1) Simplistische basisprincipes
Hoe verder je terugkeert naar de beginjaren van videogames, des te eenvoudiger de opzet van de spellen die je treft. Dat is met name het geval bij retrogames die stammen uit het NES- en SNES-tijdperk. Zo worden Super Mario Bros. (3), Metroid en The Legend of Zelda nog steeds geprezen om hun simplistische, doeltreffende en vooral tijdloze gameplay.
Dat is de kracht van klassieke spelconcepten: ze hanteren één basisprincipe waarmee je je door de weloverwogen uitwerking keer op keer kunt vermaken. Dat heeft tevens te maken met de beperkte kracht van oude hardware: een spel kon niet uit veel meer dan basale gameplay bestaan. Als de kern van een spel niet goed was, dan viel het vroeger onmiddellijk door de mand. Dat ligt anders bij moderne spellen, die veel gecompliceerder zijn. Tegenwoordig teren games op verschillende vormen van actie, vele manieren om te manoeuvreren en een verscheidenheid aan modi en beloningen.
Oude ontwikkelaars werden gedwongen de kern van hun spel te perfectioneren, waar moderne studio’s steeds vaker de nadruk op allerlei randzaken leggen. Deze trend komt de kwaliteit van de gameplay niet altijd ten goede. Zo vervalt het schieten in schietspellen steeds vaker tot bijzaak en stelt de kern van de actie daardoor uiteindelijk teleur (met Brink als schoolvoorbeeld en Max Payne 3 als plezante uitzondering).
2) Grotere uitdaging
Ironisch genoeg zijn juist die klassieke games met hun doorzichtige gameplay vaak een hel om uit te spelen. Dat in tegenstelling tot veel moderne spellen, waarvan je zou zeggen dat de complexere opzet ervoor zorgt dat ze moeilijker zijn. Populaire games zijn simpeler te doorlopen dan ooit tevoren. Zeker vergeleken met retrogames, maar ook vergeleken met veel games die tijdens de vorige consolegeneratie zijn uitgekomen. Levensbalkjes, handmatig saven, meerdere levens en med kits; steeds vaker zijn het zeldzaamheden.
De vraag 'waarom?' is retorisch, want natuurlijk heeft de lagere moeilijkheidsgraad van games te maken met de populariteit van gaming vandaag de dag. Veel meer mensen dan voorheen kopen games, dus moet een nieuwe game zo veel mogelijk mensen aanspreken. En veel mensen, die zitten niet de hele dag op hun zolderkamer om één level verder te komen in de eerste chapter van de volgende Call of Duty. Mits een ontwikkelaar geen specifieke doelgroep wil bedienen als de ware oorlogsfanaat of RPG-fan, ligt de focus steeds vaker op het creëren van een vloeiende, bijna verzorgende ervaring waarmee iedere speler uit de voeten kan.
3) Langere avonturen
Een veelgehoord kritiekpunt op huidige games is hun lengte. In het nu tref je zelden schietspellen die langer zijn dan tien uur, terwijl een spelduur van twaalf uur niet ongebruikelijk was voor een populaire singleplayershooter een decennium geleden. De verklaring is simpel: het ontwikkelen van games is immens veel duurder dan het in het verleden het geval was. Het inkorten van een game is een doeltreffende manier om de ontwikkelingskosten te beperken, zeker nu veel nieuwe gamers toch al aan relatief korte games gewend zijn.
Daar kun je natuurlijk MMO’s als Guild Wars en World of Warcraft tegenover zetten, want die waren er vroeger niet (in deze vorm). Bovendien verlengen multiplayermodi, die bijna evenveel ontwikkelingstijd in beslag nemen als hun singleplayergelijken, de spelduur uiteindelijk ook. Toch neemt dat niet weg dat echt lange singleplayer-ervaringen niet meer zo van deze tijd zijn. Volgens sommigen heeft de kortere aandachtsspanne van mediaconsumenten hier mee te maken, en willen ontwikkelaars hun publiek met bondige ervaringen tegemoetkomen. Er zijn echter onderzoeken die aantonen dat de aandachtsspanne van mensen niet veranderd is, dus valt dat te betwijfelen. Bovendien nemen populaire films juist wel in lengte toe.
