Hyper Scape is innovatiever dan het leuk is

Hyper Scape speelt zich af in een soort van vr-wereld. In 'de Hyper Scape' wordt de sport Crown Rush gespeeld, zowel solerend als in teams van drie. ‘Droppen’ in de map doen de deelnemers in een soort bestuurbare cocon, waarna de zoektocht naar wapens, gear en hacks begint. Je wint door als laatste over te blijven, maar de end-game heeft ook een twist: de game verandert dan naar een soort potje capture-the-flag. Je kunt ook winnen door iedereen dood te schieten.

Twists

Hyper Scape’s tofste wapenfeit zijn niet de wapens. Die ken je vrijwel allemaal uit andere games, en doen het meest denken aan wapens uit Quake of andere frag-shooters. Het zijn de door de map verspreide hacks die deze battle royale onderscheiden. Iedereen begint zonder spullen of bijzondere vaardigheden aan een potje - er zijn ook geen classes of rollen die je vooraf kunt selecteren - maar tijdens het potje kun je hacks vinden om jezelf te specialiseren.

Die hacks, waarvan je er maximaal twee kunt hebben, zijn behoorlijk experimenteel. Natuurlijk kun je kiezen voor een heal, armor of onzichtbaarheid, maar veel leuker zijn mogelijkheden om in een grote stuiterende bal te veranderen, op korte afstand te teleporteren of jezelf tientallen meters de lucht in te slingeren. De cooldowns op zulke hacks zijn relatief laag, en de wat meer experimentele hacks passen op die manier goed bij de hectische snelheid van de gameplay.

Naast de hacks voelt met name de hoge speelsnelheid van Hyper Scape ‘eigen’. De map ligt bezaaid met jump pads, en het glijden, springen en rennen kun je naadloos aan elkaar rijgen. Je vliegt echt door levels heen, mede dankzij een double jump, en kunt tijdens confrontaties met andere teams gemakkelijk ontsnappen om elders tot rust te komen. Sterker nog: confrontaties worden opvallend vaak niet besloten, maar eindigen in een of twee dode spelers. Dat is oprecht frustrerend, maar daarover later meer.

Het lijstje met dingen die Hyper Scape bewust anders doet is nog langer dan dat. Als je sterft, word je een echo. Je kunt dan ongezien rondrennen en wapens of plekken pingen voor teamgenoten, die jou enkel kunnen reviven op een plek waar een tegenstander is doodgegaan. Dat creëert een leuke dynamiek. Ook tof: wapens en hacks zijn heel simpel te upgraden door ze te ‘fuseren’ met de andere versies die je vinden kunt. Ook dat is een leuke twist: teamgenoten kunnen zien welke wapens jij hebt en die wapens pingen op de map om je sterker te maken.

Een kale map

Dergelijke elementen maken Hyper Scape uniek. Maar uniek is geen synoniem van leuk. Niet alles is koek en ei. Hyper Scape maakte bijvoorbeeld een moeizame eerste indruk tijdens zijn vroege speelbare testversie vorige week. Teamgenoten reviveden mij niet, ik vond de wapens niet lekker aanvoelen en ik kon niet zoveel met de klinisch futuristische stijl. De lay-out van de map stond me tegen, want omgevingen lijken erg op elkaar, en tijdens confrontaties bleven vijanden wel erg lang leven (lange time-to-kill).

Dat hobbelige startschot kwam als een verrassing, omdat de game op papier juist heel erg interessant klinkt: een battle royale-game van de makers van Rainbow Six Siege, op Quake-waardig tempo en met voldoende twists om uniek aan te voelen. Maar zo uniek als Hyper Scape is, zo onwennig speelt het soms ook. Gelukkig was de eerste indruk niet blijvend: een paar potjes later kwam Hyper Scape beter uit de verf. De hacks en het upgradesysteem zijn . Maar eerlijk is eerlijk: sommige nadelen bleven kleven.

Hyper Scape’s stijl is futuristisch, klinisch en leeg, maar over smaak valt te twisten. Dat is in mindere mate het geval als het gaat over de invulling van de map. De game speelt zich af in een soort grijze stad, en veel gebieden - vooral buiten centrale punten - lijken ontzettend op elkaar. Gebouwen en huizen zijn soms van buiten gekleurd, maar van binnen leeg of kaal in interieur. Vooral de smalle huizen, waarin je alleen maar vier of vijf verdiepingen omhoog loopt om lege ruimtes te doorzoeken, zijn weinig elegant.

De hamvraag is waarom Ubisoft Montreal voor deze mapstructuur heeft gekozen. Mogelijk moet een kale map vooral de verticale gameplay faciliteren, maar blijkbaar gaat dat ten koste van een diverse map. Op dat vlak stelen games als Fortnite en Apex Legends de show. Ramen en deuren zijn bovendien dichtgemetseld’ en moeten worden opengeslagen (of geschoten). Dat zorgt ervoor dat je kunt zien of vijanden en teamgenoten al ergens geweest zijn, maar het principe voelt zo onwennig. En het is gewoon lelijk om overal oranje textures te zien waar ramen en deuren zouden moeten zitten.

Als het eenmaal went, is het wel tof om tijdens een gigantische sprong een raam in te slaan - de game zorgt er dan voor dat je een beetje naar binnen gezogen wordt. Nee, Hyper Scape weet goed dat het vloeiend moet zijn.

Te lange confrontaties

Hyper Scape geeft je immers ontzettend veel manieren om heerlijk door een map te bewegen. De movement voelt zelfs nog beter dan in bijvoorbeeld Apex Legends. Maar ook hier kleven weer nadelen aan: de gameplay is bitterzoet door de pacing van de actie. Het schieten zelf is bijvoorbeeld niet beter dan okay, en wapens voelen bij vlagen aan als proppenschieters omdat de time-to-kill zelfs na het fuseren van je wapengerei ontzettend lang is. Zoals eerder aangehaald duren confrontaties vanwege de hacks sowieso al buitengewoon lang. Een lange time-to-kill helpt dan niet.

Ubisoft moet echt die time-to-kill omlaag schroeven. Dat levert een veel leukere game op.

Hyper Scape heeft een aantal leuke ideeën. Het upgrade- en revive-systeem is welkome variatie binnen het genre en het spel laat zich geweldig besturen. Nu is het alleen nog zaak om de rest van Hyper Scape op datzelfde niveau te krijgen. Maar kijkend naar wat Hyper Scape wil zijn, is het nog maar de vraag of dat zonder grote inhoudelijke aanpassingen mogelijk is. De saaie map, langdurige confrontaties en klinische stijl gaan het mogelijk moeilijk maken spelers bij bestaande concurrenten weg te trekken.