Er zijn allerlei redenen op te noemen waarom de Switch een groot succes is (bijvoorbeeld de 10 miljoen verkochte exemplaren van de console in 9 maanden tijd), maar in mijn ogen ligt het maar aan één ding, namelijk twee games: Zelda: Breath of the Wild en Super Mario Ody ey. Met dat duo voelt het alsof Nintendo terugkeert naar zijn hoogtijdagen van 3D-games, de Nintendo 64-generatie. Laat ik daar nu net de mooiste herinneringen aan hebben.
Grenzeloze mogelijkheden
Hoewel ik al begon te gamen op de NES, kijk ik met de grootste weemoed terug naar de tijd die ik met mijn Nintendo 64 doorbracht. Zowel Super Mario 64 als The Legend of Zelda: Ocarina of Time hebben mij maanden-, zo niet jarenlang aan de buis gekluisterd gehouden. Ik weet nog goed dat ik Super Mario 64 in een lokale speelgoedwinkel zag draaien en ik alles om mij heen vergat toen ik voor het eerst de blauw-roodgekleurde loodgieter met de analoge stick vooruitduwde. Niet veel later stond de Nintendo 64 thuis te pruttelen.
De vrijheid die Super Mario 64 spelers gaf was ongekend. Het voelde alsof werkelijk álles kon gebeuren in de vijftien 3D-levels die de game rijk is. Het spel zat propvol met moeilijk te vinden sterren, geheime routes en een overdaad aan details.
De daaropvolgende driedimensionale Mario-games hebben, ondanks de meestal hoge kwaliteit, nooit hetzelfde ontzag bij mij kunnen opwekken als die Mario-game uit ’96. Super Mario Sunshine bood ook open omgevingen, maar was minder verra end dan Mario 64. De Super Mario Galaxy-games en Super Mario 3D World ruilden de vrijheid van Super Mario 64 in voor strakkere, lineaire levels die meer leken op de 2D-games. Pas op de Switch lijkt Nintendo een genre dat het op de Nintendo 64 zelf groot had gemaakt, de driedimensionale openwereldgame, weer met volle overgave te omarmen.
Ontdaan van knellende ketenen
Eerst met Zelda: Breath of the Wild, daarna met het in oktober verschenen Super Mario Ody ey. Die platformgame is wat mij betreft het eerste échte vervolg op Super Mario 64, door eenzelfde soort open levels te bieden waar rondlopen en zoeken naar geheimen net zo belangrijk is als de kla ieke platformactie. De loodgieter is weer vrij om te gaan en staan waar hij maar wilt, met uitmuntend leveldesign dat exploratie alleen maar aanmoedigt.
Natuurlijk is de tijd verder gegaan sinds de Nintendo 64. Waar levels in Mario 64 vaak nog abstract oogden, koos Nintendo met Mario in Ody ey voor (relatief) realisme. Mario maakt een wereldreis met zijn luchtschip en komt zo op de meest uiteenlopende plaatsen, van een bevroren woestijn tot New Donk City, de meest ‘realistische’ locatie ooit in een Mario-spel. Juist dat level voelt als een grote speeltuin waarin je urenlang rond kunt springen, kunt stuiteren op de motorkappen van taxi’s en in elke uithoek wel een geheim is te vinden. Dankzij een paar goed verstopte rioolpijpen die naar afgezonderde gebieden leiden worden ook de Mario-beginselen niet vergeten: uitdagende platformsecties waarbij je meer dan eens in een afgrond stort. Nog maar eens proberen dan maar. En nog eens.
Een viering van decennia Mario
Samen met mij zullen veel volwa en gamers dankzij Ody ey Super Mario hebben ‘herontdekt’, of je hem in de tu entijd nou uit het oog bent verloren of hem altijd bent blijven volgen. Sterker, het lijkt alsof Nintendo zelf ook zijn immens populaire mascotte opnieuw heeft leren kennen en fans heeft gegeven waar ze al jaren om schreeuwen: een moderne Mario-platformer waarin vrijheid centraal staat.
Daarbij puilt de game uit van de referenties naar voorgaande Mario-games. Bijna elke game van de loodgieter krijgt wel een eigen referentie in het spel –door de vele kleding die je kunt verzamelen, maar ook door allerlei mi ies waarin de geschiedenis van Mario nog eens in beeld wordt gebracht.
Mario 64-fans zullen na het uitspelen van Ody ey hun geluk niet op kunnen. Het kan geen toeval zijn dat – zonder te spoilen – de beloning voor het einde van de game bereiken zo samenhangt met Super Mario 64. De cirkel is compleet, Mario is weer als vanouds. Wat een fenomenale terugkeer van een gamebedrijf én de grootste gamemascotte die er bestaat.