Guild Wars 2. Wel lekker lang.
4) Geen beveiligingsmaatregelen en installaties
Een veelgehoord argument in de strijd tussen PC- en console-gamers is dat spelen op een spelcomputer gebruiksvriendelijker is. Op de console zou je geen last hebben van allerlei installaties en strenge DRM-beveiligingsmaatregelen. Maar is dat nog wel een valide argument? Volgens ons heeft ook console-gaming het punt bereikt dat ‘meteen spelen' een zeldzaamheid is (de Wii daargelaten, behalve als je online met vrienden wilt spelen).
Om gedegen online te spelen moet je steeds vaker een ‘online pass’ bezitten en ingeven, op de lanceringsdag patches downloaden (waar je vaak geen concrete content voor terugkrijgt) en als je een beetje fanatiek bent, geld betalen voor het ontgrendelen van spelmateriaal dat al lang en breed op de schijf staat. Dat was een consolegeneratie geleden nog volledig ondenkbaar, om over de verplichte installatie van sommige PlayStation 3-games nog maar te zwijgen. Toch zijn we er inmiddels al aan gewend.
Dat lijkt bizar, maar we hebben weinig keus. Dat je bij enkele PC-spellen te alle tijde online moet zijn om offline te kunnen spelen, is een ontwikkeling die vooral beperkend werkt en in die zin pure devolutie van onze hobby is. Maar het is er wel een die enorm doeltreffend is tegen piraterij en daarom ook zijn weg zal vinden naar de consoles in onze huiskamer. Wen daar dus ook alvast maar aan. We zouden haast terugverlangen naar het blazen in onze SNES-cartridges.
5) Het ‘ons kent ons’-gevoel
Vroeger was een vintagegedrukt Galaga-shirt nog niet cool zoals nu; het was nerdy. Maar dat was het hele punt! Gaming was een subcultuur. Het was er niet een die je het populairste jongetje in de klas maakte (of wellicht ben je op digitaal avontuur gegaan omdat dat sowieso al niet het geval was), maar juist dat schiep een band tussen gamers. De lancering van de Nintendo DS en Wii hebben daar verandering in gebracht en heeft meer mensen de charmes van computerspellen in doen zien. Een gamer zijn is niet uniek meer en dat is ergens, heel ergens, toch een beetje jammer. Maar kop op; het is niet meer dan de onvermijdelijke evolutie van het medium. Bovendien: dat gaming nu een bredere doelgroep aanspreekt dan twintig jaar geleden, daar hebben we al vaker woorden aan vuilgemaakt. Een kwestie van accepteren dus. Zeker omdat het ook zijn voordelen heeft.
Maar daarover volgende week meer, want we voelen ons nu wel erg die oude opa die vanuit zijn schommelstoel zeurt over hoe vroeger alles beter was. Laten we niet vergeten dat nostalgie veelal op verheerlijking is gebaseerd. Herinner je je nog het uit het niets opdoemen van bermplanten in racespellen? De – proest – ‘geweldige’ wisselwerking tussen Steam en Counter-Strike 1.5? En wat te denken van hoe moeizaam het updaten van de hard- en software van je PC ooit verliep? Brr, we moeten er niet aan terugdenken dat die tijden ooit terugkeren. Daarom besteden we volgende week aandacht een top vijf die hier lijnrecht tegenoverstaat, voordat we vergeten dat vroeger absoluut niet alles beter was…
Reacties op: Vroeger was alles beter
rohirrimdwarf
TerrorFlame003
Baukereg
fragfreak
MasterDH2010
Tegenwoordig ben je als spel bijzonder als je echt moeilijk bent. Zijn overigens zat spellen waar ik echt van geniet, ook al zijn ze simpel en dat kon vroeger dan weer niet
The Chosen One
Beveiliging had je ook in bepaalde irirtante manieren en sommige games hadden bugs, en sommige gamebreaking ones, die nooit gefixed (konden) worden.
