Ooit was er een tijd dat fighters de meest toonaangevende games waren in het competitieve circuit. Ook qua verkoopcijfers waren games zoals Street Fighter, Mortal Kombat en Tekken regelrechte kaskrakers. Helaas is dat tegenwoordig wel anders en komen er jaarlijks nog maar een handjevol games in het genre uit. De spellen die we voorgeschoteld krijgen behalen gelukkig dikwijls het niveau dat we gewend zijn van fighters. Zo ook Injustice 2.
Geen ge-button-bash
Met het tweede deel in de serie borduurt ontwikkelaar NetherRealm Studios, bekend van de Mortal Kombat-serie, voort op de basis die gelegd werd met het verra end goede Injustice: Gods Among Us. Het verhaal zit zo: Batman en Superman zijn het oneens met elkaar over hoe schurken boete moeten doen voor hun daden. Volgens Superman is een veiligere wereld alleen te realiseren door slechteriken een kopje kleiner te maken, terwijl Batman hier sterk op tegen is. Dit gegeven alleen al belooft veel goeds en dat is precies wat je van Injustice 2 kan verwachten.
Na een vrij uitgebreide tutorial begin je aan een spectaculaire singleplayer, waarin het verhaal, de cutscenes en de gevechten sterk met elkaar verweven zijn, iets wat we nog steeds te weinig terugzien in hedendaagse fighters. Hoewel ik weinig vechtspellen speel omdat ik er simpelweg niet genoeg tijd in wil steken om echt goed te worden, nodigt Injustice 2 juist meer dan andere fighters uit om door te zetten. Dit komt vooral door twee e entiële aspecten van de game: de uitgebreide tutorial en sterke singleplayerervaring.
Toegegeven, de tutorial is wat aan de lange kant, maar slaagt erin om spelers de nodige kennis te geven om uit de voeten te kunnen met de game. De singleplayer maakt het geheel af door spelers met zoveel mogelijk personages te laten spelen. Op die manier krijg je een goed beeld van wat personages zoal kunnen en welke het beste bij jouw speelstijl past.
Ik betrapte mezelf erop dat ik vrijwel nooit aan het button-bashen was, wat voor mij een primeur is in een vechtspel. In vergelijking met andere fighters heb ik dan ook het gevoel dat ik in Injustice 2 veel meer controle heb over het verloop van gevechten. Overigens is het verhaal om van te genieten en leer je verschillende DC-personages beter kennen die mi chien ietwat onderbelicht zijn in de films en tv-series.
Vlekkeloze multiplayer
Naast de fantastische singleplayer bevat Injustice 2 nog genoeg content om spelers maandenlang zoet te houden. De Multiverse-modus is daar een voorbeeld van. In deze modus kunnen spelers dagelijkse uitdagingen aangaan om hun personages te levelen en betere uitrusting te winnen om vervolgens nog moeilijkere uitdagingen aan te gaan. Ook zitten er lootboxes in de game, maar wees gerust: wat uit deze lootboxes komt levert geen gameplayvoordelen op. Wat dat betreft is het vergelijkbaar met het systeem in Overwatch. Ook verdient NetherRealm Studios een schouderklopje voor de vlekkeloze multiplayerervaring. Tijdens mijn speelse ies heb ik geen moment last gehad van lag of input-delay. In al die potjes dat ik er flink van langs kreeg was dat dus volledig mijn eigen schuld.
Injustice 2 kan zich meten met de besten. De gameplay is erg gelaagd, de levels zijn tot in de puntjes uitgewerkt en het verhaal is adembenemend. Dat het zich ook nog afspeelt in het DC-universum is wat mij betreft de kers op de taart. Ondanks de lovende kritieken voelt het alsof Injustice 2 werd ondergesneeuwd door andere grote releases die in het voorjaar uitkwamen. Mocht je Injustice 2 aan je voorbij hebben laten gaan dan is er geen betere periode dan het vroege voorjaar om de game voor een mooie prijs op de kop te tikken. Een must-have voor iedere serieuze vechtspelliefhebber, maar ook toegankelijk genoeg voor gamers die zo nu en dan hun vrienden in elkaar willen rammen…in-game natuurlijk.