Eerst puntje één dan maar. Onze geldbeluste vrienden Salem en Rios – twee personages die aan de top staan als het op rauwe stoerheid aankomt – raken weer eens verzeild in een behoorlijke puinhoop die enkel op te lo en is met kogels en honderden lijken. Prima, daar kunnen we mee leven. Aangezien zij toch met z'n tweeën zijn en wij wel van een potje coöp houden, 'lo en' ze dat op zoals het hoort: zij aan zij.
Samen uit, samen thuis
Tijdens een korte actiescène door de straten van Shanghai lullen de ontwikkelaars maar raak over organische coöperatieve gameplay. In principe zeggen ze dat alles wat je samen kunt doen niet aan bepaalde situaties gebonden is, maar dat je continu gebruik kunt maken van je teammaat. Dat klinkt niet alleen even logisch als vreemd, dat ís ook vreemd als ze vervolgens direct over automatisch dekking zoeken praten als je tegen een muur aanrent. We zien de link even niet tu en dekking zoeken met je personage en het filosofisch gebrachte 'organische coöp'. Ze blijven er bovendien de rest van de game nog op hameren, maar tot veel concrete voorbeelden die noemenswaardig zijn komt het uiteindelijk niet nooit.
Alles moet stuk Puntje twee dan. Destructie zoals nooit eerder gezien. Wat Army of Two: The 40th Day als uitgangspunt neemt is op zich aardig. In principe komt het er op neer dat je vaak in games rondloopt door verwoeste gebieden, vlak nadat het gebeurd is. Ze willen jou als speler midden in die verwoesting gooien, in plaats van dat je de hond in de pot vindt. Op papier klinkt het al beter dan organische coöp, maar als we in de verte een gebouw zien instorten en de straten van Shanghai vervolgens met stof gevuld worden, voelt het allesbehalve nieuw. Nog steeds staan we ver van de échte verwoesting, het enige verschil is dat we nu door een omgeving heenlopen die gevuld is met stof en puin.
Zoals gezegd is het vreemd dat de ontwikkelaar op deze twee punten de aandacht vestigen, terwijl Army of Two: The 40th Day juist een game is die gewoon zonder al teveel gelul ervaren moet worden. Het schieten bijvoorbeeld is nog steeds een heerlijk onsubtiele aangelegenheid. Door veel vijanden af te maken trek je aggro aan, en als de meter van de ene speler vol is, kan de andere ongezien de vijand flanken. Was leuk in het origineel en vast en zeker evenzeer in dit deel.
Ook de mogelijkheid om met één speler vanaf het dak een virtuele projectie door te sturen naar je teamgenoot is goed bedacht. Zo zat Salem naar een houten deur te kijken, terwijl Rios op het dak de situatie achter de deur waarnam en beelden doorstuurde naar zijn vriend. Vervolgens krijgt Salem de info en lijkt het alsof je met röntgenogen door het hout heenkijkt. Als je de vijanden eenmaal hebt gespot, kun je namelijk door het hout je doelwit neerschieten.
Slecht geweten
De bovenstaande situatie was trouwens een gijzeling die te maken heeft met een belangrijke vraag die Army of Two: The 40th Day stelt: Who are you in this situation? Red je de gijzelaars om zo wat extra geld te verdienen, of negeer je het onrecht en bespaar je kogels en moeite. Nog een iets explicieter voorbeeld wordt gegeven als we in oorlogsgebied een wapenvoorraad zien en wat geweren uitladen. Een bewaker met de goedaardige uitstraling van Bill Cosby richt z'n geweer op ons en beveelt de wapens terug te leggen. Dat kun je doen en daarmee voorkom je escalatie. Beide spelers mogen stemmen of ze hier wel of niet in mee willen gaan, wederom ingaande op de vraag die deze game jou als speler stelt. Neem je de wapens toch mee, dan vindt er een ongelukkig ongevalletje plaats waardoor de bewaker alsnog eindigt met een kogel in z'n kop. Een lijkje meer is niet zo erg zou je zeggen, totdat de game je plots confronteert met je acties en beelden laat zien van een jong zielig huilend meisje dat net haar vader is verloren – inderdaad, ons dooie Cosby-agentje.
Hoewel ook dit niet bepaald wereldschokkend is en de rest van de game weinig indruk maakt als baanbrekende titel, is dat toch de manier waarop de ontwikkelaar deze game wil neerzetten. Wat ons betreft helemaal niet nodig, want Army of Two: The 40th Day hoeft helemaal niets meer te zijn dan een vervolg op het origineel. Dit is niet de game die we voor spectaculair verhaal of nieuwe revolutionaire ideeën spelen. Dit is de game die we spelen omdat we het heerlijk vinden om met lekker rauwe graphics en stoere hoofdpersonages in coöp een bende bad-guys om te leggen. Daar verandert een berg gebakken lucht niets aan. Dus Army of Two: The 40th Day, doe maar gewoon, dan doe je het al goed genoeg in onze ogen.