Metroid Dread weet wat Samus cool maakt

Metroid Fusion was de allereerste Metroid die ik ooit speelde en ik was meteen verkocht. Ik wist niet dat een 2D-game op het slecht verlichtte Game Boy Advance-scherm zó verschrikkelijk spannend kon zijn. Ik kan mij nog goed herinneren hoe ingewikkeld ik die wereld in elkaar vond steken. Hoewel het ruimtestation BSL in duidelijke gebieden verdeeld was, had ik simpelweg nog nooit eerder een metroidvania gespeeld. Het feit dat elke zone uiteindelijk met elkaar verbonden bleek, was daardoor een verbazingwekkende ontdekking. 

Het was ook het begin van mijn liefde voor Metroid. Helaas moest ik zeer lang wachen voordat het verhaal uit Fusion werd vervolgd. Er zijn tussen 2002 en 2020 een heleboel Metroid-games verschenen - van briljant tot best slecht - maar ze speelden zich allemaal af voor Fusion.

Geen Other M

Het heeft waarschijnlijk te maken met dat ik op precies het juiste moment in mijn leven Metroid Prime speelde, maar nog steeds vind ik de lore in Metroid heel erg tof. Natuurlijk is het grotendeels gejat van de film Alien en de vele vervolgen, maar ik smul van de details over het leven van de uitgestorven Chozo en hun dodelijke creatie in de vorm van de Metroid. Ook niet onbelangrijk is het feit dat Metroid een van de weinige reeksen van Nintendo is die een semi-volgbare verhaallijn heeft. Dat Metroid Dread dit jaar de draad eindelijk weer heeft opgepakt is daarom een belangrijke mijlpaal voor fans.

Metroid Dread gaat niet alleen verder waar Fusion was gebleven, maar rondt het overkoepelende verhaal ook op perfecte wijze af. Dat doet het spel op een verraderlijke simpele manier. In tegenstelling tot het terecht verguisde Metroid: Other M snapt dit spel wel wat de stilzwijgende premiejager Samus Aran zo cool maakt. In ieder tussenfilmpje steelt ze de show door altijd haar hoofd koel te houden. De spaarzame woorden die ze in deze game spreekt, illustreren alleen maar haar ‘niet lullen maar poetsen’-aanpak. Geen fan die iets te klagen had over hoe Samus in deze game werd neergezet. 

Dreadtroidvania

Maar is Metroid Dread ook een goede metroidvania? Daar lijken de meningen toch iets meer over te verschillen. De insteek van dit spel is simpelweg anders dan bijvoorbeeld Super Metroid. De speler wordt deze keer veel minder losgelaten, wat als gevolg heeft dat de volgende vaardigheid nooit ver uit de buurt is van je net verkregen upgrade. In Super Metroid was verdwalen en upgrades in verschillende volgordes vinden een belangrijker spelelement. Dread heeft dit zogenaamde ‘sequence breaking’ ook nog steeds - met de instant kill op Kraid als Samus de morph ball al heeft als ultiem voorbeeld - maar echt verdwalen doe je niet.

De gemiddelde speler heeft er waarschijnlijk geen besef van en als groot liefhebber van het genre heb ik mij nergens gestoord aan de wat meer afgesloten opzet van Metroid Dread. De kritiek dat dit deel nauwelijks een metroidvania genoemd mag worden gaat mij dan ook veel te ver. Het genre is inmiddels zo groot en veelzijdig geworden, dat een gestroomlijnde game zoals Dread er net zo goed in thuis past als een veel vrijere, moderne klassieker als Hollow Knight. 

Twee keer het spelen waard

Metroid Dread doet ondertussen zowel grote als kleine dingen heel erg goed. Neem bijvoorbeeld de EMMI, die voor de nodige afwisseling zorgen, net zoals de torenhoge eindbazen. Halverwege de game worden deze tegenstanders steeds uitdagender. Daarmee wordt de strijd om ze te verslaan ook steeds spectaculairder. Het absolute hoogtepunt van het spel is de eindbaas - een ouderwetse uitputtingsslag. Het type rotzak die je na uren proberen en meer pogingen dan je durft te tellen niet kan verslaan, waarna je het spel gefrustreerd uitzet. Vervolgens leg je hem de volgende dag in één keer het zwijgen op. Dread begrijpt de kracht van een eindbaas die je zo erg gaat haten, dat hem verslaan gewoon persoonlijk wordt.

Dan zijn er nog de kleine details. De extreem vloeiende animaties en nieuwe subtiele wijzigingen in Samus’ houding wanneer ze een nieuwe upgrade vindt bijvoorbeeld. Let maar eens op hoe ze tegen muren met een opening leunt voor- en nadat ze de morph ball heeft verkregen. Als je Dread al niet een tweede keer hebt uitgespeeld, kan ik je het van harte aanraden. Juist bij de tweede ronde door de ondergrondse gangenstelsels van ZDR valt op hoe snel en pijnloos Samus door de wereld vliegt en hoeveel leuker het navigeren wordt met iedere nieuwe vaardigheid.

Het maakt van Metroid Dread misschien niet de ultieme metroidvania, maar het bewijst wel dat de reeks nog meer dan genoeg leven in zich heeft. Na de bestverkopende game uit de hele reeks, laat een direct vervolg vast niet weer negentien jaar op zich wachten.

Metroid Dread is verkrijgbaar voor de Nintendo Switch. Lees hier de Gamer.nl-recensie.