Op een dag besloot ik om een mailtje te sturen naar het magazine GamesTM, waarin ik vroeg of ze toevallig iemand zochten die foto's kon maken tijdens interviews. Dit deed ik, omdat ik merkte dat er totaal geen profe ionele fotografie te vinden was in de gamejournalistiek. De enige profe ionele foto's die je ooit ziet in magazines en op internet zijn de door de PR zelf geleverde pasfoto's van de belangrijke mensen. Uiteraard zijn deze originele foto's door een capabele fotograaf genomen, maar deze zag het waarschijnlijk als een standaard opdracht.
Ieder interview dat je leest gaat vergezeld met dit type foto's of met een shot dat de journalist zelf met zijn telefoon heeft genomen. Het verbaasde me dat niemand dit was opgevallen. Ik had niet de verwachting dat iemand op mijn e-mail zou reageren en had zeker niet het idee dat ik mijn carrière had gevonden. De volgende dag kwam er echter een mailtje terug met de vraag of ik Suda51 wilde fotograferen. Sindsdien schiet ik voor GamesTM en dit zijn nog steeds veruit mijn favoriete opdrachten.
Op naar volwa enheid
Wat ooit begon met een hoopvol mailtje is uitgegroeid tot een - een beter woord kan ik niet vinden - mi ie. Ik werk nog steeds met GamesTM, maar doe nog meer. Mijn foto-documentaire van Hello Games (makers van Joe Danger) is hier een voorbeeld van (dit fotoverslag breng ik ergens in de komende maanden uit, zie hier een aantal voorbeelden). Tegenwoordig hebben we een ruime keuze aan kwalitatief goede gamejournalistiek (op een paar Doritos-gate gevallen na). Er zijn vele geweldige, niet aan console gebonden, publicaties. Zowel in gedrukte vorm als op internet, gevuld met artikelen van mensen die graag op een intelligente, volwa en manier over spellen praten. Hun werk zorgt ervoor dat gaming als cultuur geaccepteerd wordt, simpelweg door hun enthousiaste uitstraling en volwa en teksten.
Het is deze vorm van verantwoorde journalistiek waarmee de twijfelachtige elementen van de gamecultuur worden gebalanceerd, zoals bijvoorbeeld de recente, beschamend kinderachtige marketingstunt van Deep Silver en hun 'zombietietenbeeld' voor Dead Island Riptide. Er is een groot verschil tu en 'ons' en, zoals schrijver Andi Hamilton laatst op gamesblog Midnight Resistance zei, ''de verschrikkelijke schreeuwende baby-mannen, die hun aankopen baseren op de mogelijkheid om de tieten van een Asari te zien.'' Er zijn meer dan genoeg mensen die computerspellen als een cultuur zien en we hoeven ons niet te schamen om hier openlijk over te praten. Wat tot de volgende vraag leidt...
Waar zijn de foto's?
Waarom zijn er zo weinig fotografen en fotojournalisten in de game-industrie? Kijk naar iedere grote publicatie over een belangrijk onderwerp en je ziet daar een foto bij staan. Op de voorpagina van de weekendbijlage van iedere grote krant staat een portret van een acteur, zanger, schrijver, regi eur, politicus of andere artiest. De verslagen van gebeurteni en worden verrijkt door profe ionele documentairefotografie. Fotoverslagen van achter de schermen bij filmsets, tv-shows en toerende musici zijn algemeen bekend. Zelfs tuiniermagazines kopen profe ionele shots van flora en fauna aan (niets tegen mensen met groene vingers hoor!).
Dus waarom zie je het amper bij games? Ik wil een stortvloed aan fotojournalistiek en portretten zien op dit gebied: ook omdat het helpt om gaming een positiever imago te geven. Uiteraard ben ik overtuigd van de kracht van fotografie aangezien het mijn beroep is, maar ik geloof werkelijk dat het goed zou zijn voor de gamecultuur.
De Hello Games fotodocumentaire
Even een voorbeeld: Vanmorgen zag ik op tv een item over de verkoop van geweldadige spellen aan minderjarigen. De kern van het verhaal was helder en het was zeker een discu ie waardig. Helaas, het duurde niet lang voordat het demoniseren weer begon en de presentatrice een verband legde tu en schietpartijen op school en mensen die Halo spelen. Dit werd toegejuicht door een legioen verontruste moeders en geen enkele speldeskundige was in de buurt te vinden.
Met mijn Hello Games-fotoverslag doe ik iets dat niet eerder is gedaan; ik kijk naar mensen die spellen maken en zeg ''hey kijk, die mensen die spellen maken zijn doodnormale mensen als jij en ik!''. Ik denk dat een deel van het gebrek aan vertrouwen in games komt doordat mensen de makers amper zien, op een paar koppen na. Dus de mainstreampers heeft een mentaal beeld opgebouwd van een duivels kantoor dat de ene na de andere perverse game uitschijt, terwijl dat in praktijk enkel gebeurt op het hoofdkantoor van EA.
Ik hoop dat ik enigszins bijdraag aan de verandering van dat beeld, maar ik hoop nog meer mensen te zien die achter dit idee staan. Zoals je wel merkt is dit artikel behoorlijk zelfverrijkend, maar ik ben maar in mijn eentje. Helemaal zielig en alleen, weet je wel: ik kan nogal moeilijk al dit werk zelf doen. Ik ben toch niet de enige fotograaf die geeft om games? We moeten allemaal ons steentje bijdragen en fotografie betrekken bij iedere mogelijk onderdeel van de gamecultuur: het is een gapend gat dat gevuld moet worden met foto's.
- Gareth Dutton
Originele bron
De website van Gareth: www.garethdutton.com