Dance with the Devil

Zweterige handjes

Bij de eerste DMC mijn zweterige handjes bijna om de PS2 controller gedrukt. Devil May Cry (orgineel ontwikkeld als nieuwe Resident Evil, maar door CAPCOM omgevormd tot een complete nieuwe serie) bleek een hakfestijn van jewelste en het duurde dan ook niet snel totdat de eindcredits over mijn scherm rolden. Tijden veranderen echter, de serie kreeg een terugval in het tweede deel en het besturen van Dante werd repetief en de liefde voor de serie raakte bekoeld. De controller werd al snel neergelegd tijdens het spelen van dit tweede deel en werd besteed aan het spelen van kwalitatief betere games zoals Jak & Daxter, Ratchet & Clank en Primal.

Eindejaarsrally

2008. We zijn allemaal net bekomen van de eindejaarsrally waar de nieuwe lichting consoles om stoom zijn gekomen en dit jaar zal de grafische pracht weer van het scherm af spatten. Een van de eerste games welke die eer heeft is het onlangs uitgebrachte Devil May Cry 4.

Audiovisuele verwennerij

Qua introvideo's heeft Devil May Cry een reputatie hoog te houden. De intro van het eerste deel was een juweeltje, een combinatie van slow-motion, gierende motoren en indrukwekkend wapengekletter. Bij dit vierde deel zul je dan ook niet teleurgesteld worden, onder het genot van een orkestrale sound, wordt de nieuwe held (Dante, nee Nero) van deze game aan ons voorgesteld. De intro wordt gekoppeld in een tutorial waar je het gelijk mag opnemen tegen een oude bekende “Dante” welke door op een geweldige manier intrede heeft gedaan in de kathedraal waar deze intro zich afspeelt. Instortende beelden, rondvliegende zwaarden, slow-motion effecten en overtuigende one-liners zorgen voor een lekkere sfeer en bovendien fijne kennismaking met een oude bekende. Wat volgt is een achtervolging van Nero op Dante, welke op dat moment nog onbekenden voor elkaar zijn.

Grafische pracht

Na de eerste korte mi ie en tevens tutorial begint de game pas echt. De grafische pracht van het scherm en ik durf nog wel te zeggen dat dit tot het mooiste behoord wat we hebben gezien op de next generation consoles. Op de achtergronden spelen zich prachtige taferelen af, fonteinen sproeien water, we komen indrukwekkende watervallen tegen en de verschillende kastelen, kathedralen en gotische architectuur zijn prachtig weergegeven. Latere levels tonen dan weer een andere stijl en een meer organiser en bosrijk gedeelte, werkelijk prachtig om te aanschouwen. Op sommige plekken bleef ik echt stil staan om te genieten van de architectuur, en de camera te draaien (dit kan slechts af en toe, omdat sommige achtergronden toch statisch blijven) om de genieten van de prachtige beelden.

Gameplay

De actie is verbluffend, honderden of mi chien wel duizenden vijanden doorklieven met je wapens werkt heerlijk. Met Nero begin je met zwaard en geweer (net zoals Dante dus) maar zoals uit de introfilm blijkt heeft Nero een extra wapen op zijn arm vastgemaakt. Dit is de zogenaamde Demon Arm en blijkt een krachtig wapen. Vijanden kunnen door deze Demon Arm opgepakt te worden en bruut neergesmeten. Tevens wordt deze arm gebruikt voor andere doeleinden, zoals de hieronder genoemde puzzels. Bovendien zijn er veel combo's te kopen en worden er nieuwe en betere wapens of speciale aanvallen aan zowel Nero als Dante toegekend welke weer extra impact hebben op de vijanden. Qua gameplay is Devil May Cry een grote adrenalinekick. Als actiejunkie voel je je dan ook echt weer als 6 jarige voor het eerst in de snoepwinkel op de hoek.

Een vast onderdeel van de Devil May Cry reeks is het uitvoeren van de combo's. Een echte DMC fan kenmerkt zich door het willen halen van een zo'n hoog mogelijke combo. Bij Devil May Cry gaat het om het behalen van de zogenaamde SSS (SmokingSickStyle) combo. Om deze combo's te behalen wordt er meer van de speler verwacht dan enkel bruutweg op tegenstanders inhakken. Bovendien zorgen de Achievements ervoor dat je deze combo's zeker wel wil neerzetten.

Bovendien bevat de game ook de nodige puzzels, meestal zijn deze in te delen van, zoek een bepaald artifact en dat opent weer een bepaalde deur daar. Niets wereldschokkends en voortbordurend op de reeks. Bovendien kan de Demon Arm op bepaalde momenten ingezet worden om hoger gelegen opstakels te bereiken of van platform tot platform te verplaatsen.

