God of War Ragnarök steunt me bij het verlies van mijn vader

Niet gevreesd: je gaat in dit artikel geen spoilers tegenkomen over het einde van de nieuwe God of War, want zo ver ben ik nog niet. Misschien vind je het kolder dat ik de game toch als mijn favoriet van het jaar bestempel, maar daar is een goede reden voor. Het is dezelfde reden waarom ik het uitspelen ervan maar blijf uitstellen. God of War Ragnarök helpt me door een van de moeilijkste periodes uit mijn leven heen.

Afleiding

Ondanks dat ik wist dat het eraan zat te komen, kwam het overlijden van mijn vader als een door Thor gecreëerde donderslag bij heldere hemel. Ik had het ‘geluk’ dat ik afscheid kon nemen, maar dat maakt het natuurlijk niet minder droevig. Na het overlijden kreeg ik een stortvloed aan taken voor mijn kiezen, van vaste lasten overzetten tot het regelen van de uitvaart. Eigenlijk had ik nauwelijks tijd om stil te staan bij het feit dat ik mijn vader ben verloren.

Er was überhaupt weinig ruimte voor andere dingen. Toch pikte ik een paar dagen later God of War Ragnarök op. Ik moest toch al naar de stad om passende kleding te kopen voor tijdens de uitvaart. De ‘eerste’ God of War uit 2018 was bovendien uitstekend bevallen en ik hoopte op wat afleiding en ontspanning. 

Fijne compagnon

We zijn inmiddels meer dan een maand verder en tussen al het geregel door vertoef ik elke dag een uur of twee in de virtuele wereld van God of War Rargnarök. Kratos en Atreus – vader en zoon – verkennen (meestal) zij aan zij de negen Noordse Werelden, vol met omgevingspuzzels om op te lossen en een heleboel monsters en goden om af te straffen. De game is, zeker met alle zijcontent in ogenschouw nemend, een stuk groter dan zijn voorganger. Op mijn slakkentempo doe ik dus erg lang over het spel. Wel merk ik dat het einde in zicht komt, maar daardoor vertraagt mijn speeltempo alleen maar. Ik wil nog niet dat dit avontuur ten einde komt.

Dat is niet per se omdat ik God of War Ragnarök nou zo’n onvoorstelbaar goede game vind. Natuurlijk is de productiewaarde torenhoog: de spelwereld ziet er onwaarschijnlijk mooi uit, het acteerwerk van Christopher Judge en consorten is van de bovenste plank en Kratos laat zich soepel besturen. Maar ik ervaar tegelijkertijd de eentonigheid van de gameplay-loop, de onoverzichtelijke menu’s en het vele busywork in de vorm van verzamelitems en omslachtige puzzels. Alles om spelers maar bezig te houden. Ragnarök is verre van perfect en ik durf te stellen dat er dit jaar betere games zijn uitgekomen.

Dat verandert verder niets aan het feit dat Ragnarök mijn game van het jaar is. Het is precies wat ik nodig heb op dit punt in mijn leven. Ik hoef niet veel na te denken bij de simplistische gevechten en puzzels en mijn ogen genieten ondertussen van de mooie vergezichten en indrukwekkende actiescènes. Soms speel ik door hele gedeeltes van het spel zonder echt na te denken over wat ik doe. Het geeft me de tijd om veel belangrijkere zaken in het leven te overpeinzen. Of ik ben juist even helemaal klaar met piekeren en laat mij meevoeren door de dolle achtbaanrit die Ragnarök ook vaak is. In beide scenario’s is deze game een fijne compagnon.

Menselijk

Bij wijlen geniet ik ook echt van de fysieke en persoonlijke reis die Kratos en Atreus samen afleggen. Ik vermoed dat ontwikkelaar Santa Monica Studio hun relatie vooral heeft gebaseerd op de ervaringen van werknemers die inmiddels ouder(s) zijn geworden. Nu heb ik geen kinderen, maar ik had wel een vader. Dat maakt de interactie tussen Kratos en Atreus ook voor mij herkenbaar.

Wanneer Atreus weer eens loopt te klagen of een ondoordachte beslissing maakt en zijn vader daar nors op reageert – zijn echte mening gedeeltelijk voor zich houdend – zie ik er mijn zestienjarige zelf in terug. Een snotaap die dacht dat hij toen al alle wijsheid van de wereld in pacht had, terwijl mijn vader wel beter wist. Soms liet hij mij m’n gang gaan en ging ik genadeloos op m’n bek, andere keren stuurde hij bij waar nodig. Alles deed hij uit onvoorwaardelijke liefde, al begreep ik dat toentertijd maar half.

In Ragnarök accepteert Kratos langzaam maar zeker dat zijn zoon uitgroeit tot een eigen individu, waardoor hij zijn bezorgdheid voorzichtig los durft te laten. Dit doet me denken aan hoe mijn vader de laatste jaren steeds vriendelijker werd en zich meer openstelde. Hij vertelde mij een paar dagen voor zijn dood nog hoe trots hij was op mijn gekozen pad in het leven. Net als Kratos en Atreus gingen we elkaar steeds meer als mensen zien. Niet alleen met onze gebreken, maar juist ook met onze kwaliteiten.

Voorgoed op avontuur

Atreus is in Ragnarök bang dat hij zijn vader gaat verliezen. Ik heb geen idee of dat ook gebeurt – ik heb de game nog niet uitgespeeld, weet je nog? – maar Kratos reageert op de angst van zijn zoon met een nuchterheid die alleen voor vaders lijkt te zijn weggelegd. Alles vergaat ooit, legt hij zijn zoon uit, waaronder hijzelf. Als kind kun je daar niets tegen doen. Je kunt het alleen accepteren en je leven zo goed mogelijk proberen te leiden.

Na weer een uur op avontuur te zijn geweest, zet ik de PlayStation 5 uit. Er is werk aan de winkel; het echte leven dendert onverminderd hard door. Ik denk terug aan wat Atreus tegen zijn vader zegt: “I’ll listen to your voice in my head when you’re not there to guide me.” Oftewel: “Ik luister naar je stem in mijn hoofd wanneer je er niet bent om mij te begeleiden”. Opeens besef ik me dat de stem in mijn hoofd die me adviseert bij alles wat ik doe niet van mijzelf komt, maar van mijn vader.

En God of War Ragnarök? Die blijft voorlopig nog onuitgespeeld. Zolang ik het einde niet bereik, zijn Kratos en Atreus voorgoed samen op avontuur.

God of War Ragnarök is verkrijgbaar voor PlayStation 5 en PlayStation 4. Lees hier voorgaande artikelen uit de Favorieten van de Redactie-rubriek.