Dit keer gebruik ik niet eens het standaardexcuus van gamejournalisten: er komt gewoon te veel uit om alles te spelen. Dat is natuurlijk wel zo, maar normaal gesproken doe ik mijn best om de echt belangrijke releases wel uit te proberen. Omdat ik wil weten waar de hype vandaan komt en wat andere gamers bezighoudt, om op zijn minst geïnformeerd te blijven. Maar natuurlijk ook gewoon voor mijn eigen plezier.
In het geval van GTA 5 kon ik mezelf er niet toe zetten. De game sprak me echt totaal niet aan. Ik ben heus wel bekend met de serie: als jonge jongen heb ik het eerste deel helemaal grijs gespeeld. Ook het vervolg belandde in mijn pc, al heb ik betere herinneringen aan de ultieme gekheid van het origineel.
Zoete geur
Deel 3 bracht hetzelfde gevoel van ongeloof als vele anderen voor mij al hebben beschreven. Voor het eerst kon ik op mijn eigen manier losgaan in een gigantische 3D-wereld. Doen wat ik zelf wilde, luisterend naar het radiostation dat ik had opgezet. Op mijn studentenkamertje heb ik uren, mi chien wel dagen, achter elkaar zitten spelen. Ik weet nog hoe ik de zon door mijn ramen zag schijnen, maar het vertikte om naar buiten te gaan. Ik werd zo opgeslokt door Liberty City. Ik zette een hele fles frisdrank op mijn bureau zodat ik niet tu endoor naar de koelkast hoefde te lopen. Als ik nu de zoete geur van Euroshopper-ijsthee (nu AH Basic – red.) ruik, denk ik nog automatisch terug aan die game. Aan die tijd. Als student had ik geen geld voor duurdere consumpties. Die goedkope stank is voor altijd verbonden met GTA 3.
Daarna ben ik mijn band met de serie een beetje kwijtgeraakt. Vice City wist me tot mijn eigen verbazing totaal niet te grijpen. Ik was er helemaal klaar voor om mezelf weer te verliezen in een open stad, maar dat gebeurde niet. Ik ergerde me mateloos aan Tommy Vercetti en zijn gangstertrekjes. Dat was niet wie ik wilde spelen. Het leek erop dat GTA iets wilde worden dat ik niet herkende in de serie: een game met een diepe verhaallijn. Maar zelfs het dunne maffiaverhaaltje weerhield me er al van om verder te spelen, wat betreft verhalende spellen had ik immers genoeg alternatieven.
Hetzelfde gebeurde met San Andreas. Aan het gangstertaaltje van de hoofdpersonen kon ik zelfs met ondertiteling nog geen touw vastknopen. Ik was totaal niet emotioneel geïnvesteerd in de bendeoorlogen die ik zou moeten uitvechten. Het was veel leuker om rond te rijden en te onderzoeken wat ik allemaal kon doen. Veel van mijn ontdekkingen vielen echter tegen: hangen in de sportschool, fastfood eten tot je dik bent, of je illegaal verdiende geld spenderen aan dure kleren. Ik voelde me daar niet echt in thuis.
Uit de bocht vliegen
Mijn laatste poging was het officiële vierde deel, dat uitmondde in mijn grootste GTA-teleurstelling tot op heden. Begrijp me niet verkeerd, ik zie de kwaliteit van GTA 4 wel. Ik kon er persoonlijk gewoon helemaal niks mee. Ik probeerde op mijn tanden te bijten en door te spelen, want ik herinnerde me nog goed de oorspronkelijke GTA-magie. Toen ik eenmaal in een auto stapte vervloog het laatste vleugje plezier. Ik kreeg die houten bakken niet fatsoenlijk een bocht door. Nu ben ik totaal niet goed in racers – of überhaupt autorijden, zelfs in het echt – maar meestal kan ik in open werelden wel redelijk normaal van punt A naar B komen. Ik had de besturing vast wel onder de knie kunnen krijgen, maar de game in zijn geheel greep me niet dus ontbrak ook de motivatie.
Ik voelde me bovendien alweer niet verbonden met de hoofdpersoon. Nico, een of andere Oostblokker met vage motieven. Langzaam begon het me te dagen. Dat de tijden dat GTA alleen maar draaide om je eigen plezier maken allang vervlogen waren. Er moest een groots verhaal zijn, met een personage dat zijn eigen besli ingen maakt. Allemaal leuk en aardig, maar als het verhaal niet aanspreekt dan trek ik gelijk de hele game niet. En kennelijk heb ik erg weinig raakvlakken met de ontwikkelaars van Rockstar.
Tijd om te spelen
Binnenkort kom ik daar hopelijk op terug. Volgende maand komt GTA 5 uit voor de nieuwste generatie consoles en ik ben van plan om deze opgepoetste versie in huis te halen. Niet omdat graphics voor mij nou zo belangrijk zijn, al helpt het natuurlijk wel. Ook niet omdat ik nog steeds vind dat ik het gespeeld móet hebben vanwege mijn functie als gamejournalist, hoewel ook dat meespeelt.
Wat mij nu het laatste zetje geeft is de enorme hoeveelheid positieve verhalen die ik in mijn omgeving over de game heb gehoord. Vrienden en collega’s vertellen me hoe mooi de game er op de vorige generatie consoles al uitzag. En bovenal hoeveel lol ze hebben beleefd door gewoon maar wat rondjes te rijden door de stad. Ze vertellen over de afwi elende mi ies en spectaculaire voertuigen die je kunt besturen. Hoe je een bank berooft met een helikopter, of hoe je de meest vreemde details op de meest onvoorspelbare plekken kunt tegenkomen. Als ze vertellen hoe ze doelen voor zichzelf zetten, zoals het stelen van een vliegtuig uit een militaire basis en daar mee wegkomen, geeft mij dat goede hoop dat de magie van GTA voor mij nog altijd bestaat.