Burnout Paradise Review door Sonny Black | Gamer.nl

Na eerdere trailers deze week is er een derde trailer van No Man's Sky uitgebracht.

Not Just Another Day in Paradise

Paradise City. Een prachtige stad omgeven door bergen en zee. Voldoende faciliteiten om dagen mee zoet te zijn. Karakteristieke haven, smalle bergweggetjes en indrukwekkende wolkenkrabbers zorgen voor de tijd van uw leven. Bovenstaande zin zou niet mi taan om nieuwkomers te motiveren in een bepaalde stad intrek te nemen. Echter in dit geval hebben we het over een virtuele stad waar het niet zo nauw met de wegregels omgesprongen wordt. Geïntere eerd? Lees verder, zei de advertentie…

Nieuwste telg

Burnout Paradise is de nieuwste telg in een Burnout reeks, welke zijn gestalte vond op de voorgaande generatie consoles en handhelds. Burnout Paradise is het eerste deel dat op de next generation consoles verschijnt (de matige omzetting van Burnout Revenge voor de 360 niet meegerekend) en de verwachtingen rond deze game waren bij mij ook hooggespannen. Een stukje Burnout geschiedenis:

Geschiedenis

In de eerste 2 delen (verschenen op PS2, Xbox en GC) was het eenvoudigweg de bedoeling de finish te halen zonder tegenstanders te halen met ongelofelijke snelheden en de boost knop non-stop in te drukken. Een formule welke in mijn ogen garant stond voor succes. Bij het spelen van het derde deel, met de ondertitel Takedown werden voor het eerst Takedowns (het omver beuken van de tegenstanders)geïmplementeerd wat het geheel weer een fri e kijk gaf en de game bovendien zeer goed te spelen was. Ook het implementeren van een Crash Modus (waar zo veel mogelijk punten verzameld moesten worden door het crashen van de auto) zorgde voor de broodnodige variatie binnen deze serie.

Burnout Revenge (deel 4) zorgde bij mij voor de ommekeer en bovendien had ik voor het eerst het gevoel dat de reeks enkele scheurtjes opliep. Sure, de Takedowns waren goed uitgewerkt en het snelheidsgevoel was uitstekend maar het was nu ook mogelijk in het verkeer alle wagens op de bumpers te rijden voor combo's, dit bleek bij de eerste 3 auto's leuk maar deed in mijn ogen afbreuk aan spanning van de serie. Door het next gen geweld wat daarna op ons werd losgelaten door middel van de PS3 en 360 zorgde ervoor dat Burnout Dominator en de aardige PSP omzettingen niet meer effectief aan mij besteed waren.

Vloeken in de Kerk

Maar voordat ik afdwaal, Burnout Paradise, een free roaming wereld waar racen centraal staat, racen in de puurste zin van het woord. De eerste meters met de auto waren nog een beetje onwennig (zoals een oude vlam welke je na jaren niet gezien te hebben weer met een nieuwe verpakking bij je op de stoep staat) zo werd van mij verwacht de auto te starten en bovendien kreeg ik geen nieuwe auto maar een half gesloopte, welke ik zelf moest repareren bij een “Repair Shop”. Reparen bij Burnout? Is dat niet zoiets als vloeken in de kerk? Door de map wist ik de “Repair shop” te vinden en kon het racen beginnen met een opgepoetste auto.

Droom

Bij het verkennen van de game dacht ik eraan dat ik zo de Burnout serie altijd had willen zien, in een grote stad, met zo veel verschillende uitdagingen, geheime gedeeltes, grote schansen en bovendien een stralende zon welke in deze wintermaanden een welkome verschijning is. Ik droomde weg terwijl ik enkele auto's op een haar na miste en een springschans op ging om een hoger gelegen gedeelte te bereiken. Terwijl ik met duizelingwekkende snelheden door de game reed had ik echt het gevoel weer terug gekeerd te zijn tot de roots van de serie en mijn eerste aanraking met het Burnout fenomeen. Bij de eerste klanken van Paradise City van Guns & Roses was de glimlach ook niet meer te onderdrukken en werd de gaspedaal (lees; rechter Trigger) diep naar beneden ingedrukt.

Divers Pakket

Wanneer je net begint aan Paradise city start je met een beginners rijbewijs. De bedoeling is het om het ultieme Burnout rijbewijs te halen. Dit rijbewijs is te halen door verschillende uitdagingen te voltooien. Paradise city bestaat uit verschillende uitdagingen welke toegankelijk kunnen worden om voor een stoplicht de uitdaging aan te nemen. Deze uitdagingen zijn er in 4 soorten, de standaard races (rijd van A naar B), de Takedown races (Beuk een minimaal aantal tegenstanders van de weg), Stunt races (creëer zoveel mogelijk stunts door middel van springplanken, turbo's en driften) en “Marked Man” (een achtervolging van A tot B, waar twee tegenstanders je constant op de hielen zitten).

Ook worden er constant auto's in Paradise City gesignaleerd welke door middel van een takedown aan je wagenpark toegevoegd kunnen worden. Dit wagenpark is toegankelijk door de “Junkyard”, of Sloop waar al deze auto's opgehaald kunnen worden. Buiten deze “Junkyard” is er ook een benzinestation om boosts op de laden (ook tijdens de race) of plaatsen waar je auto een nieuw uiterlijk (lees kleur) krijgt.

Een zeer divers pakket aan races welke nog eens wordt uitgebreid door middel van de mogelijkheid om in straten een goede tijd of een aantal stunts neer te zetten en dit online te vergelijken met vrienden.

Wagenpark

Zeker heeft de game een schitterend wagenpark, bestaande uit 75 auto's welke allemaal helaas niet uit officiële merken bestaan maar wel heerlijk eruit zien en ook helemaal kapot kunnen. De auto's hebben een geweldig uitziend schademodel en in slowmotion wordt elke crash heerlijk in beeld gebracht. Bovendien zijn er te veel shortcuts om op te noemen en zijn er veel uitdagingen zoals het behalen van alle 50 de Super Jumps of het doorboren van alle 120 Burnout reclamborden met je auto. Met al deze mogelijkheden is Burnout Paradise een game waar men wel even zoet mee zal zijn, en het behalen van een 100% score is dan ook een absolute utopie.

De keerzijde van Paradise City

Tijdens mijn eerste overweldigende kennismaking moet ik bekennen dat de game toch ook zijn minpunten heeft. Ten eerste, waar zijn de Crash Events? Ik weet dat deze gedeeltelijk zijn vervangen door de Stunts welke in elke straat uit te voeren zijn, maar toch blijft dit een gemis.

Wat echt onvergeeflijk is en pas later in het spel duidelijk wordt is de leesbaarheid en overzichtelijkheid van de kaart, waar in andere games tijdens races bijvoorbeeld gewerkt wordt door middel van grote richtingaanwijzers (Crazy Taxi) of een overzichtelijke map, of zelfs aanwijzigingen door de bijrijder (Colin McRae) wordt er hier gewerkt met een veel te kleine map rechtsonder in het scherm en een knipperlichtje wat gaat branden als je de straat al bijna voorbij bent. Omdat Burnout werkt met duizingwekkende snelheden hoef ik je niet te vertellen wat er dan gebeurd in een race. Het bleek nodig te zijn voor sommige races vrienden uit te nodigen welke fungeerden als bijrijder, zodat de lastigste races toch tot een goed einde gebracht konden worden. Wel gezellig, niet praktisch.


Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou