Als er geen demo van Prey was verschenen, had ik deze heerlijke game mi chien wel gemist. Het moment in het begin van de game dat je door die ruit stapt (wie de game gespeeld heeft, weet wel wat ik bedoel), fascineerde mij zó erg, dat ik gelijk de volledige game heb aangeschaft. Ik wilde weten wat er aan de hand was en daar heb ik geen moment spijt van gehad. Prey boeide mij van begin tot eind – een eind dat ik ook nog eens zo lang mogelijk uitgestelde om ieder hoekje en nisje op Talos I te verkennen.
Heerlijke combi
Prey is namelijk echt precies een game voor mij. Ik ben ontzettend gefascineerd door (goed uitgewerkte) alternatieve geschiedeni en en technologie uit science fiction, en ik hou ook nog eens van Metroidvania’s. Prey combineert precies dat. Prey schotelt ons een universum voor waarin de Koude Oorlog anders is verlopen dan in onze historie, waardoor de ruimtevaart een gigantische ontwikkeling heeft doorgemaakt in de tweede helft van de twintigste eeuw. Met als gevolg dat er nu een hypermodern onderzoek tation rond de Aarde zoeft – Talos I – gevuld met technologische vooruitgang en waar uiteraard overal gevaar op de loer ligt.
Hoewel ik kwam voor de intrigerende wereld waarin President Kennedy de ruimtevaart een nieuw tijdperk in stuwde en geëerd wordt met een gigantisch portret in de hal van Talos I, bleef ik voor de kleine verhalen en uitdagingen in deze Metroidvania. In de tientallen uren die ik doorbracht in Talos I, werd het ruimtestation echt mijn thuis. Een thuis geïnfesteerd met een buitenaardse plaag, maar een thuis desalniettemin. Steeds beter leerde ik de omgeving kennen, wist ik precies waar ik nog eens moest terugkeren met een nieuwe vaardigheid in mijn arsenaal en ging ik de talloze verhalen van de vermoorde, vermiste of gemuteerde inwoners van Talos I na. Vijanden verslaan werd bijzaak, opgaan in de wereld en avontuur beleven prioriteit.
Persoonlijke misère
Ik maakte ruimtewandelingen om een verloren spaceshuttle te lokaliseren, ging tot het uiterste om te achterhalen waar iemand haar verloren partner was geëindigd en nam zeer selectief wraak op alleen de mensen die het écht verdienden. Die paar zeldzame momenten dat ik een overlevende tegenkwam die wel nog een goed hart had, koesterde ik en ik zette dan ook alles op alles om deze mensen te helpen bij hun persoonlijke misère. Niet omdat het moest, maar omdat ik die verantwoordelijkheid voelde. En toch stiekem ook wel gewoon benieuwd was naar hun verhalen.
Het einde van Prey kon mij dan ook – zonder dit verder te spoilen – zeker bekoren. Naarmate het einde dichterbij kwam begon ik steeds meer vermoedens te krijgen, zonder dat Prey echt voorspelbaar werd. Het was daarom wat mij betreft spannend tot het einde en ik was aangenaam verrast op welke manier alles wat ik de dertig voorafgaande uren deed of juist niet had gedaan, en hoe mijn overwegend goede en zorgvuldige gedrag werd beloond.
Ik ben dan ook razend benieuwd of er een vervolg komt op Prey. Achter de game zat geen gigantisch commercieel plan met downloadbare content, seizoenspa en of microtransacties. Dat is voor de verandering wel eens fijn (en erg zeldzaam), maar de vraag is natuurlijk of Prey dan wel commercieel genoeg is geweest om een vervolg te maken. Gelukkig liet Arkane Studios met Dishonored al zien dat
het niet alleen heel goed singleplayeravonturen zonder commerciële tramalant kan maken, maar ook heel goed vervolgen daarop. Het zou mij enerzijds niets verbazen als Prey hierbij blijft en in dat gevoel koester ik dit deel gewoon, maar als Arkane mettertijd het verhaal van Morgan Yu voortzet, wacht ik ditmaal niet de demo af!