Capy Games kwam een jaar of vijf geleden met de avonturengame Superbrothers: Sword & Sworcery EP. Het is een fantastische en magnifiek vormgegeven interpretatie van Scytho-Siberische volkeren en culturen, verspreid over de immense Euraziatische steppe. De game is relatief langzaam, zet in op symboliek en mythologie, en laat de potentie van (kleur in) pixel art zien. Minstens zo belangrijk: Sword & Sworcery zette Capy Games op de kaart en gaf de ontwikkelaar de mogelijkheid om meer experimentele games te maken.
In 2014 verscheen de actieknaller Super Time Force, maar met Below lijkt de Canadese studio voort te borduren op Sword & Sworcery. Hoewel er ditmaal niet gekozen is voor pixel art, is er wederom veel aandacht voor verhaalvertelling via kleur, animaties, weerseffecten en natuuromgevingen.
Wel lijkt Capy Games op een andere ervaring in te zetten. Zo is er minder ruimte voor puzzels en directe interactie met andere personages. In plaats daarvan doet dit game zich voor als een grote ontdekkingsreis, die gameplay-technisch nog het meeste tegen een roguelike aanleunt. Het gaat dan wel om een roguelike die je beperkingen oplegt. Je kunt twee kleinere wapens met je meedragen of een wapen en een schild. Voorafgaand aan elke kerker of grot (want Below) bepaal je je wapenuitrusting en ondervind je binnen de kortste keren of je keuze de juiste is.
Onmenselijk en bovenmenselijk
Below wordt hier en daar vergeleken met Dark Souls. Daar valt iets voor te zeggen, want de game is meedogenloos en laat je aan je lot over. Ook is het e entieel dat je weet waar je zelf toe in staat bent en hoe de wereld om je heen – en de verschillende vijanden daarin – functioneren. Alleen dan kun je overleven. Toch lijkt het niet terecht om Below als Dark Souls met pixel art te cla ificeren. Waar de nadruk van Dark Souls op de gevechten ligt, zet Below in op het ontdekken van en je positioneren in de spelwereld.
Dat komt vooral door de ruimtelijke ervaring en het gevoel van schaal in de game. Het eiland – of zijn er meerdere? – is immens, onmenselijk en bovenmenselijk. In tegenstelling tot in Dark Souls ben je geen strijder die, mits getraind, wel even huishoudt. Het eiland in Below dwingt respect af en is ook lang niet altijd vijandig. Die intere ante wi elwerking tu en het eiland en jou is ook waarschijnlijk de reden dat Capy Games voor een isometrisch camerastandpunt gekozen heeft. Je personage stelt nauwelijks meer iets voor wanneer je hem afzet tegen relikwieën of de imposante omgeving.
Ontdekkingsreis
In Below ben je klein, nietig en kwetsbaar, en juist dat kan nog wel eens de reden zijn dat deze ontdekkingsreis je uiteindelijk bijblijft. In die zin heeft de game het nodige weg van Titan Souls, dat een vergelijkbare ruimtelijke ervaring biedt. Titan Souls stelde teleur op het gebied van world-building; hoewel mooi, zijn de wereld en haar mythologie er vooral voor de vorm. De wereld faciliteert de gevechten tegen de titanen, maar leeft niet. Vooralsnog maakt Below op dit vlak juist indruk. Het heeft er alles van weg dat elke kerker gewicht en betekenis heeft, en dat elke vorm van leven je ervaring verrijkt – en je ontdekkingsreis er dus daadwerkelijk toe doet.
Below moet ergens dit jaar verschijnen op Xbox One en pc.