Pandora
De wereld bijvoorbeeld. De planeet Pandora is geïnspireerd door westernfilms en Mad Max. Pandora is het toneel voor een hilarische orgie van geweld, waarin bizarre personages louter bizarre opdrachten voor je hebben. Zo moeten we in één mi ie sekteleden in brand steken. Sekteleden die graag willen dat we ze in brand steken. En natuurlijk rijdt de robot Claptrap nog steeds in de weg, met zijn niet aflatende stroom aan veel te opgewekte oneliners.
Borderlands heeft een unieke sfeer en dankzij het uitstekende schrijfwerk voelt het alsof je steeds fri e opdrachten uitvoert. Terwijl je (als je goed kijkt) uiteindelijk niet meer dan een boel punk-vijanden afknalt. Dat herhalen van zetten is echter niet erg dankzij de grote afwi eling in de beschikbare wapens en de eerder genoemde skill tree. Die zorgt ervoor dat mi ies toch net een tikkie anders aanvoelen. Het is, kortom, een nagenoeg perfecte lus van actie, risico, vaardigheid en beloning.
Borderlands is een nagenoeg perfecte lus van actie, risico, vaardigheid en beloning
Dat wil echter niet zeggen dat er niets op deze collectie valt aan te merken. Om te beginnen is er de import-functie voor het overzetten van een bestaand personage. Dat is juist voor een spel als Borderlands, waar mensen vaak ettelijke honderden uren in hebben gestoken, uitermate belangrijk. En je kunt gelukkig je save van je oude versie uploaden (dat moet je wel handmatig doen) en vervolgens op de PlayStation 4 of Xbox One inladen.
Problemen
Helaas is het importeren alleen mogelijk binnen dezelfde ‘console-familie’. Met andere woorden: Xbox One bezitters kunnen alleen saves van de 360-editie importeren. PS4 spelers mogen alleen saves van de Vita of PlayStation3 inladen. Aangezien wij de meeste tijd hadden doorgebracht met de 360-versie en nu een PlayStation 4-editie speelden, konden we weer helemaal opnieuw beginnen.
Om nog maar te zwijgen over het volkomen ontbreken van de optie om een PC-save te importeren. En dat terwijl we cro -platform-import wel eerder hebben gezien: Diablo 3 op PlayStation 4 deed helemaal niet moeilijk over het overzetten van een PC- of 360-save. Het kán dus wel. Waarom Gearbox het niet doet is ons dan ook een raadsel.
De remaster is in elk geval grafisch netjes opgepoetst. Borderlands 2 draait bijzonder soepel op 1080p. Toch verschijnen de textures soms net iets te laat, al is het stukken beter met die pop-up gesteld dan op de vorige consolesgeneratie. Verder zitten er nog steeds vreemde glitches in het landschap, waardoor je plots blijkt plakken achter hele lage obstakels. Dat soort kleine schoonheidsfoutjes zouden in een remaster weggepoetst moeten worden. The Pre-Sequel is iets minder soepel, met momenten waarop de framerate even omlaag duikt. Hoewel dit zeker merkbaar is, stoorde het ons niet. De framedrops hebben geen invloed op de speelbaarheid.
The Pre-Sequel heeft behoorlijk last van opstartproblemen
En dan is er de gameplay zelf. Hoewel Borderlands 2 en de Pre-Sequel fantastische ervaringen bieden, zijn er te vaak dode spelmomenten. Die worden vooral veroorzaakt door een gebrekkig waypoint-systeem. We hebben ettelijke uren rondgedwaald in sommige gebieden, enkel omdat we een kleine afslag misten en daarom de volgende etappe van de mi ie niet konden bereiken. Ook gebeurt het te vaak dat je na het voltooien van een mi ie geen teleport-mogelijkheid hebt. Je moet dan de hele dungeon weer doorrennen. Een dungeon die gelukkig meestal leeg is omdat je alle vijanden al hebt verslagen op de heenweg.
Verder recyclet Borderlands 2 bepaalde zones meerdere malen voor nieuwe zijmi ies. Het vreemde is dat in dat geval oude eindbazen weer opnieuw verschijnen. Ze worden dan niet opgeschaald naar je nieuwe level. Dat betekent dat monsters die een paar uur eerder nog uitermate dodelijk waren, nu met een of twee schoten zijn uitgeschakeld. Hoewel het op zich wel fijn is om te zien hoeveel sterker je bent geworden, voelen zulke momenten als nodeloze opvulling.
Over zinloze vulling gesproken: The Pre-Sequel heeft zeker aan het begin behoorlijk last van opstartproblemen. Hoewel het idee van lagere zwaartekracht nieuwe gameplay oplevert, bestaan de eerste uren uit lange, langzame tochten over de oppervlakte, waarbij grote sprongen alleen maar als snelheidsdrempels voelen. Gelukkig krijgt de game na die paar uur wat meer peper in het achterste, maar toch kent ook de Pre-Sequel te veel dode momenten. Daarnaast voelt de game eerder aan als extra lange Borderlands 2-DLC dan een op zichzelf staande titel.
Meer is beter
Laat al deze kleine ergerni en je niet het idee geven dat The Handsome Collection een slecht product is. In tegendeel. Er zit zo ontzettend veel in deze twee spellen, die uiteraard ook nog eens online én in split-screen co-op speelbaar zijn. Het is al een genot om de games in singleplayer te voltooien, en het plezier wordt alleen maar groter als je kan samenwerken met vrienden. De hogere scherpte en betere framerate voegen bovendien echt wat toe. De combinatie van enorm sterke gameplay, een hoge verslavingsfactor en de uitgebreide co-op maakt van The Handsome Collection een onweerstaanbare remaster. Zeker als je Borderlands 2 tot nu toe nog niet hebt gespeeld is dit de beste versie van de game. Meer is in dit geval gewoon beter.
Door Harry Hol