Assassin's Creed review door Lord Lurtz

Assassin's Creed

Voor mij staat een oude man. Deze man zou onze aanwezigheid kunnen verraden. Ik, een meesterassassin, en 2 beginners staan in een grot, omdat de meester ons heeft opgedragen een heilig artefact te stelen. Zonder te aarzelen schuif ik mijn verborgen mesje naar voren. Ik spring op de man af, en steek het mesje door zijn nek. De man zakt ineen. Dood.

Achter mij hoor ik een wanhopige stem. Het is een van beginners. “Altaïr, wat heb je gedaan?!

De man was onschuldig, hij kon ons geen kwaad doen!”

Arrogant als ik ben, negeer ik hem.

“Je hebt net een van de 3 regels gebroken, waar was dat goed voor?!” klinkt de stem weer.

Ik laat mij toch zeker niet commanderen door een beginner?

“De man had een dreiging voor ons kunnen zijn, daarom nam ik zijn leven” bijt ik hem toe.

“De man was onschuldig!” zegt hij wanhopig.

Vervolgens zegt hij: “ik speur de omgeving af, probeer niet nog meer regels te breken”

Wat meent hij zich wel niet?

Ik ben hier zijn meerdere!

Verwaand loop ik achter hem aan, we hebben immers een missie te volbrengen.

Na een tijdje door de grot gelopen te hebben, komen we op een hoog plateau aan. Beneden ons schittert een juweel. Dat was het object waar de meester het over had!

plotseling klinken er stemmen. Een man en zijn lijfwachten komen binnen. Het was Robert, de aartsvijand van onze orde. Dit was een geweldige kans, nu kan ik hem doden, en het artefact naar de meester brengen. De meester zal trots op me zijn.

Ik fluister tegen mijn broeders: “Dit is geweldig, nu kan ik hem van het leven beroven, en dan nemen het artefact terug naar huis”

“nee, nee!” fluistert de dezelfde wanhopige stem weer.

“Het is niet nodig om zijn leven te nemen, we komen hier voor het artefact, niet voor hem, het kan onze missie in gevaar brengen”

Ik begon me nu te ergeren aan die lafbek. “Hij staat tussen ons en ons doel, ik vind dat het nodig is, bovendien, ik ben je meerdere, je hebt naar mij te luisteren!”

Ik spring naar beneden, en loop op Robert af.

“zo, dit komt mooi uit, 2 vliegen in een klap” zeg ik verwaand.

De lijfwachten trekken hun wapens, maar Robert houdt ze tegen.

“Dit was een hele grove fout van je, assassin”

Een fout van mij?

ik ben hier de meesterassassin, ik weet wat ik wel of niet moet doen!

ik klap mijn verborgen mesje uit, ren op Robert af, en haal uit.

Maar, het ging niet zoals verwacht, Robert pakte mijn hand vast, en beet me toe:

“ik heb je gewaarschuwd...”

Ik sta voor mijn meester. Hij is boos. Niet zomaar boos, maar woedend.

“hoe heeft dit kunnen gebeuren?! Waar zijn de andere, en waarom heb je het artefact niet?!”

schreeuwt de meester mij toe.

“Robert kwam binnen, uit zelfverdediging probeerde ik hem om te leggen, maar het mislukte. Hij pakte mijn hand beet, en smeet me de kamer uit. Toen stortte de ingang in, zodat ik niet meer terug naar binnen kon om het karwei af te maken”

Plotseling stormt er een bebloede broeder binnen. Het was de wanhopige leerling.

“JIJ, JIJ HIER?!” schreeuwt hij me toe. “Het was jou schuld dat het mislukte! Jij vertoonde je voordat je toesloeg, jij moest zonodig op hem af stormen, het is allemaal jou schuld!”

Mijn meester kijkt me woedend aan. Maar voordat hij iets kon zeggen, rende een 2e broeder naar binnen. “We worden aangevallen, Robert is ons dorpje binnengevallen, en komt rijdt nu naar het kasteel!” schreeuwt hij paniekerig.

“Altaïr, jou spreek ik later nog wel, ga nu” zegt mijn meester

Snel ren ik naar beneden, op weg naar het dorp.

Als ik het kasteel uit ben, valt me de prachtige omgeving op. Prachtige huizen, bomen, en rondrennende mensen beroven me bijna van mijn adem, zo spectaculair mooi is het.

Maar, ik heb een missie te volbrengen, Robert zal mij geen 2e keer ontkomen. Terwijl ik me naar het dorpje snel, kom ik de hoofdbewaker van het kasteel tegen.

“Ataïr, volg mij!” roept hij me toe terwijl hij de toren in rent.

Waarom zou ik naar hem luisteren?

Hij is maar een bewaker.

Naja, er zit niks anders op, denk ik bij mezelf terwijl ik achter de man aan ren.

