Dat de wereldbekende rapper 50 Cent mensenschuw is mag geen geheim zijn. Nu is dat ook niet zo verwonderlijk als iemand een negental kogels door je lijf heen jaagt. De schade is echter groter dan artsen hebben vastgesteld. In een poging om alleen nog maar zichzelf te zien, laat Curtis Jackson geen mogelijkheid onbenut. Met zijn G-Unit homeboys weet hij stelselmatig alle muziekkanalen te terroriseren en heeft hij zich nu ook op het witte doek gestort. Met gemiddeld een 2,3 voor zijn Get Rich or Die Tryin' verkeert hij in de onderste regionen van de "bottom 100" waar hij in het altijd goede gezelschap van de Duitse filmlegende Uwe Boll is.
Naast TV en film was er nog een bolwerk dat vrij was van de gruwelen van 50 Cent en zijn matties, namelijk digitale entertainment. Ben je echter zo vol van jezelf als Curtis, dan kun je dit zonder schuldgevoel flikken en genoeg uitgevers die hem daarbij wilden helpen. Nu wil ik deze column niet gebruiken om 50 Cent te "di en", daar is namelijk geen eer in te halen.
Wat mij opvalt is ondanks de vernietigende kritieken, 50 Cent: Bulletproof toch meer dan een miljoen keer verkocht is. Nu is de kracht van marketing al meerdere keren genoemd, toch blijft het me verbazen dat het miljoenen mensen weet te misleiden. De marketing man die dit soort kreten verzint als "Use strategic tactics", "Grab enemies as shields" en "Compete for bragging rights" kan zichzelf toch ook niet meer serieus nemen. Een ander verkooppunt van Bulletproof zijn de aanwezige mnuziektracks, maar zoals mening reviewer heeft gezegd, waren dit de restjes die zelfs volgens de platenmaatschappij niet goed genoeg waren om op CD uit te brengen. Gelukkig hebben gamers meer verstand van gaming dan van muziek, of toch niet?
Ondanks de belabberde gameplay, zijn een miljoen gamers het niet met mij eens. En dat biedt perspectief voor andere artiesten en uitgevers. Het hoeft niets met gaming te maken hebben, zolang er maar een bekend gezicht op de voorkant staat. Dit soort praktijken worden al jaren toegepast en zijn niets nieuws, maar in gameland is het nog niet zo gebruikelijk. Iets wat dus nu kan gaan veranderen.
"Frans Bauer the game" of "Britney's Adventures", het zal mij uiteindelijk worst wezen welk narcist zich als gamemateriaal ziet. Waar het mij om gaat is dat er fatsoenlijke franchise games worden afgeleverd. De meeste filmgames zijn ware horror, en als Bulletproof een voorproefje van de toekomst is, dan ziet die er niet goed uit. Natuurlijk wil je als uitgever en ontwikkelaar geld verdienen, daar werk je uiteindelijk voor, en daar is niets mis, zolang je mensen maar waar voor hun geld geeft. Maar zit er dan niemand met hart in dit soort ontwikkelteams? Zijn het allemaal robots die gevoelloos een bekend karakter in een spelwereld dumpen en het dan wel best vinden? Gezien de recente misbaksels lijkt dit wel het geval te zijn. Gameplay voor en door holbewoners.
Vivendi heeft de eerste stap gezet, en voorlopig niet onsuccesvol. Er zijn maar weinig uitgevers die voor 50 cent op de eerste rij zitten, en dan heb ik het niet over de bijnaam van Jackson.