De heldin van de films is namelijk geen zwaar bewapende ruimtemarinier, maar een doodgewone Warrant Officer op een mijnschip. In Alien (1979) vecht ze dan ook nauwelijks terug en is het monster uit de titel vooral een bedreiging waarvoor ze op de vlucht moet. Alien: Isolation is de eerste game die deze setting durft na te bootsen. Je speelt hierin namelijk als de dochter van Ripley en in een aanvaring met een nieuwe Xenomorph ben je minstens zo weerloos als je moeder dat ooit was.
Prooi en jager
Alien: Isolation streeft er echt naar een first-person horrorgame te worden. Het spel bevat wel (vuur)wapens, maar op de Alien zijn die nauwelijks effectief en is je enige andere optie vluchten of je heel erg goed verstoppen. De Alien die zich op het ruimteschip de Sevastopol bevindt is namelijk een meedogenloze jager die Amanda Ripley’s angstige gehijg zelfs door de kastdeuren - waar menig andere videogamemonster nooit zal kijken - heen hoort. Isolation doet wel een beetje denken aan games zoals Outlast en Amnesia, maar valt niet in dezelfde valkuilen.
Het kan altijd gebeuren dat je toch ineens gezien wordt en vervolgens wordt doorboord door de staart van de Xenomorph. In iedere andere horrorgame zou dat betekenen dat het spel even laadt en je vervolgens vlak voor dit dodelijke moment weer verder kan spelen. Het gevolg daarvan is dat je precies weet waar de Alien staat, wat ‘ie gaat doen en wat jij vooral niet moet doen wil je het deze keer wel overleven. In Isolation worden iedere keer dat je het loodje legt de kaarten opnieuw geschud. Sloop het wezen de eerste keer dat je een ruimte binnenliep nog jouw kant op, de tweede keer dat je het probeert is het beest nergens meer te bekennen en springt hij een paar honderd meter verder uit een rooster.
Tot in de puntjes
Het is niet alleen deze willekeur die Alien: Isolation spannend moet maken. Het ontwerp van het ruimteschip waarin Amanda zich begeeft is verlaten, donker en bovendien in exact dezelfde stijl als de computers en apparatuur uit de USCSS Nostromo die aan het einde van de eerste film wordt opgeblazen. Kleine details, zoals het lettertype van je mi ieopdrachten en het geluid van Amanda’s radar, zijn stuk voor stuk herkenbaar voor wie bekend is met de iconische films.
Er zijn daarnaast meer bedreigingen op het schip aanwezig die sommigen bekend voor kunnen komen. Sinds de Xenomorph de boel op scherp heeft gezet op het schip is niemand meer te vertrouwen en moet Amanda dus niet alleen oppa en voor het monster uit de titel, maar ook voor andere mensen en synthetics. De bleke androids die ook door het schip lopen zijn met hun doodse ogen minstens zo griezelig als dat andere onmenselijke wezen.
Androids zijn een stuk taaier dan de gemiddelde mens, maar nog wel te doden. Het crafting-systeem komt hier onder andere bij kijken, want door genoeg rond te snuffelen in kastjes en onder kisten in het schip verzamel je materialen die je kunt gebruiken om wapens mee in elkaar te zetten. Een EMP-bom bijvoorbeeld die je de ideale kans geeft om al het witte bloed uit zo’n synthetic te laten lopen.
’They’re coming outta the goddamn walls!’
Er is duidelijk veel tijd en aandacht gestoken in het zo succesvol nabootsen van de wereld waarin Alien zich afspeelt. Het beste voorbeeld daarvan is de motion tracker die met zijn ritmisch getik aangeeft hoe dichtbij andere levensvormen in de buurt zijn. Deze gadget is cruciaal in het overleven in de donkere omgevingen waar je vijand zich perfect in kan verschuilen. Op ieder moment in het spel kun je dit ding tevoorschijn toveren om te zien hoe erg je precies in de problemen zit. Door dozen om te stoten of een generator opnieuw op te starten kun je namelijk zoveel geluid maken dat de aandacht van de buitenaardse indringer getrokken wordt.
Het zorgt er allemaal voor dat Alien: Isolation niet alleen de juiste sfeer heeft, maar ook al snel verdomd spannend is. Met een lerende en onvoorspelbare vijand op je hielen wordt Isolation een echte horrorgame. Het nieuws dat de game ook te spelen is met de Oculus Rift is dan mi chien zelfs een beetje teveel van het goede.
Alien: Isolation komt namelijk gevaarlijk dicht in de buurt van de horror van de films. We gaan daardoor haast opkijken tegen de speelduur van acht tot tien uur. Je kunt namelijk schreeuwen tot je schor bent, maar in de ruimte hoort niemand je.