Boven in de toren aangekomen wijst de bewaker naar een platform en zegt dat ik erop moet gaan staan. Buiten hoor ik stemmen. Ik ga op het platform staan, en zie Robert met zijn leger voor de poort staan. Op de poort staat mijn meester en mijn mede-assassin's.

“Het was dom om je assassin's achter mij aan te sturen, geef je over of sterf!”

Roept Robert naar mijn meester.

“Wij zullen nooit opgeven!” Antwoord mijn meester.

“Het is jou keuze, breng de gijzelaar hier!”.

De andere leerling waarmee ik in de grot was wordt naar voren geduwd.

Zonder te aarzelen trekt Robert zijn zwaard, en steekt het in de rug van de assassin.

“Dit lot zullen jullie allen ondergaan! Ik ben benieuwd of je mannen je nog steeds zullen volgen!” Roept Robert spottend.

Mijn meester antwoord kalm:

“mijn mannen zijn niet bang voor de dood, aanschouw hun vertrouwen in god!”

Dit was het teken, ik spring samen met de andere assassin van het platform, en val naar beneden.

Ik doe mijn ogen open, en wordt wakker in een hooibaal. Echt een hele mooie ervaring, om van een hoog punt af te springen, en dan met hoge snelheid op de aarde af te storten, en dan precies goed terechtkomen in een hooibaal. Mijn hele leven is eigenlijk een groot spektakel, en is nooit saai. Ik stap uit de hooibaal, en zie rechts van mij een toren. Daar moest ik zijn. Ik zet me af tegen de muur, en klauter naar boven. Elk richeltje, elk steentje, of elk versierinkje kan ik gebruiken om naar boven te komen. Weer zoiets boeiends van mijn leven. Ik kan alles in mijn omgeving gebruiken om mijn doel te bereiken. Niet alleen het klimmen, maar echt alles. Gewone burgers kunnen gebruikt worden als afleiding, door ze bijvoorbeeld vast te pakken, en ze dan tegen bewakers aan te gooien. Kraampjes en steigers kunnen gebruikt worden om gebouwen te beklimmen, maar ik kan er ook een bewaker tegenaan gooien, zodat de steiger op hem te valt.

maar, back to the point, mijn broeders vertrouwen op me. Eindelijk bereik ik de toren. Ik trek mijn zwaard, en hak in op een houten pilaar. Een hek onder mij valt open, en de boomstammen eerst werden tegengehouden door het hek, storten nu naar beneden op Robert en zijn mannen.

Vloekend schreeuwt hij zijn mannen toe terug te trekken, en zo maakte ik een einde aan deze belegering.

Ik sta voor de poorten van Jeruzalem. Alles is anders nu. Ik ben bestraft voor mijn arrogantie, omdat ik de regels brak, en onze orde in gevaar bracht. Alles is van me afgenomen; mijn wapens, mijn vaardigheden, mijn rang. Mijn meester heeft me nog 1 laatste kans gegeven om mezelf te bewijzen. Ik moet 9 targets vermoorden, om mijn rang en eer terug te krijgen. Ik ben nu bij mijn 3e target; een gekke dokter, die zijn patiënten verminkt en gek maakt.

Eerst, is het tijd om de stad binnen te komen. Er zijn bepaalde manier om dit te doen, heb ik in het verleden geleerd. Ten eerste kan ik vechten naar binnen, dit gaat snel, maar veroorzaakt wel een hoop last. Ten tweede kan ik proberen over de bewakers heen te komen, bijvoorbeeld om te proberen over de stadsmuur te klimmen. Of, zal ik proberen een afleiding te creëren, zodat de bewakers gaan kijken, zodat ik op mijn dooie gemak naar binnen kan lopen?

Misschien kan ik zelfs proberen een monnik te helpen, zodat hij en zijn medemonniken mij de stad in kunnen smokkelen. Ik ga voor de snelle, makkelijke manier. Een afleiding. Een nietsvermoedende bewaker staat bij een kraampje, hij zal mijn afleiding zijn. Rustig loop ik naar hem toe, en klap mijn mesje uit. Als ik dicht achter hem sta, doe ik waar ik goed in ben; ik assassinate hem. Hij wankelt even, en valt dan op de grond. Omstanders beginnen te gillen, en mensen komen van alle kanten aangesneld. De bewakers die de poort bewaakten, werden nu ook nieuwsgierig, en lopen naar het lijk toe. Rustig wandel ik naar binnen.

Eerst moet ik op zoek naar een hoog punt, zodat ik het assassin's hoofdgebouw vindt. Na even door de stad rondgelopen te hebben, vind ik een kerk. perfect. Ik neem een aanloopje, zet me af tegen de muur, en grijp een richel vast. Onder me hoor ik mensen enthousiast roepen. Ik trek me er niks van aan, en klauter rustig verder. Eenmaal boven, speur ik de omgeving af. Een geweldig uitzicht. Hier doe je het allemaal voor. Toch jammer dat dit hemelse moment een beetje verpest wordt als ik achter me kijk en zie dat mijn cape in een stuk hout verdwijnt. Toch jammer...

