Eigenlijk heb ik dit gewoon gekopiëerd van mijn weblog, maar ik wou ook maar eens iets uploaden en het is altijd beter dan een of andere review met 'ik vinden deze spel leuk' erin, dacht ik zo.

Dus, hier komt 'ie dan:

Vorige week woensdag keek ik naar de boeiende documentaire "I, Videogame" op Discovery(21:00, elke woensdag), waar ze de complete gamegeschiedenis doorlopen.

Deze aflevering(er zijn er 5) ging het over de ontwikkeling van een verhaal, en niet onbelangrijk, emotie in games.

Mensen die nog nooit een echte game hebben gespeeld en alleen denken in het stereotype wat ik in mijn vorige log beschreef, zullen je uitlachen en zeggen dat emotie niet kan bestaan bij een hoopje polygonen op een model, als ze überhaupt weten wat polygonen en models zijn...

Maar toen ik vandaag thuiskwam van een leuke schooldag(ja, die bestaan weldegelijk), en mijn 360 aanzette met FEAR erin kwam ik er achter dat het inderdaad kan, schrikken en in een later stadium bang worden van een game.

De sfeer in die game, in combinatie met het geluid, het feit dat alle muren besmeurd zijn met bloed en Alma en Fettel maken deze game zeer bijzonder(lees: freaky).

Het leuke is dat de game je zo snel omgooit van een geniale shooter in een doodenge horrorgame.

Het ene moment loop je je guns leeg te knallen op een stelletje kloonsoldaten met een verdomd goeie AI(beste ooit!), het volgende moment ben je weg aan het rennen voor een klein meisje in een rood jurkje die ervoor kan zorgen dat het bloed uit al je porieën spuit.

Maar even over emotie in games, wat op zich geen nieuw begrip is, toen we pacman speelden en tegen een pixelig spook aanliepen kregen we ook medelijden met pac, die een vreemd geluid uitstootte, toch?

of ligt dat aan mij?

nee, pacman is misschien een beetje een extreem voorbeeld, maar een game als zelda, ook de originele, kan je best wel even emotioneren.

Nou had het programma het over huilen, maar dat is mij nog nooit overkomen, niet toen pacman doodging, niet toen Link doodging, nooit.

Allen bij games als A2 racer, die gewoon zo ongelooflijk slecht zijn dat je er spontaan van gaat janken.

Maar ik heb ook nog nooit een traan laten lopen tijdens films, en al helemaal niet tijdens boeken.