Kijken of dat er volgende week nog tussenstaat dan.
MetalSonic
Nihilistic Poet
Geweldige training.
Fudgewhizzle
Als je kijkt naar games nu zie je ook dat veel ontwikkelaars weer lekker terug gaan naar de basis. Vooral de hoeveelheid side-scrolling platformers is gelukkig weer een stuk gegroeid met een stel nieuwe Mario games, Rayman en andere.
Ik vond sommige games vroeger zeker een stuk beter dan nu, maar er zijn ook nog zo veel games die ik nu echt geweldig vind die vroeger gewoon technisch gezien onmogelijk waren (denk aan Mass Effect) en waar we alleen maar over konden dromen toen we de pre-rendered introductiefilmpjes keken… Wat dat betreft is het er wel degelijk op vooruitgegaan. Het is voor de core-gamers te hopen dat ontwikkelaars ons niet uit het oog verliezen zodat we altijd wel een beetje de geeks blijven die we al waren toen we opgroeiden met consoles als de NES en SNES…
Shift Raider
eduardkhil
Oja, ik merkte nog een klein foutje op: "…maar juist dat schepte een band tussen gamers."
Schepte is de verleden tijd van scheppen als in "Ik schepte wat dirt op om een primitief huis mee te bouwen."
Scheppen in de zin van creëren heeft "schiep" als verleden tijd.
Sgthartman
Aldodilly
Helios
rohirrimdwarf
Noble7
DutchDemons
@ 1)simpele basisprincipes.
games als CoD, Gears of War, hanteren ook simpele basis principes en zijn daardoor bijzonder eenvoudig onder de knie te krijgen. Mankeert er iets aan die principes, dan valt het spel ook nu door de mand. Gek genoeg noem je dara zelf ook een voorbeeld van, maar je kan talloze voorbeelden daar van bedenken.
Rommelig standpunt wat bovendien inhoudelijk niet klopt.
@2 en 3)
Grotere uitdaging/ langere speelduur
Ik denk dat je onvoldoende thuis bent in de games van het NES en SNES tijdperk. Dat is geen steek onder water, maar er was weinig uitdaging te vinden in games als super mario, duck hunt, mega man, etc.
Het ging om eenvoudige principes, door beperkte techniek. pixelnauwkeurige sprongen maken op milimeter brede randjes, onnauwkeurige besturingen door vierpuntsdruktoetsen, je kent het ongetwijfeld.
Er zijn zeker veel games die nu geen uitdaging bieden, maar die had je vroeger ook. Er zijn nu ook genoeg gams die je tientalllen, sosm honderden uren bezig houden (uit mijn hoofd van de afgelopen jaren; elder scrolls, mass effect, ontelbare MP secties van grote games als Cod, BF).
Wat betreft jouw definitie van uitdaging (je noemt het ontbreken van levensbalkjes, meerdere levens, handmatig saven). Ik vind dat een erg beperkte visie op uitdaging. Het niet kunnen uitspelen van retro games had ook veel te maken met wat ik hier boven al noem; het was vaak meer irritatie en frustratie als gevolg van beperkingen in besturing en grafische kwaliteit.
langere speelduur hangt ook echt af van de game. mario kon je in een uur of 2 wel uitspelen. Zelda dan weer niet, bovendien had je shortcuts en passwords om te saven en verder te gaan, waardoor de speelduur aanzienlijk verkort werd. Waarom; om de gamer tegemoet te komen.
Dat is nu niet anders. Genoeg games van nu die langer dan 12 uur duren, los van replays.
@4)
Ik zou dat als game journalist alleen gebruiken als argument als ej dit kan staven met onderzoek, want uit mijn eigen collectie van moderne console games, is het aantal 'niet direct te spelen' games op 1 hand te tellen (130+)
@5)
Tja:) mee eens…good old days!
keepitfrosty
-it-
Games van nu hebben inderdaad weinig uitdaging, na 1 minuut heb je al compleet door hoe het spel in elkaar zit en je wordt nergens meer verrast. De moeilijkheidsgraad is helemaal om te huilen
coola