Life is Strange: True Colors had me binnen een uur aan het huilen

Ik was er helemaal klaar voor om de nieuwste Life is Strange te haten. Natuurlijk ga ik een game altijd zo neutraal mogelijk in, maar de voortekenen waren wat mij betreft niet best. 

De allereerste Life is Strange maakte ooit grote indruk op mij en was met zijn emotionele tijdreisachtbaan zonder twijfel mijn favoriete game uit 2015. Oké, de dialogen waren niet bijster goed geschreven, maar de impact van de keuzes en keiharde plotwendingen was er niet minder om. Uiteindelijk sloot ik hoofdpersonen Max en Chloe in mijn hart, waar ze nooit meer uit zijn verdwenen.

Verwachtingen

De magie van die eerste Life is Strange bleek echter moeilijk te evenaren. Before the Storm, van een ander team dan de eerste game, was veel beter dan ik had verwacht, maar miste toch de magie (letterlijk en figuurlijk) van het origineel. Het langverwachte tweede deel vond ik prima, maar lang niet zo goed of memorabel.

Mijn verwachtingen voor True Colors waren dus niet al te hoog. Dat kwam ook mede door de superkracht waar dit deel om zou draaien: empathie. De nieuwe hoofdpersoon Alex Chen kan de emoties van mensen lezen, als een soort gekleurd aura om hun lichaam heen. Rood is boos, paars is bang, blauw is verdrietig: vul het zelf maar in.

Bij het kijken van de trailers kon ik me niet voorstellen dat dat een leuk verhaal zou opleveren. Empathie is nou eenmaal niet zo’n bijzonder uithangbord als tijdreizen of telekinese. Maar potverdorie, wat zat ik ernaast! Emoties zijn de kern van deze game en mijn gevoelige snaar werd als nooit tevoren geraakt.

Tranen voor mij

Binnen een uur spelen wist ik al dat True Colors bijzonder was. De rauwe emoties van Alex komen zo puur door het scherm heen, dat het niet lang duurde voordat ik met tranen in mijn ogen zat. De nieuwe engine van de game laat gezichtsuitdrukking bijzonder goed zien. Alex kijkt telkens verlegen weg en weet zich geen houding te geven.

Na jaren in pleeggezinnen komt ze nu in het prachtige dorp Haven Springs wonen, waar haar broer op haar wacht. Ze weet niet wat ze ervan moet denken, ze heeft haar broer al jaren niet gezien en durft eigenlijk niet te hopen dat dit een doorbraak in haar leven zal zijn. Dan zegt broer Gabe dat ze in zijn appartement mag blijven. Hij woont immers toch half bij zijn vriendin. 

Ik weet niet precies wat het is aan die scène, maar ik was gelijk geroerd. Door de coronacrisis besef ik nog meer hoe belangrijk een fijn en warm huis is, nu we daar zoveel tijd in doorbrengen. Een fijne thuisplek waar ik mezelf kan zijn en veilig voel, is voor mij cruciaal. Om iemand op het scherm te zien die al jaren geen thuis heeft, maar nu eindelijk een helpende hand krijgt aangeboden, vond ik een prachtig moment.

Tranen voor iedereen!

Waarschijnlijk ben ik een van de weinige spelers die hier al een traantje weg moest pinken, maar je moet wel een hart van ijs hebben als je ergens tijdens True Colors niet wordt geraakt. Je ziet hoe Alex langzaam haar muren laat zakken en zich thuis begint te voelen bij alle markante inwoners van het dorp. Misschien ontstaat er zelfs een romance, of geniet je gewoon in je eentje van de dorpsfeesten en gekke spelletjes.

Het zal geen al te grote verrassing zijn dat het uiteindelijk niet alleen maar rozengeur en maneschijn is voor Alex. De scènes waarin je door haar moeilijke verleden reist, hebben een gapend gat achtergelaten in mijn hart. De absolute wreedheid van mensen, maar ook de slechte keuzes van mensen met goede bedoelingen, zijn onoverkomelijk treurig.

Na die scènes is het met terugwerkende kracht nóg mooier dat Alex een plek heeft gevonden tussen mensen waar ze van houdt. Ik gun het haar zo, niet alleen omdat ze zo’n aardig persoon is, maar omdat ze het zo moeilijk heeft gehad en nooit dacht dat ze dit zou verdienen. Een veilige haven was het laatste waar ze op durfde te hopen, en nu heeft ze het toch gevonden.

Dat is de kracht van True Colors. Lees nou wat ik hierboven heb geschreven: alsof Alex Chen een echt persoon is, die ik dingen kan gunnen. Dit is een videogame, joh! Maar zo voelt het dus niet. Het schrijfwerk is fantastisch goed (het is dan ook van een andere studio dan de eerste Life is Strange). Personages komen geloofwaardig tot leven en kletsen over van alles en nog wat, van muziek tot Dungeons & Dragons en hun liefde voor de natuur.

Zelfs de plaatselijke social media is een genot om te lezen. Haven Springs heeft een eigen pagina waar inwoners allerlei aankondigingen op doen, maar ook grappen maken over elkaar. Zo komt het dorp tot leven, omdat het lijkt alsof al deze mensen een echt leven leiden, buiten de game om.

Echt wel echt

Het voelt voor mij allemaal zo echt aan, dat ik ook een enorm gemis voelde toen ik de game had uitgespeeld. Alex is een vriendin waar ik afscheid van heb moeten nemen.

Ik heb nog geprobeerd om de game opnieuw te spelen om alle andere keuzes te maken, maar dat ging gewoonweg niet. De keuzes uit mijn eerste speelsessie zijn nu canon in mijn hoofd. Ik kan wel een relatie met Ryan aangaan in plaats van met Steph, maar dat klopt niet meer in mijn hoofd. Dat zou de ‘echte’ Alex uit mijn hoofdcanon nooit doen.

Er is geen enkele game die me dit jaar zo vaak en zo hard raakte als Life is Strange: True Colors. Op een moment dat ik de hoop in de serie een klein beetje had opgegeven, tovert Deck Nine het allerbeste deel uit hun hoge hoed. Daar kan ik alleen maar diep voor buigen, en smeken of ze een vervolg willen maken. Al is het maar om mijn vriend Alex weer te zien.

Life is Strange: True Colors is verkrijgbaar voor PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series S/X, Xbox One, pc, Stadia en Nintendo Switch. Lees hier de Gamer.nl-recensie.