Eerst een korte disclaimer: eigenlijk bestond Nintendo gisterenavond al 125 jaar, want toen was het al dinsdag in Japan. Maar dat is een detail.
Intere anter is om te kijken naar Nintendo's evolutie door de jaren heen. Waar het bedrijf zichzelf de eerste pakweg negentig jaar bezig hield met speelkaarten (Hanafuda-kaarten) en later ook speelgoed, gooide wijlen president Hiroshi Yamauchi in de jaren '70 het roer drastisch om. Samen met werknemer Gunpei Yokoi besloot Yamauchi zich te richten op elektronisch speelgoed.
Elektronische revolutie
Wat begon met de Ultra Hand (een mechanische hand die bewoog wanneer een knop werd ingedrukt) die door Yokoi in zijn vrije tijd was gemaakt, resulteerde uiteindelijk in vele verschillende succesvolle producten, waaronder de liefdetester en een spel dat automatisch honkballen naar de speler worp.
Medio jaren '70 begon Nintendo echter producten te distribueren en te ontwikkelen in een sector die voor ons bekende kost is: videogames. Nintendo ontwikkelde arcadegames (waarbij vooral Donkey Kong, van een toen nog onbekende Shigeru Miyamoto, een groot succes werd) en begon ook games aan consumenten zelf te verkopen via de Game & Watch-handhelds. De Nintendo Entertainment System bracht games écht in de woonkamer van mensen, eerst in Japan, maar daarna ook wereldwijd. De rest is geschiedenis, zou je zeggen.
In al die jaren valt één ding op: Nintendo is niet bang om zich aan te pa en om te overleven. Yamauchi en Yokoi zagen een mogelijkheid in elektronisch speelgoed en games, en het bedrijf is daardoor niet alleen vele malen groter geworden, maar is waarschijnlijk ook onder een failli ement uitgekomen. Sindsdien verzint het bedrijf constant nieuwe dingen die voor opschudding zorgen in de game-industrie. Soms pakt dat positief uit, soms niet. Schouderknoppen, een trillende controller, een analoge stick om 3D-games mee te besturen, een virtual reality headset (Virtual Boy), een draagbare spelcomputer met twee schermen, een controller in de vorm van een afstandsbediening om een grotere markt te bereiken. Veel van bovengenoemde producten lijken nu heel logisch, maar waren dat voor release verre van.
Doomed!
Een constante factor de afgelopen decennia is dat een kleine groep vocale gamers meent dat Nintendo 'gedoemd' is; het bedrijf zou constant op het punt failliet te gaan, om daarna zijn spellen voor de concurrerende consoles uit te brengen. In de tijd van de Super NES en Nintendo 64 kwam dat omdat het bedrijf de volwa en markt niet genoeg zou bedienen. Daarna was de focus op de mainstream markt een probleem, alsmede het gebrek aan spellen van andere uitgevers op Nintendo-platformen.
Ook op dit moment loopt niet alles op rolletjes bij het Japanse bedrijf. De 3DS verkoopt goed, maar lijkt niet de verkoopaantallen van zijn voorganger te halen, en de verkoop van de Wii U valt in het niet bij de Wii. Daarbij negeren de meeste third party uitgevers de console. Nintendo lijkt de mainstream markt weer te hebben ingewi eld voor de hardcore gamers, niet in de laatste plaats omdat eerstgenoemde groep in smartphones en tablets een alternatief voor handen heeft.
Als het verleden ons iets heeft geleerd, dan is het dat Nintendo zijn strategie enkele malen flink heeft aangepast om succesvol te blijven. Het bedrijf heeft eerder gefaald, maar ook al meerdere keren nieuwe markten met succes aangeboord. Wellicht wordt het aangekondigde 'Quality of Life'-project, dat zich op gezondheid richt, wel de volgende. Dat het mi chien minder met games zoals wij die kennen te maken heeft, maakt in dat opzicht weinig uit. Nintendo is niet begonnen als gamebedrijf en zo hoeft het ook niet te eindigen. Wat buiten kijf staat, is dat Nintendo het al 125 jaar volhoudt. Daarom van harte gefeliciteerd.