Het eerste dat opvalt aan Betrayer is natuurlijk het uiterlijk. Vrijwel alles is zwart-wit, met uitzondering van enkele details als bloed of vijanden. Het doet in eerste instantie denken aan de Wii-titel MadWorld, die eenzelfde kleurenpalet hanteerde. Betrayer is echter een stuk minder cartoonesk en bovendien flink wat minder bloedovergoten. De game is niet zwart-wit als een stripboek, maar zwart-wit als een gewoon spel waar alle kleuren uit zijn gehaald. Het effect is dan ook gemaakt door in de engine met wat sliders te schuiven totdat dit extreme resultaat tevoorschijn kwam.
Het uiterlijk is ook een van de eerste dingen die spelers weg zal jagen bij deze game. We moeten het eerlijk zeggen, Betrayer doet in eerste instantie een beetje pijn aan je ogen. Een veelgehoorde klacht op de fora is dan ook dat mensen het stijltje niet kunnen waarderen. Je gaat echter vanzelf wennen aan de korrelige omgeving met de grote contrasten, en dan zie je wat de ontwikkelaars voor ogen hadden. Door het gebrek aan kleur vallen een hoop details in de spelwereld weg, die je ogen op een gegeven moment zelf gaan invullen. Het zorgt voor een intense spelbeleving, waarbij je hersenen constant bezig zijn om je omgeving te analyseren en te begrijpen. Dat is een ervaring waar lang niet iedereen van zal kunnen genieten, en waar niet iedereens brein op voorbereid is.
Waar is iedereen?
Het is eigenlijk jammer dat zoveel van de discu ie over het gebrek aan kleur van Betrayer gaat. Wie verder kijkt dan alleen het uiterlijk vindt namelijk een intere ante setting om in rond te lopen. Het jaar is 1604 en je spoelt aan als een schipbreukeling op een strand in Virginia. Je bent op zoek naar een van de koloniën, maar je komt er al gauw achter dat er iets totaal is misgegaan. De bevolking van het eerste dorpje dat je vindt is verdwenen, de enige wezens die je ziet zijn spookachtige verschijningen. Je kunt met ze communiceren, maar wat er nou precies gebeurd is blijft een groot mysterie.
Het bijzondere van Betrayer, naast het uiterlijk dus, is dat het niet je handje vasthoudt. Je wordt achtergelaten op het strand en na een korte introductie kan je gaan en staan waar je wilt. Het spel bestaat straks uit zeven grote gebieden – de Early Acce telt er op dit moment slechts eentje – die je kunt doorkruisen, op zoek naar antwoorden die wat licht op de vreemde situatie kunnen schijnen. Her en der zijn aanwijzingen te vinden, zoals begraafplaatsen of vreemde stenen, die je weer kunt voorleggen aan de verspookte kolonisten. Welke kant het verhaal precies op zal gaan, wordt uit deze vroege versie nog niet duidelijk.
De wereld is een game
Dit is geen spel waar de actie van je scherm spat, al zitten er wel redelijk wat gevechten in de game. De gebieden worden bevolkt door spookachtige Spaanse conquistadors die je liever vanaf een afstandje zal willen bestoken met je pijl en boog of musket. Komen ze te dichtbij, dan kunnen ze je met één ferme klap neerslaan. Dat maakt de combat gespannen, maar niet altijd spannend. Gevechten zijn sloom en weinig verheffend, en als een Spanjaard te dichtbij komt weet je vrijwel zeker dat je het onderspit zal delven. Je wordt dus in een stealth-rol geduwd, voor een andere aanpak is eigenlijk geen ruimte. De vijanden zijn gelukkig goed te zien, aangezien ze met hun rode gloed vrijwel het enige kleurige zijn in deze monochrome wereld.
De game bevindt zich duidelijk nog in een vroeg stadium. Nog lang niet alle gebieden zijn te verkennen, er mi en naar ons gevoel dialogen die het verhaal enige richting geven en het inverten van de muisbesturing werkt nog niet (grrrr!). Naast die oplosbare problemen zijn er echter ook een paar keuzes gemaakt waar wij zo onze bedenkingen bij hebben. Betrayer is ontworpen om niet zozeer aan te voelen als een game, bijvoorbeeld door een wereld te creëren die je totaal in het spel trekt zonder al te veel poespas en HUD-elementen op het scherm. Het is dan gek dat er wel aspecten in zijn verwerkt die erg “game”-achtig aanvoelen. De verdwenen (?) dorpsbewoners hebben bijvoorbeeld kistjes achtergelaten die dienen als een winkel. Als je geld in de kist achterlaat, mag je een stapeltje pijlen of een nieuw wapen meenemen. Ook zijn er regentonnen waaruit je kan drinken om zo je gezondheid te herstellen. Voor een game die duidelijk graag anders wil zijn, zijn dat nogal vreemde en traditionele keuzes.
Betrayer is een titel die zeker de moeite is om in de gaten te houden, al is het maar vanwege de boeiende setting en het bijzondere uiterlijk. Het valt echter niet te ontkennen dat het publiek voor deze titel niet bijzonder groot zal zijn. Iedereen die hoofdpijn krijgt van de graphics valt al snel af, net zoals iedereen die van een beetje actie houdt. Het lijkt wel een unieke en wat bedachtzamere ervaring te worden en wij verheugen ons er op om de mysteries van Virginia verder te kunnen ontrafelen.