Ja, eigenlijk wel. Ik ben tevreden over de ontwikkeling van de verschillende doelgroepen voor videogames. Het gaat mij mi chien niet snel genoeg, maar dat is eerder te wijten aan ongeduld, mijn eigen schuld dus. Maar de verscheidenheid aan mensen die games spelen, wordt steeds groter.
Nog nooit waren er zo veel verschillende soorten mensen die videogames spelen. In Japan en Duitsland is meer dan de helft van de DS-eigenaren vrouwelijk. Toen ik vorig jaar in de nacht van 7 op 8 december voor een winkel op de Wii stond te wachten waren er kinderen, volwa enen, mannen, vrouwen, mensen van verschillende afkomst, mensen met verschillende seksuele voorkeuren. Moeders spelen ma aal gratis flash-games op internet en in het oosten speelt men al dan niet geforceerd World of Warcraft tot men er bij neervalt - letterlijk.
Geweldig toch? Laat maar komen dat leger aan nieuwe gamers, mensen die nog nooit eerder spellen hebben gespeeld maar nu eindelijk geïntere eerd raken door dat grappige kookspelletje of een potje Hexic op Xbox Live Arcade. Het is leuk omdat er meer geld te verdienen valt in deze industrie, het is leuk omdat er een grotere verscheidenheid aan genres moet komen om de diverse doelgroepen tevreden te houden, het is leuk omdat het gezond is voor deze markt, een markt die wij als ervaren gamers naturlijk een warm hart toedragen.
Wat een positieve column tot nu toe! Dat kan toch niet echt zijn? Nee - ha ha - dat is het ook niet! Ik ben het helemaal eens met wat ik hierboven constateer, maar natuurlijk valt er genoeg te zeiken. Terwijl de markt lekker groot en gevarieerd wordt en er alleen maar meer geld in omloop komt, is er één groep mensen aanwezig en ik irriteer me mateloos aan hen. Ze denken niet goed na over de stand van zaken, ze zitten met hun neus te dicht op de feiten, ze denken alles al te weten, maar het zijn niet meer dan toekomstige fo ielen, dinosauriërs wachtend op een komeet om ze weg te vagen - het zijn de echte gamers. En samen met hen de gamesjournalisten.
Natuurlijk blijven de echte gamers - de groep die pal tegenover de nieuwe, 'mainstream' gamers staat - altijd bestaan. De mensen die gamen net als nieuwe hobby hebben gevonden worden het mi chien uiteindelijk ook. Maar waarom moeten alle veranderingen in de markt zo stroef gaan bij hen? Ze zijn oud, vastgeroest in hun hobby en willen niets zien veranderen - het is makkelijker als alles hetzelfde blijft.
Recensisten voor gamesbladen weten niet wat ze met die veranderingen aan moeten. Wéér zo'n game vol met mini-games en een feestelijke insteek waar de speler af en toe wat met de Wiimote moet schudden en dus weer een lage score als eindresultaat. Het is een flutspel volgens de recensist. Ergens is dat ook wel begrijpelijk - immers, als journalist schrijf je voor je doelgroep en tijdschriften en websites over games zijn voor gamers. Maar wat is een gamer nog tegenwoordig? Als de grootste groep die gamers vertegenwoordigt bestaat uit mensen die zo af en toe een lekker simpel spelletje willen spelen, zijn dat dan niet de echte gamers? Zijn de hardcore onder ons dan niet de vreemde eend in de bijt?
Mi chien moet ik maar gewoon stoppen met videogamewebsites en tijdschriften lezen. Ze richten zich zo opzettelijk naar de hardcore dat ik me al een nerd voel als ik het boekje in mijn handen heb. Vreemd, want de industrie is juist bezig die reputatie van zich af te schudden. Wat blijkbaar nog mist is de bijbehorende pers die zich wel kan aanpa en en kan richten op de het gedeelte van de markt die het grootst is. Een tijdschrift die niet alle party-games een onvoldoende hoeft te geven, omdat de redactie beseft dat het voor de doelgroep hele toffe games zijn. Mi chien moet ik maar zo'n tijdschrift beginnen. Of jij maakt dankbaar gebruik van mijn idee. Mijn rekeningnummer kan je opvragen bij de redactie.