Enkele jaren terug dacht ik niet dat ik A a in’s Creed ooit nog in wat voor toplijstje dan ook zou opnemen. Na het (bij lancering) teleurstellende Unity was ik behoorlijk klaar met de serie, ondanks dat Syndicate nog best vermakelijk was. A a in’s Creed Origins is echter de grote goedmaker die de serie keihard nodig had.
Goede inspiratiebronnen
A a in’s Creed Origins maakt goed zichtbaar dat Ubisoft eindelijk eens echt de tijd heeft genomen bij de ontwikkeling. De tot aan vervelens toe geworden standaardhandelingen van weleer, zoals kerktorens beklimmen voor syncpoints, een dorpje onderhouden en upgraden of een vijftal sleutels zoeken om een of ander legendarische outfit te bemachtigen, zijn overboord gegooid of dusdanig gereviseerd naar iets dat past binnen een moderne openwereldgame. Dat games als Horizon Zero Dawn, The Witcher 3: Wild Hunt en Zelda: Breath of the Wild hierbij overduidelijke inspiratiebronnen zijn geweest is geen schande; een paar jaar geleden had niemand A a in’s Creed in dát rijtje durven te plaatsen.
Maar het was niet vanwege de vernieuwde activiteiten die ondernomen kunnen worden in de game dat ik zo genoot van A a in’s Creed Origins, of vanwege het aangepaste vechtsysteem, en zelfs niet vanwege Bayek, ook al zou ik het niet erg vinden als we in de volgende A a in’s Creed opnieuw in de huid van de Egyptische Medjay kruipen. Het is vooral de spelwereld die mijn hart stal. Een spelwereld die meer is dan schoonheid aan het oppervlak.
Andere ambiance
Dorpjes en steden zijn niet enkel wat gebouwen langs de weg waar hooguit nog een opdrachtgever op je wacht, maar onderdeel van een ecosysteem. In je eigen dorp word je bij naam aangesproken en toegejuicht, in het dorp van je eerste slachtoffer juist uitgejouwd en onheus bejegend. Elke stad heeft bovendien een hele andere ambiance door de Egyptische, Griekse of Romeinse invloeden. In de snikhete woestijn zie je ’s avonds hoe een ondergaande zon lange schaduwen trekt, maar staat de zon op zijn hoogst, dan ben je mi chien wel getuige van een bizarre luchtspiegeling. En de Nijldelta is niet alleen groen, maar ook het thuis van vele dieren, waaronder hele zwermen vogels die prachtig opstijgen wanneer je hun rust verstoort.
Zelfs opdrachten gaan naadloos op in deze spelwereld, en voelen daardoor geen moment generiek. Vrijwel iedere zijmi ie heeft raakvlakken met het hoofdverhaal en haken in op de lokale gebeurteni en. Ze zijn onderdeel van de specifieke situatie en cultuur van die omgeving. Ze zouden zich daarom niet zomaar elders op de landkaart kunnen afspelen. Het gevolg is dat het Egypte van A a in’s Creed Origins geen moment aanvoelt als een kartonnen decor, zoals bij voorgaande delen in de serie toch vaak het geval was. Dit Egypte leeft echt.
Een nieuw begin
Op dat gebied heeft Ubisoft wat mij betreft de grootste stap gezet met Origins. Technisch valt er nog altijd wel een en ander aan te merken op A a in’s Creed, maar er zit dit keer zoveel liefde en aandacht in de game, dat dat nu slechts bijzaak is. Sowieso heeft Ubisoft na wat mindere jaren goed begrepen hoe je weer leuke, intere ante games maakt. Ik ben dan ook hoopvol dat Origins écht een nieuw begin voor A a in’s Creed is, zodat volgende delen ook gewoon weer in mijn jaarlijkse toplijstjes verschijnen.