1-2-Switch speelt zich opvallend genoeg vooral buiten het televisiescherm af. Het gaat er niet om wat in de game gebeurt – al is er wel wat artwork en uitleg te zien op het scherm – maar in het blikveld tu en twee spelers. De game kan daarom beter vergeleken worden met een potje pokeren of hoe je vroeger met je vriendjes en vriendinnetjes cowboytje of riddertje speelde.
Mexican stand-off
Beide spelers houden in de meeste van de minstens twintig aanwezige minigames elk een eigen Joy-Con-controller vast. Beide controllers dienen namelijk als kleinere, maar veel preciezere Wii-afstandsbedieningen. Als er één positief ding opvalt bij 1-2-Switch is dat de technologie in de controllers heel indrukwekkend is. Bewegingen worden precies vastgelegd en ook de ‘HD Rumble’, de verbeterde trillingen in de controllers, maken indruk. Maar daarover later meer.
In de diverse minigames neem je het vooral tegen je medespeler op. Zo dienen de Joy-Con in een van de minigames als geweer. Hou de Joy-Con naar beneden om hem ‘in je holster’ te houden en haal hem dan voor je tegenstander het doet omhoog en schiet. Een echte stand-off dus die je ook in oude westernfilms ziet. In weer andere minigames moet je beiden je controller zo draaien om een kluis te kraken, of hem snel op en neer bewegen om een koe te melken, of op tijd je handen naar elkaar brengen om een samoeraizwaard tegen te houden. Terwijl je dit doet kijk je nauwelijks naar de minimalistische beelden op je televisiescherm, maar vooral naar de persoon in de woonkamer waar je het tegen opneemt.
Geavanceerde trillingen
Om terug te komen op de ‘HD Rumble’: 1-2-Switch bewijst dat deze technologie echt werkt. In een van de minigames moet je tellen hoeveel balletjes er zogenaamd in de Joy-Con-controller zitten. Daarbij voel je echt het verschil tu en bijvoorbeeld één en drie ballen. Dit gebeurt doordat er heel genuanceerde trillingen door de Joy-Con controller gaan, die het mogelijk maken dit echt te ‘voelen’. De technologie wordt ook in andere Switch-games gebruikt en we zijn nieuwsgierig waar Nintendo dit verder nog op gaat toepa en.
1-2-Switch biedt zeker een origineel concept en het is prijzenswaardig dat een game je juist aanspoort bezig te zijn met de mensen om je heen in plaats van met de televisie. Daardoor lijkt 1-2-Switch eerder op een rare mix tu en game en bordspel, of zo’n familiegame van vroeger waar een videoband bijzat als extra element. Ook heeft het wat weg van de Wario Ware-games, behalve dat die spellen vaak minigames van een paar seconden bevatten en veelal doorspekt zijn met rare Japanse humor. 1-2-Switch lijkt zichzelf een stuk serieuzer te nemen.
Hoe origineel het concept ook is, een game moet wel langdurig leuk blijven om te spelen, zeker wanneer je er zo’n 50 euro voor neertelt. Om eerlijk te zijn dachten we in eerste instantie dat 1-2-Switch bij de console zelf geleverd zou worden. Dat zou de game niet alleen een grotere kans geven een hit te worden, het past ook beter bij wat we tot nu toe hebben gezien van 1-2-Switch: een verzameling minigames die voor de nodige lachsalvo’s met vrienden zorgen, maar die na één of twee keer spelen ook weer net zo snel aan de kant geschoven worden voor een game met wat meer vlees op de botten. We zouden op release graag van het tegendeel bewezen worden, maar vooralsnog switchen we onze aandacht liever naar andere games voor Nintendo’s nieuwe console.