Ik ga wel buiten de deur eten…

Toegegeven, dat was wat dramatisch. Dat wil echter niet zeggen dat wij als mensen geen lering kunnen trekking uit hoe we met ons eten omgaan. Het heeft mij in ieder geval stil doen staan bij mijn gedrag als gamer, lang genoeg om het licht te zien. De backlog aan spellen die ik heb gekocht maar nooit heb (uit)gespeeld, lijkt namelijk verdacht veel op mijn koelkast. Deze puilt iedere week weer uit met de overblijfselen van vervlogen ambitie. Met de vuilnisman als stille getuige zet ik de inhoud zo nu en dan op straat, maar daarna verval ik al snel weer in mijn oude patroon. Ik blijk een slecht voorspeller van mijn eetgewoontes. Zo ook van mijn gamegedrag.

Waarom ligt er niks in de koelkast…?

De stapel aan spellen die ik mij heb voorgenomen ooit nog eens door te spelen blijft maar groeien. Ik waan mijzelf in een supermarkt en leg uit ieder schap iets in mijn winkelmandje. Ik sla daarbij mijn gedoodverfde favorieten niet over, maar waag mijzelf zo nu en dan ook aan iets totaal anders. Zo wil het gebeuren dat zich in de stapel nog te spelen games een aantal toppers bevinden die ver buiten mijn smaak vallen. Maar ook bij de titels waar het water me nog altijd van in de mond loopt, flik ik het om ze niets te gunnen als het aankomt op speeltijd. En dan heb je nog de restjes. Ooit waren zij op ieder recept voor onvoorwaardelijk spelplezier terug te vinden en kwamen ze dagenlang de console niet uit. Maar ook hen heb ik weer naar de plank verbannen. Heb ik nu zoveel trek in gamen, maar geen honger of zoveel honger maar totaal geen trek? Of is het soms de verandering van spijs die niet de honger stilt, maar juist steeds meer eetlust opwekt?

Ik wil iets lekkers…

Maar wat zal ik dan eens aanslingeren? Ah kijk, ik heb nog een leuke actie-RPG liggen. Die weet mijn zintuigen altijd behoorlijk te prikkelen. Het is zonde dat je er zo snel vol van zit. Misschien moet ik me anders maar weer aan een traditionele Japanse RPG wagen. Daar kun je nog eens lekker de tijd voor nemen. Uitgebreid voorbereidingen treffen, alles tot in de details uitdenken, dat soort dingen. Het duurt alleen even voordat je er zelf van kunt genieten, en dat niveau van inspanning betaalt zich niet altijd terug. Ik weet het al, ik koop iets kleins op internet. Dat kan wel een keertje, dat houdt me in ieder geval een avondje lang zoet. Maar dat is ook weer niet de bedoeling, ik heb nog zoveel in huis. Weet je wat, ik doe wel gewoon wat ik altijd doe. Nee, dat heeft ook geen zin, waar ik heb dan de rest voor gekocht?

Dan maar zonder eten naar bed…

Ik snap niet hoe andere gamers het doen. Er worden jaarlijks zoveel toptitels uitgebracht, die vanaf het moment dat zij het licht zien een trouwe schare aan fans weten te trekken. Voor ieder van deze spellen valt namelijk wel iets te zeggen. Ik betrap mezelf erop die aantrekkingskracht slecht te kunnen weerstaan. Als liefhebber van games in hun algemeenheid ben ik voor bijna iedere game wel bereid een plek in mijn hart te reserveren. Maar die liefde is niet genoeg. Het is de lust die de honger moet stillen, en die gaat toch echt door de maag. En blijkbaar lust ik niet zoveel als ik dacht.

Mag ik van tafel?...

Gelukkig hoef ik allang niet meer mijn bord leeg te eten, maar dat neemt niet weg dat het ergens pure verspilling is om zoveel moois te laten liggen. Trots zijn op de verzameling die ik heb opgebouwd kan ik ook niet. Het een verzameling noemen voelt namelijk alsof ik de spellen heb opgegeven en daarmee hun lot als onderdeel mijn collectie definitief bezegel. En daar is het nog te vroeg voor, hoop ik. Ik denk dat het tijd is om een algehele game-stop in te lassen. Even de druk van de ketel halen en me in mijn eigen sop gaar laten koken. Dat ik daarna maar weer waardering mag krijgen voor spellen die naar meer smaken. En in de tussentijd? Geen idee. Hè, hoe lang is het al zomer?

Mama, ik ga buiten spelen!