Hé, je kunt een konijn gooien. Wat leuk! En het beestje heeft zelfs een hoed! BOEM. Oké, dat was dus een wapen. Alice's Wonderland zit vol met dat soort verra ingen. De onvoorspelbaarheid maakt de vrij lineaire platformgame toch nog best aantrekkelijk, want het creëert een goede sfeer die perfect bij de waanzin van wereld past.
Eyepot
Alice: Madne Returns is de opvolger van American McGee’s Alice. De game speelt zich elf jaar na de gebeurteni en uit het eerste deel af. Voor het verhaal maakt dat in principe niet uit: Alice moet weer het verlies van haar ouders verwerken en ze gaat terug naar Wonderland om haar rust te zoeken. Wat blijkt? De wereld ligt door haar krankzinnigheid totaal overhoop. Aan Alice de taak om dit recht te zetten én om meer te weten te komen over de dood van haar ouders. En niet getreurd: Alice ziet er nog steeds uit als een emo-meisje van vijftien jaar, inclusief jurk met een paar bloedspetters.
Theepotten met een oog (de zogeheten Eyepots, lees de grap), witte kindergezichtjes die bommen op je afschieten en een breed glimlachende kater met een tattoo op het voorhoofd én een drakenstaart: in Alice: Madne Returns kijk je er niet eens gek van op. De gekte in Wonderland wordt versterkt door de fraaie omgevingen die ondanks wat oneffenheden in de texturen – sommige wanden hebben bijna geen reliëf – zeer goed hun werk doen. Je hebt niet meteen het gevoel dat de wereld enorm gesloten is: de omgeving kent diepte, hoewel je daar niet direct gebruik van maakt.
Spring, Alice, spring!
Wonderland leent zich erg goed voor een platformgame. Zo moet je veelvuldig springen en zweven en is het de bedoeling dat je obstakels probeert te vermijden. Het springen gaat trouwens wat stroever dan verwacht, omdat Alice niet altijd even lekker beweegt. Dat merk je vooral wanneer je aan ventielen moet draaien om uiteindelijk op stoom te zweven, waarna je vaak in de afgrond belandt. Het platformaspect van Alice: Madne Returns is vrij conventioneel met bewegende plateaus en wat speciale springopties. Je hebt eigenlijk altijd maar één manier om verder te komen.
Hoewel de game vrij lineair is, kent Alice: Madne Returns toch nog veel geheime pa ages en plekken. Sommige kun je met het blote oog spotten, voor andere moet je een speciale verkleinmodus inschakelen. In deze modus kun je onzichtbare vloeren zien en heb je de mogelijkheid om door kleine sleutelgaten te lopen. Je kunt dit vergelijken met de geheime wereldjes in Mario, waar je snel even wat extra voorwerpen kunt scoren. Dit zijn bij Alice onder andere tanden, rozen (die de gezondheidsbalk aanvullen) en speciale herinneringen die het verhaal beetje bij beetje vertellen.
Van dolk tot mitrailleur
Het vechtsysteem is dik in orde want Alice kent een reeks gave aanvallen. Je hebt een dolk, schaakstuk (dat dient als een soort hamer), konijnenbom, bommenwerpen en mitrailleur (ja, echt). Met deze verschillende wapens kun je tactisch te werk gaan tegen verschillende vijanden die allemaal hun eigen zwakke plekken hebben. In de eerste demo komen vooral een soort van groene gnomen met treurige gezichten voor. Je brengt ze zo gemakkelijk om dat het gewoon zielig is. Je slaat hun schilden met het schaakstuk in één klap kapot en daarna is het appeltje-eitje. En moet dit überhaupt eng zijn?
De gevechten zijn in de tweede demo een stuk pittiger. In de wereld van de Queen of Hearts zijn de vijanden moeilijker te verslaan en zien ze er niet meer zo kinderachtig uit. Je krijgt een klein leger kaartsoldaten op je af dat er een stuk toffer en angstaanjagender uitziet. Het is de bedoeling dat je verschillende mini-bazen en de uiteindelijke eindbaas moet verslaan met een speciale tactiek: bij de één is de rug de zwakke plek, bij de ander kun je het beste de bommen afweren met je parapluutje.
Bad-a
Hoewel Alice: Madne Returns zeker de potentie heeft om een hele gave game te worden, blijft het vechten toch nog aan de gemakkelijke kant. Dit komt voornamelijk door je versnellingskracht, waarbij je in een soort van bloemetje traal transformeert. Je kunt dan niet geraakt worden, terwijl je deze kracht ook nog eens ongelimiteerd kunt gebruiken. Het is daardoor niet moeilijk om vijanden snel van achteren aan te vallen of om even te ontsnappen aan de hectische gevechten. Als het je dan nog niet lukt om te winnen, bestaat er een soort van horrormode die je kunt gebruiken als je bijna dood bent. Het beeld krijgt dan witte, grijzen en rode kleuren en je bent voor een bepaalde tijd onoverwinnelijk.
Het etiket 'horrorgame' is mi chien wat overdreven, maar Alice: Madne Returns wordt een game om naar uit te kijken. De wereld ziet er mysterieus en sprookjesachtig uit, oogt verfri end en kent een aantal leuke verra ingen. En als je dacht dat Lara Croft bad-a was, dan heb je nog geen kennis gemaakt met Alice.