Anyway, ik heb het hoofdgebouw gezien, en ik sprint er naar toe. Mensen kijken me een beetje verbaasd aan en vragen zich hardop af waarom ik zo'n haast heb. Onwetenden. Eenmaal bij het hoofdkwartier aangekomen is het tijd om wat informatie op te doen. Mijn provincieleider zegt me dat ik eens moet zoeken in het westelijke gebied, dicht bij de markt.

Aangekomen op de plek van bestemming, is het tijd om alles te weten te komen over mijn target.

Er zijn een paar manieren om aan info te komen:

Ik kan mensen afluisteren.

Ik kan mensen pickpocketen.

Ik kan mensen overtuigen met geweld (ondervragen).

Ik kan een informant zoeken om info van hem te krijgen.

Wat sommigen jammer zullen vinden, is dat dit voor iedere kill moet gebeuren. Ik vind het niet erg, ik ben per slot van rekening een assassin. In mijn ooghoek zie ik 2 mensen druk met elkaar praten. Ik besluit op een bankje te gaan zitten, en te luisteren wat ze te vertellen hebben.

Na een tijdje geluisterd te hebben, weet ik genoeg. De dokter bevind zich in het ziekendistrict (nogal logisch achteraf).

Ik besluit wat verder rond te speuren. Daar zie ik de ene bewaker een koerier een briefje geven, en zegt hem deze te overhandigen aan de dokter. Vast belangrijke info. Ik stalk de man even, wacht tot hij niet oplet, en ontdoe hem van deze brief. Geweldig! Een kaart met de posities van de bewakers. Plotseling wordt ik bij mijn schouder beetgepakt. Gelukkig, het is een broeder.

Hij vraagt me of ik 2 bewakers wil doden, in ruil voor informatie. Eitje. Na deze mannen naar het hiernamaals te hebben geholpen, verteld mijn informant alles wat ik weten wilde. Ik ben klaar om te doden.

Ik keer terug naar het hoofdbureau, en vertel mijn contactpersoon wat ik weet. Hij vind het voldoende, en legt een veer op tafel. Mijn licence to kill. Ik pak de veer, en vertrek om mijn missie te voltooien.

Ik sta in een grote menigte. Een slaaf was ontsnapt, en wordt nu hardhandig aangepakt door de bewakers. Dan gaat een deur open, en er komt een man naar buiten. Mijn target! Ik besluit even af te wachten. De slaaf is in paniek, en schreeuwt moord en brand.

“Laat me gaan! Laat me gaan! Ik heb gezien wat je bij de anderen hebt gedaan, ze komen gezond binnen, en keren terug als gekken!” krijst de slaaf in paniek.

“Rustig, ik genees ze alleen, net zoals ik jou zal genezen, mijn kind” fluistert de dokter sussend.

“Het zal je nooit lukken, ik ontsnap toch weer!” Schreeuwt de slaaf

De dokter kijkt de slaaf even aan en zegt dan: “Ik vrees dat ik dat niet kan toestaan.”

Hij wendt zich tot de bewakers en zegt tegen hen: “breek zijn benen. Beide benen.”

“Nee! Nee! Laat me gaan!” schreeuwt de slaaf in paniek.

Een bewaker grijnst boosaardig en stapt op de knie van de slaaf. De slaaf gilt het uit. Ook het andere been werd gebroken, en de slaaf werd afgevoerd.

Dit is dus de reden waarom mijn meester deze boosaardige man liever dood dan levend ziet.

Het is tijd, voor wraak.

Ik loop achter de dokter aan, en wacht tot hij zich voorover buigt om een patiënt te onderzoeken. Dit is mijn kans! Ik ren op de dokter af, spring, en boor mijn dolk in zijn achterhoofd. Mission Complete. Dit was het teken voor de ultieme chaos. Van alle kanten komen bewakers aangerend. Er zit niks anders op, dan te vechten. Ik trek mijn zwaard, en neem een verdedigende positie aan. Links van mij haalt een bewaker uit. Ik wend zijn klap af, en steek mijn zwaard tussen zijn ribben. Ik neem weer de verdedigende positie aan. Gevechten zijn overal hetzelfde, ze zijn nogal eentonig. Maar goed dat ik een heel arsenaal aan brute kills heb, zodat het toch spectaculair blijft. De tweede bewaker rent op mij af. Ik schop hem in zijn ballen, en hak dan in op zijn hals. Er is nog 1 bewaker over. Deze kijkt angstig om zich heen, en rent dan gillend weg. Ik pak een van mijn mesjes, en werp deze in zijn rug. Tijd om te verdwijnen.