Ori and the Will of the Wisps is de beste in zijn soort

De term ‘metroidvania’ voelt met de jaren stompzinniger. De meest recente delen van Metroid en Castlevania die binnen dit genre vielen zijn namelijk allang voorbijgestreefd door tal van betere games. Ieder jaar heeft sinds de opkomst van de indiegame wel een opvallende uitschieter gehad. Axiom Verge, Guacamelee, Hollow knight en Blasphemous zijn daar recente voorbeelden van. De beste van zijn soort uit 2020 is zonder enige twijfel Ori and the Will of the Wisps.

Begin dit jaar speelde ik de eerste Ori nog uit. Hoewel dat een bijzonder mooie en vloeiend spelende game is, valt het ook niet te ontkennen dat het spel het vooral moet hebben van de spectaculaire achtervolgingen. Je gaat ervan op het puntje van je stoel zitten, maar als metroidvania vond ik The Blind Forest stiekem niet zo sterk. Misschien wist juist daarom Will of the Wisps zo te overdonderen.

Slecht start

Toegegeven: wie deze game op de lancering in maart heeft gespeeld, had een compleet andere ervaring. Niets voor niets kreeg deze tweede Ori destijds van ons een opvallend laag cijfer. Haperingen, complete textures die verdwenen, vastlopers en andere kwalijke bugs zorgden ervoor dat het er even niet zo best uitzag voor Ori.

Ontwikkelaar Moon Studios wist zich gelukkig te herpakken en wie net zoals ik even geduld had, kreeg een paar maanden later een compleet andere ervaring. Inmiddels draait Will of the Wisps zelfs prima op de Nintendo Switch en ziet het er werkelijk schitterend uit op de Xbox Series X.

Perfect vervolg

Er is duidelijk naar de kritiek op het eerste deel geluisterd bij het in elkaar zetten van dit vervolg. Er is een beter en veel uitgebreider gevechtssysteem, upgrades zijn belangrijker en de spelwereld bevat veel meer diepgang. De omgevingen zijn nog steeds wonderschoon, maar deze keer ook een stuk afwisselender. Enkele hoogtepunten zijn een tropisch koraalrif en een duister spinnennest.

Vooral in het domein van de spin laat Ori zien hoeveel beter dit vervolg is dan zijn voorganger. Met behulp van vuurvliegjes en slingerend aan stukken spinrag moet de kleine Ori zich een weg door dit hol zien te banen. Dat is zo spannend omdat je alleen in het licht veilig bent en daarom constant in beweging moet blijven om in de buurt van de vuurvliegjes te blijven. Weet Ori de moederspin eenmaal te verslaan, dan gaat het licht aan en krijg je de mogelijkheid om het nest op een rustiger tempo te verkennen.

Best spelende game van het jaar

Niet alleen als metroidvania weet Ori te overtuigen. Net zoals in het eerste deel weet het spel ook geregeld de gevoelige snaar te raken. De schattige beestjes die deze gevaarlijke wereld bevolken spelen daarbij een grote rol, maar zonder de uitstekende muziek - die natuurlijk extra dik wordt aangezet tijdens emotionele momenten - had het nooit gewerkt. Ori gaat spaarzaam om met tekst en zegt daarmee steeds precies genoeg.

Tot slot is er ook nog de bijzonder vloeiende gameplay. Geen metroidvania speelt zo soepel als Ori. Het wezentje beweegt zich voort als een ware acrobaat en iedere tak of rotsblok in zijn weg voelt als een hulpmiddel om nog sierlijker door de wereld te bewegen. Iedere nieuwe vaardigheid opent niet alleen meer van de wereld, het maakt het voortbewegen ook nog leuker.

Van de ene naar de andere kant van de wereld rennen wordt met allerlei slimme uitdagingen aangemoedigd. Er zijn races, goed verstopte extra vaardigheden en speciale gevechten voor wie de moeite wil nemen om alles te zien en te doen. Dat doe je niet alleen maar om je eigen arsenaal uit te breiden, maar ook om de veilige thuisbasis in het midden van de kaart te helpen.

Ori vindt het genre niet opnieuw uit, maar doet het allemaal precies goed. Daarom mag Will of the Wisps zich zonder enige twijfel de beste metroidvania van dit jaar noemen.