De samenleving heeft er een handje van om alles en iedereen een mooilabeltje op te plakken. Zwart en wit, allochtoon en autochtoon of metde verkiezingen van november in het vooruitzicht: links of rechts. Ookin gameland gebeurt dit. Binnen de verdeling is een bepaalde nestelingte zien. Er zijn schieters en strategen (waarbij je ook weer deverdeling first-person tegen third-person en turn-based tegen real-timekunt maken) op het meest genestelde niveau. Klimmen we de ladder eentreetje op dan hebben we de deling tu en de consoles, met de komst vande Playstation 3 en de Nintendo Wii een extreem hete verdeling. Noghoger op de ladder is de tweedeling PC tegen console te maken.
Nu we bijna op helikopterhoogte zijn, komen we aan op de tweedelingwaar ik graag ietwat filosofisch over na wil denken. De strijd, als jehet zo kunt noemen, tu en de hardcore en de casual gamer. Want dooreen nietsvermoedend bericht van een onderzoeksbureau is de positie vande casual gamer extreem veranderd (in het scenario dat de resultaten van het onderzoek echt waar zijn) en kunnen we in de toekomst algemeenop gamegebied wel hele andere games gaan verwachten.
Het gaat om het bericht dat de casual gamer meer dan twintig uur perweek achter de spelcomputer of PC zit. Twin-tig uur! Dat is naar mijnbegrippen behoorlijk wat en schuift het hele fundament onder degedachte die iedereen van de casual gamer heeft onderuit. In devolksmond is de casual gamer iemand ‘die af en toe een spelletjespeelt’. Onder af en toe versta ik niet meer dan twintig uur, ik denkdat zelfs menig gamer die zichzelf ‘hardcore’ beschouwd dit aantal uurmeer dan regelmatig niet haalt. Voor de hardcore gamer geeft ditonderzoek aan dat je tegen de dertig uur per week moet gamen om in determinologie van het onderzoeksbureau tot de groep ‘hardcore gamers’ tebehoren. Kijk ik naar mijn eigen situatie, dan behoor ik tot de groepcasual gamers. Twintig uur per week haal ik met alle andereactiviteiten die ik onderneem absoluut niet, ik denk dat het stokt bijeen uurtje of tien á vijftien.
Vanaf hier wordt het verhaal intere ant. Want wat betekent het voor degames die er tegenwoordig uitkomen als de gemiddelde casual gamer meerdan twintig uur per week gamet?
Algemeen gaan we er bij de casual gamer van uit dat hij door zijngeringe ervaring met games (hij speelt immers maar af en toe) niet instaat is ‘moeilijke’ gameplay te begrijpen en deze games te waarderen.Ook ontwikkelaars (of eigenlijk: uitgevers die vervolgens ontwikkelaarsaansturen) hebben dit door en poepen per jaar een aantal games met eenluchtig thema, simpele gameplay en een fikse marketingcampagne uit omde groep gamers die toch alleen op vrijdagavond de controller in handenpakt voor zich te winnen. Bedenk nu dat deze gamer helemaal niet zoonervaren is en ook best met de Gravity Gun uit Half-Life 2 een aantalpuzzels op kan lo en of de moeilijkere combo’s uit Ninja Gaiden uitz’n mouw kan schudden.
Uiteraard blijft de casual gamer wel happig opeen game met een bekend thema zoals het aankomende Scarface, TheGodfather of The Simpsons. Wetende dat de casual gamer echterbehoorlijk wat ‘aan kan’ qua gameplay, biedt dit de ontwikkelaars vandit soort ‘standaardproducten’ ook meer mogelijkheden. Tevens lijkt medat gamers die meer dan twintig uur per week achter de console zittenook écht wel door hebben dat een bepaalde game grofweg kut is, ook alheeft het spel het thema ‘schieten in New York op basis van film X’.
Het bericht van het onderzoeksbureau brengt ook een conceptueelprobleem met zich mee. De tweedeling casual en hardcore lijkt namelijkniet meer toereikend te zijn, daar er -zo denk ik- toch echt nog welgamers zijn die inderdaad ‘af en toe een spelletje spelen’. Vooruitgevers, PR-bureaus en marketingafdelingen betekent dit dat men hetbegrip casual gamer moet gaan verdelen in een term die oude gedachteweergeeft en de term die de nieuwe, toch redelijk ervaren casual gameraangeeft. Logisch gezien lijkt het namelijk niet bijster intelligent omeen game vol met laagdrempelige gameplay op de 20+ groep te marketen,daar men dwars door het concept heen prikt en de titel al snel linkslaat liggen, wat eventuele lucratieve vervolgen of expansions uitsluiten ook het imago van de uitgever bij de desbetreffende groep geen goeddoet.
De filosofische tour afrondende, lijkt me dat vooral ontwikkelaars vangames met pretenties dit bericht als muziek in de oren klinkt. Waar eengame als Half-Life 2 vooral onder hardcore games een goddelijke imagoheeft, kan het spel met een fikse marketingcampagne ook best door wathet onderzoek omschrijft als de casual gamer, aanslaan. Wanneeruitgevers dit ook in gaan zien biedt dit theoretisch gezien meer kansenvoor kwalitatieve producten van ontwikkelaars, wanneer de casual groepeerder toehapt op dit soort projecten lijkt er met een waardigemarketingcampagne ook in dit soort producten brood te zitten.
En dit isiets waar we als toegewijde gamers ook weer vrolijk van worden. We zienmet z’n allen natuurlijk het liefste games met kwalitatieve gameplay,vol met innovatieve twisten. Ik zeg niet dat het onderzoek directutopie bereikt, maar een lichte vrolijke trend kan ik er wel in vinden.Super Casual Gamer anyone?