BioShock 2 speelt zich tien jaar na het origineel af. Tijdens deze vrij korte periode is Rapture nog verder in verval geraakt. De splicers, een soort gemuteerde mensen, zijn nu kwaadaardiger dan ooit en het oceaanwater stroomt nu werkelijk overal de stad in. Toch is de aangetaste stad niet de verandering die het eerste opvalt als je met het tweede deel begint. Veel opvallender is dat je nu niet langer als protagonist Jack speelt, maar in de huid kruipt van een Big Daddy. Je zit dus in een reusachtig duikerspak en hebt een enorme drilboor aan je rechterhand.

Toen bekendgemaakt werd dat je een Big Daddy speelt, schoten de negatieve uitlatingen als paddestoelen uit de grond. De verandering zou er namelijk voor kunnen zorgen dat de fantastische sfeer uit het origineel geheel verloren gaat. Je bent nu immers geen buitenstaander meer die per toeval in de stad belandt en geen idee heeft wat er nu eigenlijk gebeurt, maar maakt deel uit van de organische en bizarre samenleving van Rapture. Ook zou het gameplaytechnisch niet de beste keuze zijn. Big Daddy's staan er namelijk bekend om dat ze best krachtig zijn. Hierdoor zou het mi chien wel helemaal meer nodig zijn om tactisch met je magische krachten om te gaan, wat toch een van de speerpunten van het origineel was.

Ook wij waren sceptisch, maar onze blik verdween echter als sneeuw voor de zon toen we eenmaal met de previewversie aan de slag gingen. Zonder grootse inleiding word je in Rapture gegooid en vanaf dat moment laat de game je niet meer los. Dit komt op de eerste plaats door de fenomenale sfeer. Vrijwel onmiddellijk wordt hetzelfde onheilspellende gevoel opgeroepen dat het eerste deel zo kenmerkte. BioShock 2 is niet zozeer ontzettend eng, maar roept op de een of andere manier een erg onprettig gevoel op, maar dan wel in de positieve zin van het woord.

Het zijn vooral de details die hiervoor zorgen. Muren staan vol met merkwaardige teksten, de elektrische vonkjes en neonlichten veroorzaken nare licht- en schaduweffecten en er is continu ergens wat geluid te horen. Of het nu een komisch klinkend achtergronddeuntje, een schreeuwende splicer of stromend water is, nooit is het volledig stil in Rapture. Dit lijkt mi chien niet zo spannend, maar wanneer je het zelf ervaart, begrijp je pas echt wat voor impact dit soort kleinigheden nu eigenlijk hebben. Het zijn overigens allemaal elementen die ook al in het origineel aanwezig waren, maar ze zijn ditmaal nog iets beter en verder uitgewerkt. De toch al grauwe stad is meer in verval dan ooit en dat valt aan alles te merken.

Elk gebied, of eigenlijk zelfs elke ruimte van Rapture vertelt bovendien een eigen verhaal. Wederom zijn er overal dagboeken te vinden, die je meer vertellen over de ontzettend intere ante achtergrond van de stad en haar inwoners. Hoewel dit weer erg sterk is uitgewerkt, was het juist het eigenlijke verhaal dat tijdens de speelse ie opviel. Je bent niet zomaar een Big Daddy. Je bent het protype, niet meer dan een wetenschappelijke test en geen puur mechanisch wezen. Dit betekent dat je een menselijke achtergrond hebt en, mi chien nog wel belangrijker, beschikt over een vrije wil.

Dat je een vrije wil hebt, is de reden dat je niet erg geliefd bent. Je wordt namelijk achterna gezeten door het machtigste persoon van Rapture. Stichter van de stad, Andrew Ryan, mag dan wel dood zijn, maar er maakt een nieuwe persoon de dienst uit: Sofia Lamb. Deze pittige dame legt de nadruk op een gemeenschappelijke samenleving, waar Ryan juist opkwam voor het individu. Dit is nog tot daar aan toe, maar zij zou je van mens tot prototype van de Big Daddy's gemaakt hebben en ziet je nu als bedreiging, vooral door jouw vrije wil. Ze stuurt dan ook ma a's aan kwaadaardige geesten op je af, in de hoop dat je het loodje legt.

Gelukkig hoef je je niet helemaal alleen te verzetten tegen deze gezaghebbende vrouw. Wederom heb je een soort van gids. Atlas sprak je in het eerste deel per radio toe en legde uit wat er nu eigenlijk aan de hand was in Rapture, Tenenbaum doet hetzelfde in dit deel. Althans, in het begin van het spel. Hoe het zich verder ontpopt, is natuurlijk nog maar de vraag. Hoe dan ook, er zijn her en der wat personen die je een helpende hand bieden, al blijft het overduidelijk jouw taak de gevaarlijkste klusjes te klaren.

Om te overleven, moet je vechten. Nog meer dan in het eerste deel, dat ook al behoorlijk actiegeoriënteerd was. En ook al zou je het mi chien niet verwachten, qua moeilijkheidsgraad heeft BioShock 2 nauwelijks ingeboet ten opzichte van haar voorganger. Sterker nog, op de hogere moeilijkheidsgraden is het al vrij vroeg in de game behoorlijk pittig. Dit komt door een aantal zaken. Op de eerste plaats is de munitie wederom schaars en kun je niet onbeperkt gebruik maken van je magische krachten. Zelfs op je drilboor valt niet altijd terug te vallen, aangezien het brandstof nodig heeft.

Daarnaast zijn de vijanden merkbaar sterker en slimmer geworden. Er zijn een aantal nieuwe soorten splicers die je het leven echt zuur maken. Ze verstoppen zich, belagen je met voorwerpen en maken torenhoge sprongen als je probeert ze te slaan. En dan hebben we het nog niet gehad over de Big Sisters, die Sofia Lamb regelmatig op je afstuurt. Dit nieuwe vijandensoort kan gezien worden als de tegenpool van de Big Daddy. In plaats van een log, op kracht gebaseerd wezen is zij ontzettend snel, wendbaar en moord subtiel door je met een injectienaald te prikken.

Tijdens de speelse ie zijn we een aantal Big Sisters tegengekomen en de eerste keer was al overweldigend. Je hebt de game net opgestart en voor je eigenlijk door hebt hoe en wat, springt zo'n lenig beest voor je neus. Je wapenarsenaal is nog gering en wat je ook probeert, je krijgt haar eigenlijk niet te pakken. Het lijkt wel of de Big Sister met je aan het spelen is. Af en toe zet ze een aanval in, maar ze ontloopt jouw aanvallen met het grootste gemak. Het 'pak me dan, als je kan'-tafereel eindigt wanneer ze een enorm raamwerk kapot maakt, het oceaanwater de ruimte vult en je via de oceaan een weg terug naar binnen moet zien te vinden. Een opening cène die je bij de keel grijpt.

Vervolgens volgt een stortvloed aan intere ante keuzemogelijkheden en gebeurteni en. Ze nu al verklappen, zou afbreuk doen aan je eigen spelervaring. Bioshock 2 is namelijk typisch zo'n spel dat de meeste indruk maakt als je niet weet wat je te wachten staat. Wat we tot dusver gespeeld hebben, belooft in ieder geval veel goeds voor de rest van de game. Rapture is dan mi chien niet de utopische stad die het zou moeten zijn, je wilt er maar al te graag in vertoeven.