Geen zorgen, geen spoilers in dit stuk. Ik versla de eindbaas net onder de zeventig uur – ja, er zit een eindbaas in deze game, maar dat zag je zelf ook wel aankomen, neem ik aan. Voordat ik die confrontatie aanga sluit ik m’n laatste zaakjes af. Er staan nog wat bounty hunts open. Sterkere, optionele monsters die je op de wereldmap vindt. Alle sidequests (errands) zijn gedaan, waarvoor ik al mijn stempels heb ontvangen. Maar niet al mijn stempelkaarten zijn vol, waardoor ik niet alle beloningen heb verdiend. Maar er is niets meer te doen in deze wereld. En dus wandel ik naar het einde. Na het laatste gevecht mag ik nog een savefile aanmaken. Gebruikelijk goed in de wereld van de Japanse RPG. En dan verschijnen de boodschappen in beeld. “Nieuw errands available”, “New challenges available in the Solo eum”, “New Bounty Hunts available”.
Nu en toen
De volgende dag keer ik terug naar Ni No Kuni. De dag erop weer. Ik heb dingen te doen, stukken te schrijven en iemand heeft me bevolen dat ik ‘de was op moet hangen’ en ‘die kabels van de speakers weg moet werken’. Om te beginnen, mevrouw, die kabels waren gewoon netjes weggewerkt. Totdat ‘iemand’ besloot dat de bank anders moest staan. En dus ook de tv. Waardoor mijn feilloos opgestelde surround set met perfect afgemeten kabels weer opnieuw opgehangen kan worden. En die ‘iemand’ was ik niet… Maar ik dwaal af, ik heb dingen te doen, zei ik al. Maar toch keer ik terug naar een game die ik al uitgespeeld heb. Twee dagen lang. De eerste dag zelfs tot half vijf in de ochtend.
Verra end genoeg zijn deze nieuwe quests beter, vele malen uitgebreider en pittiger dan het meer conventionele werk vóór de eindbaas. Ik wist al mijn weg in deze wereld, maar deze nieuwe quests vragen zoveel van me, dat ik ‘m nu ken als mijn broekzak. Daar heb ik in deze koude dagen overigens een behoorlijke sterke band mee opgebouwd. Ik speel door en droom terug naar de dagen dat ik me klaarmaakte voor de veldslag als Cloud met Ultimate Weapon (die ik nooit verslagen heb), en naar de zoektocht naar Knights of the Round-materia (die ik wel gevonden heb). Op zoek naar de gouden familiars van Ni No Kuni om mijn naslagwerk compleet te maken, word ik herinnerd aan Wild Arms 2, waar ik de wereld maar over bleef reizen om hetzelfde te bereiken. En er komen vlagen terug van Chrono Trigger, die ik ooit maar bleef uitspelen, omdat er nieuwe eindes en mogelijkheden vrijkwamen na het uitspelen van de game. Allemaal herinneringen van voor de eeuwwi eling. En dan bedenk ik me plotseling dat ik DLC aan het spelen ben uit een tijd dat er nog geen DLC was.
Veren
Speel tegenwoordig een game uit en je bent klaar. Een paar maanden later (of soms zelfs op releasedag zelf) verschijnt er DLC. Ik laat dat uit goed gebruik liggen. Tegen die tijd ben ik al klaar met een game en heb ik alles gezien wat ik wilde zien. Een paar centen extra uittrekken voor een nieuw hoofdstuk? Nee, dank je, ik heb de volledige ervaring al gehad, wat kan ik nog meer wensen? Maar het is gemeengoed tegenwoordig. Ni No Kuni had het ook op die manier kunnen spelen. Als ik had geweten hoe ijzersterk die vijftien extra uren waren, had ik er met gemak veertig euro voor neergeteld. Hadden ze dit voor de helft neergelegd in de virtuele winkel, dan was het publiek er nat op gegaan.
Maar Level 5 zegt nee. Niet tegen DLC (want die is er wel), maar tegen het naaien van de consument. Ja, ik weet het, populistisch gebrabbel. En ik heb zelf meermaals het principe van DLC verdedigd (ja, maar de ontwikkelaars waren al klaar met die game en als er niets extra’s aan te verdienen viel, was die extra content er sowieso nooit geweest, bla bla bla). Feit blijft dat DLC vandaag de dag al in de allereerste ontwikkelplannen in de documenten verschijnt. Ik zie de mannen in pakken al zitten, op de eerste dag dat een nieuwe game besproken wordt. Nog voordat er een 1 of een 0 staat, is de money making machine al het geld aan het tellen dat DLC op gaat leveren. We accepteren dat en soms zelfs met liefde.
DLC is niet per definitie kwaadaardig. Maar soms komt er een titel langs die het weer even in perspectief zet. Een titel die teert op oude tradities en dus ook gewoon zijn post-game content koppelt aan de complete ervaring. Niks downloaden, niks betalen, gewoon spelen en blijven spelen. Ni No Kuni is die titel die de sympathieke weg bewandelt. Het is een titel die (mi chien wel) letterlijk miljoenen misloopt, terwijl het echt wel te rechtvaardigen was. Want DLC, daar zijn we immers aan gewend. Niemand had geklaagd. Je kunt het ‘ook laten liggen’.
Maar wij gamers zijn ook gewend om te zeuren over alles wat slecht is. Wat goed is nemen we stilzwijgend voor lief. Niet deze keer. Deze keer steken we luid en duidelijk wat veren in de reet van Level 5. Bedankt dat je ons zo bedient. Vroeger was dat niet meer dan normaal. In het huidige gaming landschap is het een uitzondering.
PS: Om jullie de moeite van het uitzoeken te besparen: kaleidostones steel je van zeldzame, gouden bedraggles in de Glittering Grotto, Secret Scrolls steel je van van gouden Honkey-Tonks die zich verschuilen in de mobs die door het donkere gedeelte van Tombstone Trail wandelen. Niet over nadenken, bedank me later maar. Over een uurtje of, pak ‘m beet, 84.