Je kunt Stranglehold het beste zien als een kruising tu en de games Max Payne en Black, allebei pareltjes. Geeft dit garantie voor een goeie game? nee, maar wel voor een verdomd vermakelijke shooter. Stranglehold draait om tequila, een agent, die een of andere reeks moorden op een paar agenten, maar niemand speelt deze game om het verhaal. Je haalt deze game in huis voor een paar uurtjes flinke actie, en dan zit je zeker goed.
Stranglehold kun je het beste vergelijken met Max Payne. Ook hier bestuur je je personage in third person en speelt Bullet Time een grote rol. Bullet time kun je zelf activeren, maar het gaat ook automatisch aan als je duikt of een andere speciale move maakt. Deze speciale moves zijn er in allerlei soorten en maten, zo kun je aan een lamp slingeren, op een karretje rijden of van een leuning afrennen. Schiet je iemand af terwijl je dit doet, dan krijg je stijlpunten, die bij meerdere kills binnen korte tijd een combo opleveren. Dit deed mij sterk denken aan het Total Overdose combosysteem, maar dan wat uitgebreider. Wat ook extra punten oplevert zijn enviromental kills. Dit houdt in dat je een vijand, die zichzelf netjes onder een groot reclamebord of naast een ontploffende ton heeft gepositioneerd, door middel van de omgeving ombrengt. Soms is dit echt heel leuk om te zien, maar eigenlijk vergeet je het al snel tijdens het gamen en zie je pas na het vuurgevecht wat je allemaal wel niet had kunnen doen.
Dat brengt mij bij de vernietigbare omgevingen. Op dit gebied kan Stranglehold zich netjes in het rijtje tu en Black en Red Faction plaatsen. Alles wat je ziet kun je compleet aan gort schieten. Tafeltjes, manden met fruit, complete dinosauru keletten in het museum, niks blijft veilig voor jouw dubbele handguns. De destructie is aardig goed in beeld gebracht, maar sommige dingen zien er wel wat statisch uit. Zo heeft een tafel eigenlijk een soort fasen van destructie, bij 3 kogels breekt er een stuk af, bij 5 kogels een stuk, enzovoorts. Dit geeft de destructie niet het realistische gevoel wat ik in Black soms wel had. Maar niks is mooier om na een hevig vuurgevecht het slagveld te bekijken en de totale destructie te zien.
Een ander speerpunt van Stranglehold zijn de zogeheten 'tequila bombs'. Naarmate je meer vijanden afschiet of vreemde origami vouwwerkjes zoekt vult zich langzaam een meter linksonderin je scherm. Naarmate de game vordert speel je 4 vaardigheden vrij. Heal geeft je een kleine health boost, precision aim maakt van elk wapen een sniper, waardoor je mensen in een oog, in het kruis of gewoon in het hoofd kunt schieten van een lange afstand, barrage geeft je tijdelijk oneindig health en ammo en spin laat je in ware John Woo stijl in slow motion ronddraaien terwijl je tu en opvliegende duiven vijanden neermaait. Naarmate de aanval sterker wordt kost het meer van je balkje, ookal klopt dit naar mijn mening niet helemaal. Zo kost spin meer dan barrage, terwijl die laatste toch duidelijk sterker is.
De levels in Stranglehold variëren van een grauw stadje tot een zonnige haven, tot het eerder genoemde museum. Slechts in één level krijg je een afwijkend doel van 'schiet op alles wat beweegt', en gelijk merk je dat de game hier nier voor bedoeld is. Je moet drugstafels en schepen zoeken en ze opblazen. Dit leidt ongelooflijk af, en het zoeken naar huisjes om op te blazen is eerder een slap excuus om de game langer te maken dan een vermakelijke toevoeging. Aan het einde van bijna elk level moet je het opnemen tegen een bo , wat eigenlijk gewoon een vijand met enorm veel health is. Het is soms echt lachwekkend om te zien hoe je tien patronen in iemand leegpompt, en hij je daarna alsnog uit staat te lachen. Dit doet echt enorm af aan het toch al minieme realisme, en het overdrijft zelfs het "de slechterik gaat nooit makkelijk dood"-principe van actiefilms.
De moeilijkheidsgraad van Stranglehold ligt relatief laag. Je knalt op medium zo door de game heen, op een paar ernstige stukjes na. Dit maakt ook dat de speelduur van de game dramatisch kort is. Binnen een schoolweek had ik de game alweer uit en rolden de credits over het scherm. Dit is waarschijnlijk nog geen 6 uurtjes. Een ander groot minpunt zijn de houterige animaties, en dan bedoel ik vooral het lopen van Tequila zelf. Het ziet er zo vreselijk lachwekkend uit, wat nooit de bedoeling kan zijn geweest. Het voelt alsof ze iemand op een loopband hebben gezet en de animatie twee keer doorgespoeld hebben. Het doet echt flink af aan de 'coolne ' van het personage als je in ware Sonic stijl door de levels heenholt. Als je dan langzamer gaat lopen voor het effect lijkt het alsof Tequila door een onzichtbare muur wordt tegengehouden, hij zet hele kleine, snelle stapjes, in plaats van af en toe een grote.