The Last of Us: Part 2 is intens en stressvol

Natuurlijk zijn de verwachtingen rond het verhaal van dit vervolg hooggespannen (althans, als het je gelukt is om de spoilers te vermijden). De gameplay zelf is echter ook een aaneenschakeling van memorabele momenten die je zelf creëert. Ellie heeft grote vrijheid in hoe ze gevechtssituaties aanpakt, van stealth tot stevig knalwerk, of een combinatie tussen die twee.

Voor deze preview mag ik een stuk gameplay van ongeveer twee uur bespreken dat zich middenin de game afspeelt. Ellie moet zich een weg door het verwoeste Seattle banen om iemand te vinden in een ziekenhuis, een vrouw genaamd Nora. Dat is niet makkelijk, want de stad is een slagveld geworden. Niet de Infected vormen het grootste gevaar, maar mensen.

Na de uitbraak van het virus is een groep verzetsstrijders in Seattle in actie gekomen tegen het leger dat de quarantainezone handhaafde. Deze groepering die zichzelf de WLF noemt, wist de controle over de stad over te nemen en buitenstaanders worden zonder pardon omgelegd. De militie heeft ruzie met een mysterieuze cult, die op dit moment in het verhaal nog in nevelen is gehuld. Ellie heeft zo haar eigen motivaties en probeert zich vooral ongezien door dit conflict heen te manoeuvreren.

Overwoekerd

Het eerste dat opvalt, is de ongekende hoeveelheid details. Seattle is een overwoekerde stad en alle gebouwen worden langzaam overgenomen door de natuur. De ruime huizen in de buitenwijk zitten vol gaten, maar de spullen van de gevluchte (of overleden) bewoners slingeren nog rond. Ladekasten, salontafels en flatscreen tv’s zijn bedolven onder een laag stof. Geen huis is hetzelfde: de inrichting geeft elke woning een persoonlijk tintje mee.

Ook bij Ellie zelf is het oog voor detail verbluffend. Uit haar rugzak steken een paar pijlen voor haar boog, behalve als je geen pijlen meer hebt. Haar geweren hangen aan haar zij, en als je bij een werkbank je rifle hebt verbeterd met een groot vizier, zie je dat ook terug.

De tocht begint

Na een vorig gevecht heb ik gevaarlijk weinig munitie meer, dus voordat ik op mijn doel afga, zoek ik eerst wat rond. Achter de ramen van een hotel zie ik een groep Infected lopen, het soort dat nog niet blind is geworden door het virus. Dit kan gevaarlijk worden, maar ik moet het hotel uitpluizen. Ik gooi een baksteen door een raam, maar dat was een vergissing. Deze Infected kunnen blijkbaar prima klimmen en komen gelijk achter me aan. Ik schiet er een door zijn hoofd met mijn laatste kogel, vlucht weg en spring een supermarktje in.

Mooi, ik heb ze afgeschud. Ik maak snel wat pijlen en kruip door het lage gras. Ik weet er eentje neer te halen, maar ik kom te dichtbij en de overige twee merken mij op. Prima, dan wordt het een mêleegevecht. Gelukkig heb ik nog een versterkte bijl bij me, waarmee ik een vijand in één keer neer mep. De ander weet me te schampen, maar ik ontwijk de volgende aanval en breek mijn bijl op zijn hoofd. Het gevoel van overwinning maakt in het hotel al snel plaats voor wanhoop. Er zijn hier geen kogels te vinden, alleen spullen om een molotovcocktail te maken. Ach, dat is ook dodelijk zat.

Geen brave hond

Het ziekenhuis blijkt goed bewaakt te zijn. Niet alleen door een grote groep mensen, maar ook door mijn meest gevreesde vijand: de hond. Sluipend door bosjes en achter kratten kan ik tegen mensen een heel eind komen, maar honden verpesten mijn zorgvuldig uitgedachte plannen. De viervoeters kunnen de route die je aflegt namelijk ruiken, waardoor je constant in beweging moet blijven. Je kunt ze ook afleiden door een fles te gooien, maar dan hebben hun baasjes al snel door dat er iets mis is. Ik kom vast te zitten in een hoek en besluit om drastische maatregelen te nemen. Mijn molotovcocktail maakt een vlammend einde aan de hond en zijn baasje, maar er breekt wel een heftig vuurgevecht uit.

Ik ren het ziekenhuis in en weet me weer te verbergen. Wachters zijn nu wel actief naar me op zoek, maar ik sluip door de keuken om ze heen en verras er een paar van achteren. De laatste ziet me en weet een kogel in me te pompen, waardoor ik achter een bureau val. Snel sluip ik daar een rondje omheen, pak haar van achteren vast en steek een mes in haar keel.

Aanpassen en improviseren

Het zijn momenten die me bij gaan blijven, en het mooiste is: dit zijn echt geen spoilers. Jouw gevechten kunnen er straks heel anders aan toegaan, afhankelijk van de keuzes die je maakt. Dat hotel vol Infected kun je zelfs geheel overslaan. Van stealth naar combat en weer terug: alles loopt vloeiend in elkaar over. Je kunt sluwe plannetjes smeden, en zelfs als dat plan mislukt, is dat niet het einde van de wereld.

Zo lag ik verborgen onder een vrachtwagen toen een groep van drie wachters besloot om zich daar omheen te verzamelen. Geruisloos toeslaan zonder de rest te alarmeren, was er dus niet bij. Ik wist er een te overdonderen en neer te slaan, maar zette het daarna op een rennen naar een verlaten parkeergarage. De overige twee vijanden kwamen wel achter me aan, maar konden me zo snel niet vinden in het trappenhuis. Met een rookbom maakte ik het ze nog lastiger, waarna ik ze overrompelde met mijn kapmes. Mijn plan verliep nogal rommelig, maar door te improviseren wist ik er toch levend uit te komen.

De gameplay van The Last of Us: Part 2 is intens en stressvol. Het kan zó makkelijk fout gaan. Je sluipt door de bosjes tussen een groep sekteleden, maar eentje komt te dichtbij en ziet je zitten achter de bladeren; een geïnfecteerde Stalker springt van achter een stellage tevoorschijn; een Clicker hoort je lopen terwijl je net geen kogels meer hebt. Op die momenten is het roeien met de riemen die je hebt en gebruikmaken van je omgeving. Hoe slecht je er ook voor staat, er is altijd een uitweg. Wegrennen is ook een geldige oplossing.

De review van The Last of Us: Part 2 verschijnt op 12 juni om 09:01 uur op Gamer.nl. De game verschijnt op 19 juni exclusief voor PlayStation 4. Lees ook ons uitgebreide interview met creative director Neil Druckmann.