De wereld van autotuning raakte voor het eerst verweven met EA's racereeks in Need for Speed: Underground. Niet verwonderlijk, want dankzij de filmhit The Fast & The Furious was de cultuur rond het opleuken van bescheiden auto's tot scheurmonsters behoorlijk geliefd geraakt. Er werd succesvol voortgeborduurd op deze nieuwe opzet van Need for Speed met onder meer Underground 2 en Carbon, tot EA besloot dat de franchise weer een andere richting op moest. Maar ondanks uitstapjes met supercars (Hot Pursuit), een interactieve film (The Run) en zelfs het officiële autosportcircuit (Shift) bleven velen Need for Speed a ociëren met de wereld van gepimpte auto's.
De terugkeer van tuning in het nieuwe deel voelt in eerste instantie dan ook vooral als een poging om het publiek tevreden te stellen in plaats van te prikkelen. Toch gaat het spel van ontwikkelstudio Ghost Games verder dan dat. In de door internetfenomenen gedomineerde wereld van vandaag draait immers alles om opgemerkt worden, het liefst door invloedrijke iconen. En dus staan in Need for Speed vijf moderne helden uit de autowereld centraal, waaronder stuntpiloot Ken Block en Porsche-junk Magnus Walker. Als je ook maar iets met auto's hebt, is de kans groot dat je ze vaker dan eens tegen bent gekomen op Facebook of YouTube. Hoe leuk zou het dan zijn om zelf met ze aan de slag te gaan – al is het maar in een game?
Straattaal
De manier waarop Need for Speed je naar deze kansen toe leidt, is wel wat ongemakkelijk. Je tijd in een immer nachtelijk en vaak verregend Ventura Bay, Need for Speeds fictieve variant op Los Angeles, wordt gedomineerd door video's met en telefoontjes van echte acteurs die je aanspreken met meer straattaal per zin dan jij in je hele middelbare-schooljeugd gebruikte. Ze zijn bedoeld om je met geinige verhaallijntjes richting ontmoetingen met bovengenoemde iconen te sturen, maar zorgen in de praktijk vooral voor kromme tenen en irritatie. Het is best voor te stellen dat de minderjarige doelgroep wél onder de indruk is van deze brallende quasi-hippe vogels; de volwa en gamer zal zich vooral weinig serieus genomen voelen. Wel leuk: je eigen, naar smaak aangepaste auto speelt regelmatig een decoratieve rol in deze video's dankzij een knap staaltje techniek.
Zelf rijden met je auto is overigens gelukkig nog veel leuker. De arcade-inborst is bij deze reboot op geen enkele manier verloren gegaan: nog steeds vlieg je binnen de kortste keren met belachelijke snelheden over snelwegen, drukke kruisingen, kronkelige bergpaadjes en af en toe zelfs onverharde paden. Dankzij het toegankelijke rijgedrag is het geen helse klus om je wagen uit muren, medeweggebruikers en andere onhandige objecten te houden, al is het ditmaal wel de truc goed te weten waar je voorkeur ligt: ga je liever sierlijk driftend door de bochten of vertrouw je op de grip van je auto en houd je 'm kaarsrecht? Het is van belang de nadruk op één van deze uitersten tot uiting te laten komen in de afstelling van je auto, bijvoorbeeld door banden of het cha is aan te pa en. Verwacht hier overigens geen hogere wiskunde: het spel helpt je graag om de juiste balans te vinden, al is het uiteindelijk wel aan jou om de ideale 'tune' te vinden. Leuk bijeffect is dat je op deze manier een sterke band met je auto ontwikkelt en minder geneigd bent (constant) te wi elen.
Driften
Let daarbij ook op de manier waarop je het spel doorloopt. De verschillende speltypes, van races om positie of tijd tot uitdagingen waarin je punten scoort met driften, komen op verschillende manieren terug in de vijf verhaallijnen die je in Need for Speed kunt volgen. Zo hoef je niet veel te driften als gripliefhebber en kun je er zelfs voor kiezen om de politie grotendeels met rust te laten – wat overigens betekent dat achtervolgingen wel uit te lokken zijn, maar minder prominent voorkomen dan in sommige eerdere Need for Speeds. Toch zul je als 'gripracer' niet ontkomen aan uitdagingen waarin je banden op móet roken door bochten dwars te nemen. Wanneer je op zo'n manier na verloop van tijd bedrogen uitkomt, voelt de game designtechnisch niet goed uitgewerkt.
Dezelfde drukke energie die stoer pratende acteurs overbrengen, is ook terug te vinden in de baldadige audiovisuele presentatie. De luide, rauwe motorgeluiden en de moderne soundtrack vol variatie verdienen vooral veel lof. Daarnaast gooit game een hoop grafische effecten op je af, van allerlei lichtflitsen tot bandenrookwolken. De game vergeet daarbij soms de framerate op een stabiele dertig beeldjes per seconde te houden of bepaalde texturen op tijd in te laden. Toch kunnen we geen pa ender beeld en geluid bedenken bij Need for Speed, waarin het meeste plezier komt uit van tijd tot tijd een beetje sleutelen aan je auto, een blokje omgaan en onderweg uitgedaagd worden tot racen. Dat kan al dan niet met maximaal zeven andere spelers in dezelfde se ie, waarbij spelen met je vrienden betrekkelijk eenvoudig te realiseren is.
Need for Speed is een succesvolle reboot waarin je vanouds lekker kunt racen – en dat is eigenlijk het belangrijkste wat we van de reeks verwachten. Het tuningthema zorgt vooral voor een goed excuus om lekker aan je wagen te sleutelen, de met straattaal doorspekte verhaallijnen hadden achterwege kunnen blijven. Dan maar racen zonder Ken Block.
Need for Speed is vanaf donderdag 5 november verkrijgbaar voor PlayStation 4 en Xbox One. De game komt in het voorjaar van 2016 naar pc. Gamer.nl recenseerde de PS4-versie van de game.