elizabeth is een vrouw die al vijftien jaar in een hoge toren in Columbia opgesloten zit. Waarom weten we niet precies, maar het heeft iets te maken met de speciale krachten die ze bezit – daarover later meer. Een gigantische mechanische vogel, Songbird, houdt haar zowel gevangen als gezelschap in de toren. We weten niet hoe, maar het lukt Booker al op één derde van het spel om Elizabeth te redden en vanaf daar begint de demo waar de ontwikkelaar doorheen speelt.

Het is even slikken wanneer we de graphics zien. Zo mooi zien we ze maar zelden. De details in de stad zijn talrijk, precies zoals je zou verwachten van een vervolg op BioShock. Maar door het vele licht (de stad zweeft immers in de lucht) en de kleurrijke gebouwen maakt dit nog veel meer indruk. En dan Elizabeth (en alle andere personages) zelf: ronduit prachtig geanimeerd, en bovendien een vrouw om verliefd op te worden. Omdat ze vijftien jaar gevangen heeft gezeten, is ze een beetje wereldvreemd, en wanneer we een verlaten winkeltje binnenlopen met haar om te zoeken naar bruikbare spullen, raakte ze in al haar onschuld enthousiast over zaken die wij heel normaal vinden. Voor haar is veel nieuw, en ze bekijkt de wereld door de ogen van een kind. We kunnen niet anders meer dan haar aandoenlijk vinden.

Songbird

Maar deze gezellige shopping spree wordt al snel verstoord wanneer we buiten de winkel een schrijnend mechanisch geluid horen. Elizabeth sleurt ons mee achter een bank, en we zitten er net op tijd achter om het mechanische licht dat Songbird naar binnen schijnt te ontwijken. De vogel is vanzelfsprekend op zoek naar de vrouw die uit zijn klauwen is ontsnapt. We zien Elizabeth haar best doen geen geluid te maken, haar hand voor haar mond om maar geen zuchtje adem te laten ontsnappen. Het is duidelijk dat ze onder geen omstandigheden weer gevangen genomen wil worden, en wanneer Songbird eenmaal gevlogen is, nog altijd zoekend naar zijn gevangene, bevestigt Elizabeth dit. “Wanneer hij mij weer gevangen wil nemen, beloof me dan dat je dat niet laat gebeuren”, zegt ze bloedserieus. Ze pakt onze handen en legt die om haar nek. We begrijpen het. Ze sterft nog liever dan dat ze terug moet.

We lopen verder, maar stuiten al snel op mannen van een politieke stroming die de stad zo goed als overgenomen hebben. Het zijn op geweld beluste soldaten en het duurt dan ook niet lang voordat ze ons aanvallen. Het gevecht kan beginnen. Met verschillende wapens die bevredigend in het rond knallen en – net als in BioShock – speciale krachten die uit de hand van Booker komen (bijvoorbeeld de mogelijkheid om vijanden in de lucht te gooien), kun je jezelf al aardig redden, maar het is Elizabeth die het verschil maakt.

Zij heeft krachten die nog het dichtste bij tijdreizen komen: zo kan ze objecten uit een andere tijd uit het niets laten verschijnen. Tijdens het gevecht hadden we de optie om haar drie verschillende objecten op te laten roepen: een grote wagen waarachter we konden schuilen tegen vijandelijk vuur, een ton met geweren en kogels, of een deur die ons vermoedelijk een makkelijke ontsnapping zou geven. Als dit vaker in gevechten mogelijk is, en we hebben geen reden om anders te vermoeden, dan geeft dit een extra tactisch element mee aan BioShock Infinite.

Dat Elizabeth haar krachten niet helemaal onder controle heeft, blijkt al snel. Gedurende onze tocht door de stad komt ze een stervend paard tegen. “Paarden sterven nu eenmaal”, merkt Booker niet heel gevoelig op, maar Elizabeth wil daar niets van weten. Ze gaat erbij zitten om het paard te redden, mi chien terug te sturen naar de tijd voordat het dodelijk gewond raakte, maar in plaats daarvan sleurt ze zichzelf, Booker en de nabije omgeving naar de jaren ’80 op aarde. We zien een straat in de stad, en een bioscoop waar een Star Wars-film draait. Ze weet zichzelf en ons net op tijd terug te flitsen naar Columbia, voordat ze aangereden wordt door een aankomende auto.

Ritsen

We gaan even terug naar het gevecht. Hoewel we de eerste gewelddadige rotzakken naar een plekje hoog boven de zwevende stad hebben geschoten, krijgen we even later alweer bezoek van nog meer soldaten, die rondritsen over metalen banen die overal door de lucht hangen en de eilanden waar de stad uit bestaat met elkaar verbinden. We besluiten hetzelfde te doen. We gebruiken een stuk gereedschap waarmee we over de rails heen kunnen glijden en zweven zo in rap tempo in het rond, terwijl we van eiland naar eiland en rails naar rails hoppen. Het gaat enorm snel en ziet er soepel uit. We denken dat dit erg leuk wordt om te doen. Er naar kijken is in ieder geval al een genot.

Helaas wordt het spannende gevecht tu en met de soldaten verstoord door de zo gevreesde Songbird. Hij probeert ons te pakken, maar duwt ons per ongeluk weg en we belanden in de koepel van een toren. Songbird laat zich daar niet door tegenhouden, en scheurt het dak open. Het mechanische monster staat op het punt ons in stukken te rijten, maar Elizabeth springt er tu en. “Stop! Het spijt me”, zegt ze tegen de robot. Zijn dreigende rode lichten veranderen in een wat vrediger geel licht. “Sorry, ik had nooit bij je weg moeten gaan. Neem me alsjeblieft terug.” Ze raakt de vogel teder aan. Het lijkt te werken: Songbird pakt haar en vliegt weg.

Voordat hij uit het zicht verdwijnt, vangen we nog een glimp op van Elizabeth in zijn klauwen. Ze kijkt ons bang en dringend aan en we zien een traan die over haar wang rolt. Ze geeft zichzelf en haar vrijheid op, voor ons, zodat wij niet de dood vonden. Ook al wil ze liever zelf dood dan weer gevangen genomen worden, toch heeft ze dit voor ons over. Het verwarmt ons hart en maakt het tegelijk ijs- en ijskoud. Elizabeth heeft iets met ons gedaan, diep van binnen. En ook wij voelen ergens in een hoek van ons oog een traan opkomen.

Al het nieuws live vanuit Los Angeles: Gamer.nl/E3


Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou