Deathloop maakt van herhaling een deugd

Ik zit in een tijdlus gevangen dit najaar. Haast elke dag lijkt op de voorgaande: ik rol uit bed, schrijf over games achter mijn laptop in de woonkamer, douche tussendoor, train in de sportschool, werk mijn avondeten naar binnen, ontspan met een game of film en stap weer in bed. De volgende dag begint het riedeltje opnieuw, ad infinitum. De enige verandering de afgelopen weken is dat ik niet meer naar de sportschool kan.

Niet alleen speel ik de hoofdrol in mijn eigen Groundhog Day; het voelt ook nog eens als een vervolg op een slaapverwekkende film waar ik eerder al in schitterde. Dit najaar is immers een kopie van de vorige: net als vorig jaar zijn er maatregelen getroffen om het coronavirus tegen te gaan en de druk op de zorg af te laten nemen. Ik begrijp dat we allemaal ons beste beentje voor moeten zetten om te helpen, maar daarom hoef ik het nog niet leuk te vinden.

In 2020 waren lockdowns nog uniek, nieuw en spannend; dit najaar voelt het als een uiterst frustrerende herhalingsoefening zonder dezelfde hoop op verbetering die mij er vorig jaar doorheen hielp. De koek is op en ik snak naar iets dat in de buurt komt van mijn oude leventje.

Desoriënterend

Waar die herhaling me de strot uit komt in het echte leven, daar genoot ik er des te meer van in Deathloop. De marketing van de game zorgde ervoor dat ik het spel bij lancering oversloeg – ook dat was een herhalingsoefening: ik had wel even genoeg nieuwtjes over de vele trailers geschreven – maar uit verveling kocht ik Deathloop afgelopen november alsnog.

Mijn eerste uurtjes in de game waren desoriënterend. Deathloop heeft een vrij uniek uitgangspunt, waarin je dezelfde dag telkens herhaalt tot je acht verschillende kopstukken op het eiland Blackreef in één dag weet om te leggen. Elke dag bestaat uit vier dagdelen en de spelwereld is opgedeeld in vier locaties – je bezoekt er één per dagdeel. Alsof dat niet verwarrend genoeg is, gooit Deathloop je meteen in het diepe zonder duidelijke uitleg en moet je tussen de dagdelen door een haast ondoorgrondelijk menu zien te ontcijferen.

Hoewel de eerste paar uren van Deathloop daardoor kunnen afschrikken, vermoed ik dat het een bewuste keuze was van ontwikkelaar Arkane om het zo verwarrend mogelijk te maken. Na deze ‘intro’ begint het spel de regels duidelijker uit te leggen en krijg je ook handvatten om je verblijf een stuk prettiger te maken. Die handvatten bestaan uit speciale krachten die je vrijspeelt door bovengenoemde kopstukken te doden, alsmede een kleurrijk goedje waarmee je die krachten en gevonden wapens kunt infusen, om ze mee te kunnen nemen naar de volgende ‘loop’. 

Niet te stoppen moordmachine

Je leert spelenderwijs de speciale regels die gelden op Blackreef en gaat daardoor steeds kundiger te werk. Waar je in het begin het gevoel hebt dat je met erwten op vijanden schiet, groei je binnen de kortste keren uit tot een niet te stoppen moordmachine. Mede doordat je je arsenaal aan wapens en krachten bijschaaft, maar vooral ook omdat je de spelwereld als je broekzak leert kennen.

Ik heb al vaker geschreven over het genot dat ik haal uit het ‘eigen maken’ van een spelwereld – het steeds beter doorhebben van de verschillende routes en locaties binnen een game – en Deathloop trekt dit door naar het uiterste. Er zijn immers maar vier locaties en door het concept van de game bezoek je die steeds maar weer opnieuw. Op die manier leer je de veiligste routes uit je hoofd, waardoor je je steeds sneller en zekerder verplaatst.

Zo kom je uiteindelijk ook achter de locaties waar de acht kopstukken zich schuilhouden, en begint de route die je moet afleggen voor de ‘perfecte loop’ zich steeds duidelijker af te tekenen. Dat de game uiteindelijk de illusie van vrijheid laat varen en je al deze informatie via doelgerichte missies kunt achterhalen, doet wat mij betreft weinig af aan de voldoening die je haalt uit dit proces.

Zo rende ik aan het begin van de game als een kip zonder kop een statig landhuis binnen waar een groot feest werd gehouden, waardoor ik beschoten werd door tientallen vijanden en mijn doelwit met gemak kon ontsnappen. Tegen het einde van Deathloop was ik op de hoogte van een stiekeme route via een grot naar de kelder van datzelfde landhuis, kende ik de favoriete muziek van mijn doelwit om hem op de dansvloer te lokken en schoot ik hem zonder problemen aan flarden, om weer even geruisloos de ontsnapping in te zetten. Op dat soort momenten waan je je een virtuele god.

Lang genoeg

Herhaling in games kan vervelen en frustreren, maar Deathloop gebruikt het juist in zijn voordeel om een boeiende ervaring te creëren die eigenlijk met geen ander spel is te vergelijken. Daarbij zag ik binnen een uur of achttien de aftiteling over het scherm rollen; precies lang genoeg om mij niet te irriteren aan de constante herhaling. Dat kan ik van het dagelijks leven nu helaas niet zeggen.

Deathloop is verkrijgbaar voor PlayStation 5 en pc. Lees hier de Gamer.nl-recensie.