Zo’n acht jaar geleden besloot ik, destijds als MediaMusic-student aan ArtEZ Enschede, dat ik de game-industrie wilde betreden. Ik was altijd al gefascineerd door de werking van muziek in videogames; bij het spelen van de oude Rayman-games was ik vroeger meer bezig met uitzoeken hoe de volgende muziek-loop werd getriggerd, dan het voltooien van het level. Of ik probeerde te ontrafelen waarom de muzikale overgangen in Ocarina of Time altijd goed werkten en nooit voor rare momenten zorgden.
Echter had ik geen flauw idee hoe de game-industrie in elkaar zat, en verwachtte ik iets vergelijkbaars met Hollywood: onmogelijk om binnen te komen, tenzij je in Los Angeles woont, en zelfs dan zou je je door Weinstein-achtige intriges heen moeten wurmen. Toen kwam ik er achter dat het allemaal niet zo zwart-wit is.
Tijdens het laatste jaar van mijn studie besloot ik naar het zonnige Californië te gaan om te proeven van de industrie en uit te zoeken of het voor mij was weggelegd. Hier ontmoette ik veel mensen uit het wereldje, waaronder Adam Gubman, een fulltime componist van games. Casual games welteverstaan. Adam en ik werden goede vrienden en hij introduceerde mij in de industrie. Het werd snel duidelijk hoeveel er te doen is buiten het handjevol AAA-titels dat jaarlijks wordt ontwikkeld.
Inmiddels is het 2018 en werk ik al een tijdje in Californië voor zijn bedrijf Moonwalk Audio. We zijn een uurtje verwijderd van Los Angeles en werken gemiddeld aan zo’n vijftig à zestig games per jaar; deze projecten variëren van kleinschalige indiegames tot grote casual games van Zynga. Wat mij verraste is hoeveel liefde en pa ie er wordt gestopt in deze wereld van (voornamelijk) mobiele games. De ontwikkelaars waar wij mee werken zien de muziek als een van de belangrijkste aspecten van hun game en krijgen vaak de mogelijkheid om een orkest op te nemen voor deze projecten.
De pa ie voor games en samen werken naar een cool eindproduct zijn aspecten die mij erg opvallen tijdens het werken in de game-industrie in de VS. Vergeleken met de Hollywood-industrie blijft het erg down-to-earth, en ego’s en sterallures zijn vrijwel niet aanwezig; iedereen behandelt elkaar als een gelijke. Als je op de Game Developers Conference in San Francisco ’s avonds uitgaat, is de kans groot dat je aan het eind van de avond bier staat te drinken met de componist van God of War. Zo heb ik ook de senior componist van World of Warcraft, Jason Hayes, bij de IKEA in Newport Beach ontmoet, en daar Zweedse gehaktballen mee geconsumeerd.
Dit soort gekke en laagdrempelige ontmoetingen zorgen vaak voor leuke vriendschappen, en je bouwt er goede relaties mee op. Twee jaar nadat ik Jason Hayes ontmoette bij de IKEA, die inmiddels ook voor Valve werkte, werd ik door hem gebeld of ik mi chien voor Valve’s DotA 2: The International een medley wilde schrijven van alle DotA2-muziek. Dit werd live uitgevoerd door de , vlak voor de finale van TI7 (yay Team Liquid!). Natuurlijk zei ik volmondig ja en sloot ik mij op in de studio om alles op tijd af te krijgen, en vloog ik vervolgens naar Seattle om het evenement bij te wonen. Dit soort kansen hadden zich nooit voortgedaan als ik deze mensen niet had ontmoet en er geen normale vriendschappen mee had opgebouwd.
De game(audio)-industrie in de Verenigde Staten is groot en klein tegelijk; groot vanwege het feit dat er zo ongelofelijk veel gebeurd en er werk is op alle niveaus, klein omdat iedereen elkaar lijkt te kennen op een internationale schaal, en omdat het contact met onze ‘helden’ nog steeds vrij laagdrempelig is. Al met al ben ik super dankbaar om elke dag wakker te worden en de keuze heb of ik de dag begin aan het strand, of verder werk in een industrie die altijd op een nieuwe manier inspireert en iets nieuws brengt.
Meer gastcolumns: