Als ik een euro kreeg voor ieder artikel dat ik schrijf over Nier, dan was ik nu al aan het rentenieren. Het mag dan ook geen verra ing meer heten dat Nier: Automata mijn favoriete game van dit jaar is. En toch was het een verra ing.
Die verra ing begon al op 16 juni 2015, toen ik in Los Angeles was voor gamebeurs E3 maar alsnog gewoon achter een bureau zat om naar de persconferentie van uitgever Square Enix te kijken. Er werd een nieuwe game onthuld en ik herkende stiekem alle signalen. De muziek, de mensen achter het project, de stijl, zelfs het lettertype. “Hey, die heeft aan Nier gewerkt”, zei ik herhaaldelijk hardop terwijl alle ontwikkelaars van het eerste deel bij naam en titel werden genoemd. En toch drong het nog niet door dat het om een nieuwe Nier ging.
Ik had het namelijk nooit verwacht. Mijn liefde voor Nier deel ik met een hoop mensen, maar ook weer niet zoveel dat een groot commercieel bedrijf er net zulke warme gevoelens voor krijgt. Mi chien is dat wel de enige verklaring: liefde doet rare dingen met je. Ik vermoed dat er binnen Square Enix en bij Nier: Automata-ontwikkelaar Platinum Games best wat mensen een speciaal plekje voor Nier hebben in hun hart.
Projectie
En dus kwam er nog een Nier, toepa elijk Nier New Project genoemd. Ik heb geglunderd, geschreeuwd en bijna gehuild. Daarna heb ik vooral gewacht, tot ik bijna exact een jaar later alle ontwikkelaars die aan het spel werkten interviewde. Dat is slechts lichtelijk overdreven. Ik zat in een klein kamertje met een veel te grote tafel, breed genoeg om met zes mensen naast elkaar te zitten. Aan de overkant werd die belofte ingelost. Een vertaler met daarnaast vijf kopstukken van Platinum Games en Square Enix. Ik zat aan de andere kant, als enige.
Het leek wel een interventie, en mi chien was het dat ook wel. Zes mensen die me ervan probeerden te overtuigen dat er in 2017 echt een nieuw deel verschijnt, Nier: Automata. Ik vroeg naar zaken waar ik helemaal geen antwoord op wilde en gelukkig ook niet kreeg. Nier-bedenker Yoko Taro, die van dat gekke masker, bleef cryptisch en vooral sarcastisch. Mi chien geef ik de game wel een happy end, grinnikte hij. Vanaf toen wist ik dat het met de toon wel goed zat.
De volgende verra ing kwam toen ik een controller in mijn handen gedrukt kreeg. Nier: Automata speelde veel beter dan de eerste game, al lag die lat zo laag dat je er zelfs struikelend nog overheen zou komen.
In hart en nieren
Ik ging van verra ing naar verbazing en van verbazing naar verwachting. We weten allemaal wat er volgt op verwachting: teleurstelling. Die kwam op 22 december van vorig jaar. De demo die Square Enix uitbracht deed me maar weinig. En zit het spel echt vol saaie robots?
Tot mijn verbazing speelde ik de demo een dag later nog een keer. En een week later weer. Ik weet precies wat er in die tu entijd gebeurde: ik werd opnieuw verliefd.
Je kunt een hoop leuke dingen stom vinden, zolang je jezelf er niet voor open stelt. Wellicht was het de angst voor teleurstelling die de deur naar mijn hart op een kier na had gesloten. De laatste verra ing kwam 23 februari, toen Nier: Automata uitkwam in Japan, en duurde zo’n veertig uur. Het spel bleef mijn toch al hoge verwachtingen continu overtreffen terwijl ik er alsmaar gekker op werd.
Ik wilde Nier weer aan al mijn vrienden voorstellen, het teken dat je echt goed verliefd bent. Zij vonden het vast geen verra ing dat ik zo lyrisch was. Maar dat is het ding met liefde. Je kunt nog zo veel verwachten, maar aankomen zie je het nooit.
Het mag dan ook een verra ing heten dat er een nieuw Nier-project in de maak is.