Lieve Silent Hill 2, dankzij jou en je voorganger roep ik – nog altijd – dat Silent Hill mijn favoriete horrorserie is. Maar ik lieg. Dat woord horrorserie klopt helemaal niet. Je voorganger was briljant en anders dan wat alles wat ik kende. Resident Evil, daar werd je vaak mee vergeleken. Maar Resident Evil, zoals de Amerikanen zeggen, ain’t got nothing on you. En dat had het toen ook al niet. En na jouw voorganger kwam jij. Nog veel briljanter, durf ik wel te zeggen. Jouw animaties, jouw sfeer, jouw verhaal, jouw James Sunderland; ze grepen me. Jij en je voorganger deelden dikke mist en muziek die kra en zette in de ziel van jullie spelers. Jullie samen hadden patent op genialiteit. En vanaf dat moment, precies elf jaar geleden, werden jullie samen de beste horrorserie ooit. Dat lieg ik.
Want als ik serie zeg, dan moet ik rekening houden met je nakomelingen. En die hebben hun twee oudste broers nooit begrepen. Ben ik niet met kloppend hart door jouw opvolger heen gelopen? Jawel, natuurlijk wel, maar het was niet jij. Heb ik niet genoten van Silent Hill: The Room? Nou ja, niet echt. Maar een mi tap kan iedereen maken. Het vijfde deel, Homecoming, deed ook al niet meer wat jullie ooit deden. Toch heb ik me ook daar mee vermaakt. En dit jaar kwam nog Silent Hill: Downpour. Die deed het meeste pijn. Omdat ik flarden terugzag van wat jij ooit deed. En van wat jouw voorganger ooit deed. Ik zag ze soms. Een camera die niet wilde meebewegen. Een slotconclusie die naar mijn strot vloog en zo heel af en toe een gezicht in de mist, in de verte, waar ik van schrok. Ik zag de flarden van toen. Maar ik zag nooit de game van toen. Want jij was bijzonder, weet ik. Bijna zeker.
Toen Downpour kwam, kwam jij ook nog eens terug. Als een oude mentor, om te laten zien hoe het moest. Je vader, Konami, trok je een nieuw jasje aan voor je glorieuze terugkeer. Jij in HD, trots als een pauw. ‘Hier ben ik weer!’ En ik was blij, want ik was uitgenodigd op je feestje. Maar in dat jasje was jij niet hetzelfde. Ik moet je wat bekennen. Na Downpour en na een uurtje of twee met jou in je nieuwe jasje, ben ik weggegaan op je feestje. Ik heb je weer eens op mijn tv gebracht zoals je ooit was. Met echte mist. Met echte sfeer. Met die oude, vertrouwde, wat kneuterig lopende James Sunderland, allemaal gelezen van een PlayStation 2-DVD. Toen heb ik je uitgespeeld. Terwijl je nieuwe jasje in mijn oude kastje lag. Ergens moet je verdrietig zijn geweest. In 2001 liet je een glorieus koninkrijk achter. In 2012 kwam je nieuwsgierig terug om te kijken hoe het daarmee ging. Je moet gezien hebben hoe jouw nazaten het koninkrijk verloren zijn. Het staat nog altijd. Dat is een troost. Maar de gouden torens van je kasteel zijn tegenwoordig brons. Je ophaalbrug is vervallen. En je inwoners zijn tevreden. Tevreden, in plaats van gelukkig. Dat maakte jij ze ooit wel.
Ik ga het niet meer zeggen. Silent Hill is niet de beste horrorserie ooit. In plaats daarvan zeg ik gewoon: jij bent de beste horrorgame ooit. Jij en je oudere broer. Mi chien is het een troost dat anderen ook moeite hebben met jouw genre. Resident Evil bestaat niet eens meer. Je oude concurrent ken je niet meer terug, een reünie zou een ongemakkelijke bedoeling worden. Hij heeft inmiddels een compleet ander koninkrijk opgericht, gebouwd op spektakel en quick-time events. Er wonen niet zoveel mensen meer. Sommige onafhankelijke ridders floreren nog wel. Ze heten Amnesia: Dark Descent en Slender. En zo af en toe is er nog iemand die per ongeluk goud aanboort. Zoals Fatal Frame of Siren: Blood Curse. Die eerste is – voor hen die zoeken – nog steeds in leven. Die laatste is achtergelaten door zijn vader. Omdat het publiek niet meer met jullie wil spelen.
Tegenwoordig spelen ze spellen waarin veel geschoten wordt. Waarin alleen de gedachte aan voorzichtig omspringen met je ammunitie al als hilarisch wordt gezien. Wij samen durfden soms niet eens door een deur heen, omdat er mi chien wel eens een man achter zou kunnen staan met een piramide op zijn hoofd. Tegenwoordig rennen we op deuren af, in de hoop dat er tientallen soldaten achter staan. Dan hebben we tenminste weer iets te doen. Ik doe ook mee hoor. Ik schiet ze met duizenden tegelijk neer, op ‘het internet’. Mooi is dat. Maar jij bent mooier. Jij bent goud waard. Nog altijd. Gefeliciteerd, lieve Silent Hill 2.