Wilmots Warehouse snapt de schoonheid van het ordenen

Na een lange werkdag doe ik niets liever dan nog meer werken. In een kil magazijn orden ik kleurrijke vierkantjes op een logische manier terwijl ik om de zoveel minuten met de juiste spullen naar de balie ren om aan verzoekjes van mijn collega’s te voldoen.

Wilmots Warehouse klinkt iedere keer als ik de lol van dit spel uitleg als het tegenovergestelde van leuk. Maar net zoals veel andere simulatiegames schuilt het plezier van de game ‘m in de details en het enorme gevoel van voldoening wanneer je de klus efficiënt geklaard hebt.

Creatief met beperkte ruimte

Een opslagplaats kundig indelen klinkt inderdaad verdacht veel als werk. In feite ben je in dit spel ook steeds aan het opruimen en brandjes aan het blussen. Na iedere succesvol afgeleverde bestelling bij de balie komt er onderaan het scherm een nieuwe lading spullen binnen. De voorraad wordt daardoor steeds groter waardoor je als enige medewerker creatief moet worden in het indelen van je magazijn.

Officieel afgebakende categorieën zijn er niet, maar wie goed oplet kan bepaalde patronen herkennen in de spullen die binnen worden gebracht. Al snel had ik een categorie links van de ingang gemaakt van spullen die in mijn ogen met de zomer te maken hadden. Een zonnebril, een zwemflipper en een vrolijk schijnende zon paste er allemaal bij. Maar vlak daarna kreeg ik een miniatuurmaan, -ster en -meteoriet binnen. Ineens begon ik te twijfelen. Past die zon eigenlijk niet veel beter bij deze nieuwe spullen aan de andere kant van mijn magazijn?

Race tegen de klok

Het geniale van Wilmots Warehouse is dat het spel je daar helemaal vrij in laat. Als jij het fijn vindt om producten op kleur in te delen kan dat prima. Zolang je de juiste items maar kan vinden tijdens de bezorgingsfase blijft je baas tevreden. Een blije baas zorgt voor betere beoordelingen en daarmee ook upgrades die het leven van de hardwerkende Wilmot ietsje makkelijker maken.

De mogelijkheid om meer spullen te kunnen dragen of pilaren te slopen om meer ruimte te maken in het magazijn zijn hard nodig om de latere ladingen tijdig op te ruimen. Wilmots Warehouse komt soms verrassend stressvol uit de hoek omdat vrijwel het hele spel een race tegen de klok is.

Het spel is daardoor een vreemde mix. Aan de ene kant is het warenhuis aan kant krijgen een erg ontspannende bezigheid waarin je orde schept in de chaos. Aan de andere kant ben je altijd gehaast en vecht je tegen je eigen incompetentie als magazijnmedewerker.

Net geen werk

Wilmots Warehouse is namelijk deels een game over opruimen en deels een puzzelgame waarin je met een lading blokken door een zelfgemaakt doolhof moet navigeren. Wilmot moet zo beladen worden dat hij overal tussendoor kan bewegen. Tegelijkertijd moeten producten ook op zo’n manier opgesteld worden dat Wilmot ook bij de collectie slagtanden kan komen zonder eerst stapels groene bananen te verplaatsen als de baliemedewerkers daarom vragen.

Het spel voelt gelukkig nooit helemaal als werk. Verpruts je een keertje een bezorging dan staat Wilmot niet meteen op straat. Het spel is daarom uiteindelijk meer ontspannend dan stressvol. Die constante druk om op te ruimen en te leveren is er, maar het spel gunt je ook waardevolle rustmomenten. Om de zoveel werkdagen mag er naar hartenlust gespiegeld worden. Op die manier is je hele magazijn – zonder tijdsdruk – opnieuw in te delen.

Geen ander speldeel spreekt zo’n specifieke gedeelte van mijn hersens, het gedeelte dat opruimen fijn vindt, zo aan als deze. De stress om alles onder druk netjes op te leveren verdwijnt na de voldoening van een opgeruimde werkplaats. Terwijl andere spellen zich bezighouden met veel grotere thema’s snapt Wilmots Warehouse de simpele schoonheid van het ordenen.