Je moet het Quantic Dream nageven dat ze zich blijven wagen aan de interactieve film. De te overkomen problemen van dit holistische genre zijn namelijk groot, met als grootste euvel dat de gameplay volledig afhankelijk is van het verhaal. Als het narratief niet goed is valt de hele game in elkaar als een plumpudding. Denk je Heavy Rain bijvoorbeeld maar eens in zonder plot of context en dan blijft één van de saaiste games ooit over.
In principe geldt dat ook voor Beyond, ook al doet de game zijn best om de gameplay op zich wat intere anter te maken. Op momenten dat je Jodie bestuurt kun je vrij wi elen tu en haar en haar onzichtbare volgeling genaamd Aiden. Aiden kan door muren vliegen, spullen laten bewegen en de geest van andere mensen overnemen. Dat lijkt te leiden tot spannende onderzoeken of tactische gevechten, maar totale controle is slechts een illusie. Dat merk je als je na een zinderende achtervolging vastgezet wordt door de politie en je achter een auto verscholen zit voor de heen en weer vliegende kogels. In je hoofd plan je al een aantal creatieve manieren om de politie uit te schakelen, maar het komt er uiteindelijk op neer dat je alleen bepaalde auto’s kunt omgooien of bepaalde soldaten zelfmoord kunt laten plegen. Nooit heb je de complete vrijheid in wat je met welk object doet.
Elke scène komt neer op diezelfde basis: het activeren van triggers om het verhaal verder te laten gaan. Dat klinkt saai en lijkt alsof je constant voor de gek gehouden wordt, maar hier zit ‘m het bijzondere van Beyond: Two Souls ook niet in. Dat is gelegen in de manier waarop je het verhaal beïnvloedt en de directe en indirecte keuzes die je maakt voor Jodie. Die uitwerking zorgt voor scènes die er puur en alleen op gericht zijn te spelen met je emoties.
Meeleven met Ellen Page
Uiteraard spreekt het voor zich dat Beyond: Two Souls valt of staat bij de invulling van het verhaal en de band met de personages. In onze preview speelden we op een niet-chronologische wijze allerlei verschillende scènes die samen het leven van Jodie blootgeven. We zien hoe de vader van Jodie haar als kind verafschuwde, ze opgevangen wordt door haar therapeut in de vorm van Willem Dafoe en ze als puber gepest wordt door tieners. Elke scène raakt je door de sublieme opbouw en realistische emotionele uitdrukkingen. Ellen Page maakt van Jodie bovendien een geloofwaardig personage met diepe gronden.
Doordat je bepaalt hoe Jodie reageert voel je je al snel verantwoordelijk voor de situaties waar ze in terechtkomt. De game geeft je namelijk het idee dat elke trigger die je activeert van invloed is op het verhaal, of het nou om een bepaalde manier van reageren gaat of om hoe ver je gaat met de krachten van Aiden. Dat blijkt niet alleen expliciet uit de logische wijze waarop de personages reageren, maar ook impliciet uit het feit dat je op geen enkel moment kunt falen. Er zijn geen foute keuzes. Dat heeft overigens ook een keerzijde, want als je er eenmaal achterkomt dat je tijdens actiemomenten niet dood kunt gaan, verdwijnt er ook meteen een flink stuk van de spanning. De heerlijke flow van het verhaal compenseert dat echter prima en zorgt ervoor dat actie, horror en drama toch de gewenste impact hebben.
Driehoeksrelatie
Centraal in de game staat de relatie tu en Jodie en Aiden. Aan de ene kant haat Jodie haar gave, omdat andere mensen haar erdoor verguizen, maar aan de andere kant kan ze ook niet zonder. Het verhaal laat op een fijne wijze beide kanten van hun band zien en als speler ben je een intere ant derde wiel. Zo wil je de tieners die Jodie pesten maar al te graag wat aandoen met de krachten van Aiden, maar daarmee distantieert Jodie zich op sociaal vlak alleen maar meer. De eenzaamheid van Jodie staat in bijzonder contrast met je eigen voldoening. De game speelt constant met die balans, hetgeen een wrang effect heeft op elke besli ing.
Die besli ingen lijken wel alleen van invloed op de korte termijn. De lo e scènes worden kriskras door elkaar getoond en er is een duidelijk overheersende rode draad waar je geen invloed op hebt. Het verhaal vindt uiteindelijk toch wel zijn eigen weg, waardoor de last van keuzes iets minder zwaar wordt. Desondanks merk je daar tijdens het spelen weinig van en denk je bij een aanstaande keuze vooral na over het welzijn van Jodie.
Horror, drama & actie
Beyond: Two Souls biedt een veelvoud aan scènes met een gevarieerde emotionele lading. Zo neemt de game af en toe een verra end sterke horrorwending en zorgt de sociale interactie voor een ontroerend drama. Ook qua gameplay vliegt de game van hot naar her. De ene keer wandel je rustig rond, op zoek naar iets om te doen, en de andere keer ben je druk in de weer met allerlei quick-time events. Daarmee zakt de game nooit in elkaar en verfrist het zichzelf telkens op het juiste moment. Lukt het Beyond: Two Souls om het niveau van de eerste drie uur vast te houden, dan belooft het zonder meer een bijzonder pareltje te worden.