Moeilijkheidsgraad

De Devil May Cry reeks is altijd gekenmerkt door zeer uitdagende gameplay. In deze Devil May Cry is de leercurve iets meer gericht op beginnelingen. In het menu is er de keuze tu en “Human” en “Devil Hunter”. Terwijl Human voor mij als veteraan iets te makkelijk bleek te zijn, vond ik een echte uitdaging in de Devil Hunter moeilijkheidsgraad. Het is zelfs mogelijk als je de game voltooid op de moeilijkheidsgraad “Human” dan zijn de combo's en verlengde levensbalk bruikbaar in de “Devil Hunter” modus. Er is dan ook sprake van een avontuur dat je twee keer wil, nee moet voltooien om ultiem te genieten van de uitdaging..

Vijanden en muziek

Door mijn nieuwe surround-set viel het me nu ook op hoe goed de muziek van Devil May Cry wel niet is. Op rustige stukken zachten muziek en sound effecten, welke aanzwelt tot dikke hardrock op het moment dat de eerste “Demonen” ter tonele verschijnen. In de eerste levels viel mij gelijk de diversiviteit aan demonen op, welke meestal in prachtige video's worden voorgesteld aan de speler. Bovendien is er in het menu de mogelijkheid om alle specificaties van de tegenstanders even terug te kijken.

Eindbo es

Voor de serie zijn de eindbo es al legendarisch en dit deel doet daar ook weer een schepje bovenop. Schermvullende bo es welke echt (zeker op de Devil Hunter modus) ultieme gamingskills vereisen. Al in het begin van de game vond ik me na een openen van een poort in een pittoresk binnenplein van een gigantische cathedraal en bovendien aardedonker. Het enigste wat ik zag, waren twee kleine schimmen van lichtgevende vrouwenlichamen welke rustig met de wind op en neer dansten. Totdat zij mij in het vizier kregen en enkele aanvallen deden, welke ik uiteraard pareerde met enkele slagen van mijn zwaard en devil arm. Net wanneer ik dacht dat die levensbalk wel erg traag daalde toonde de echte vijand zich aan mij. De dansende vrouwenlichamen bleken voelsprieten te zijn van een gigantische kruising tu en een pad en een harige witte trol. Dit creatuur bleek ook over een ijzige adem te beschikken en begon mij aan te vallen. Dit was voor mij ook echt een van de hoogtepunten van de game. Verderop in de game komen er nog wel een paar, in het kader van gigantische eindbo es welke echt gameplay heaven vormen. Op dit soort momenten kreeg ik ook flashbacks naar het geweldige God of War 2, waar ook de ene kolo ale eindbaas naar de andere neergaat. Bovendien wacht je op het einde van de game nog een vera ing als het om bo es gaat.

Dante May Cry

Ik noemde Nero al Dante in de intro, de twee heren (zie onderstaande screen) lijken uiterlijk ook heel veel op elkaar. Dit is echter uiterlijke schijn, qua karakter zijn de twee heren zeer verschillend. Dante met zijn zwartgallige humor, arrogantie, attitude en rake one-liners en dan is er Nero, een character wat aardig is uitgewerkt, maar echter nergens aan Dante kan tippen. Ik zal er niet omheen draaien, de game speel je voor 75% geheel met Nero. En sinds het intro vond ik het jammer, sure Nero is ook een cool personage maar de coolne van Dante weet hij slechts sporadisch te beanderen. En dat is toch een gemiste kans en bovendien een klap in het gezicht van de trouwe devil may cry. Na het succes van voorgaande delen, met held Dante zou je verwachten dat CAPCOM ook op safe zou spelen. Niets is minder waar.

Zelfde formule, zelfde gebieden

Ondanks mijn zeer lovende woorden in het begin van deze review moeten er toch nog een paar kleine puntjes van kritiek vanaf. De game valt in het midden een beetje uiteen, en de gebieden welke in het eerste deel van de game bezocht worden, worden voor de tweede maal bezocht. Leuk om de gebieden weer terug te zien, echter toch speel ik de game liever nog een keer op de hoogste stand (zoals al aangehaald) om deze gebieden weer terug te zien. Echter de gebieden worden nergens saai en de overvloed aan vijanden zorgt ervoor dat je je nergens zal vervelen. Bovendien kent de game maar weinig vernieuwing en doet weinig echt nieuws. Het borduurt verder op een geweldige serie en daar is niets op tegen.