Toen gaming in de jaren 80 echt populair begon te worden kon er alleen achter de arcade machine gespeeld worden. Vroegah werden de games gebaseerd op een paar belangrijke concepten: ze waren leuk, verslavend en bijna onmogelijk om uit te spelen of helemaal te beheersen. Toevallig net de drie concepten die je vandaag de dag eigenlijk niet meer in games tegenkomt, maar dat terzijde. Spellen als Pac-Man kon je blijven spelen, en zelfs de beste Pac-Man spelers konden verliezen.

Games waren vroeger vooral gericht op een kleine groep. Ontwikkelaars wilden echter dat hun creaties ook door andere mensen gespeeld zouden worden. Dit zorgde ervoor dat spellen makkelijker (uit) te spelen werden. Ondanks alle technische vooruitgang zijn games nu makkelijker en minder uitdagend geworden dan 20 jaar geleden.

En de moeilijkheidsgraad lijkt met het verstrijken van de tijd alleen maar lager te worden. Zoals het echte gevoel van "game over", dat dankzij de komst van de savegame verdwenen is, ook zijn eindbazen makkelijker en puzzels niet meer zo ingewikkeld als in de vorige eeuw.Of course, with games that now last over 80 hours, sending a player back to the beginning for an error 75 hours into the game is unreasonable. But that alone should not mean the death of "game over" as an ominous term. Some games have already set the example for how to balance fairne and challenge. For example, the Pokemon RPG series makes you lose half of your money if you are defeated in battle, before sending you back to your last save point. More RPGs should implement similar consequences. Tom's Hardware blikt in dit artikel terug op de vervlogen tijd van gaming en waarom niet alle veranderingen per definitie verkeerd zijn.