Soulslikes hebben mijn perspectief op games veranderd

Voorheen begreep ik niet goed waarom soulslikes bijna religieus aanbeden werden door hordes mensen. Waren dat niet die onnodig moeilijke spellen die enkel geschikt zijn voor mensen die graag opscheppen over prestaties die ze in games hebben geleverd? De essentie van de FromSoftware-catalogus ging volledig langs me heen. Sowieso waren moeilijke games meestal niet aan mij besteed. Ik stak liever mijn tijd in een toegankelijkere ervaring met een goed verhaal en interessante personages. Zo is The Last Of Us misschien wel mijn favoriete game aller tijden. 

Door Xbox Game Pass is mijn gamesmaak gaan veranderen. De service van Microsoft liet mij kennismaken met games die ik misschien wel nooit met mijn eigen geld zou hebben gekocht. Ik kwam in aanraking met spellen als Ori and the Blind Forest, Ori and the Will of the Wisps en Hollow Knight; stuk voor stuk games met een interessant verhaal, maar bovendien bijzonder uitdagende gameplay. Het beviel mij verrassend goed. Ik merkte dat een hoge moeilijkheidsgraad zoveel meer voldoening kan geven dan alleen het volgen van een simpel verhaaltje. Niet alleen het metroidvaniagenre wist me te grijpen, ook games als Cuphead en Celeste speelde ik helemaal grijs. Ik kon er niet meer omheen: moeilijke games zijn mijn ding.

Als je aan moeilijk denkt, kom je al gauw bij FromSoftware uit. Na al die games jarenlang stelselmatig genegeerd te hebben, was het tijd om toch maar eens een poging te wagen. Elden Ring vormde een openbaring van jewelste. De hele gameplayloop viel enorm in de smaak. Dat het ook meteen een van de allerbeste openwereldgames ooit gemaakt is, helpt natuurlijk wel mee. Het duurde een uurtje of tien voordat het kwartje echt viel, maar daarna kreeg ik maar geen genoeg van het hele systeem van levelen en jezelf klaarstomen voor de volgende uitdaging. Iedere avond moest er weer een kleine overwinning behaald worden en na 85 uur rolde de aftiteling over mijn scherm. Ik had lang niet alles gedaan, maar ik was verliefd en wilde meer soulslikes uitproberen. Elden Rings is in mijns inziens de perfecte instaptitel voor geïnteresseerden in spellen van FromSoftware. 

Op moment van schrijven is Demon’s Souls uitgespeeld en zit ik diep in Dark Souls Remastered. Al die games prikkelen mijn nieuwsgierigheid en de behoefte om beter te worden. Niet weten wat er om het volgende hoekje op je staat te wachten is een bijna verslavende ervaring. Voor de afwisseling besloot ik om ook een wat vergeeflijkere game op te starten. De keuze viel op Horizon Forbidden West, een game die niet per se op mijn radar stond omdat het eerste deel me niet wist te grijpen. De game zat bij de PlayStation 5-bundel die ik op de kop getikt had en volgens veel recensies is het flink verbeterd ten opzichte van de eerste game. Dat was genoeg reden om de reeks een nieuwe kans te geven. 

Maar helaas, Forbidden West doet me niks. Buiten de grafische pracht brengt het spel bij mij enkel ergernis naar boven, bijvoorbeeld vanwege de tergend lange dialogen en over hoe alles wat je moet doen drie keer wordt voorgekauwd. Het lijkt wel alsof er niks is wat je zelf mag uitvogelen. Aloy vindt het veel te leuk om keer op keer te verklappen wat je moet doen en bij elke opdracht wordt precies gemarkeerd waar je naartoe moet. Zelfs bij een zoekopdracht is een enkele druk op de R3-knop genoeg om een heel gebied te scannen. Na een uur kon ik het niet meer aan en ging de PlayStation uit. Ik had me nooit eerder aan deze gameconventies geërgerd, maar ineens lijk ik haast wel allergisch voor dit soort praktijken.

Toen kwam het besef: soulslikes vallen niet alleen in de smaak door de moeilijkheidsgraad, maar juist door het gevoel van avontuur, de vrijheid en het feit dat gameplay centraal staat. Elden Ring, Demon’s Souls en Dark Souls hebben mijn perspectief, op zijn minst tijdelijk, volledig veranderd. Het feit dat deze spellen totaal niet je handje vasthouden, is wat ze zo sterk maakt. Dat zorgt ervoor dat je je een stuk serieuzer genomen voelt. Het is alsof je de ontwikkelaars tijdens het spelen hoort zeggen: ‘Je kan dit echt wel, maar je moet zelf ontdekken hoe’. Horizon Forbidden West daarentegen lijkt er vanuit te gaan dat de speler zelf niet in oplossingen kan denken. Nu is Horizon wel een extreem voorbeeld op dat gebied, want er zijn genoeg spellen die een prima balans vinden tussen die twee uitersten, zoals bijvoorbeeld God of War. 

Waar eerst het verhaal ook erg belangrijk voor me was, werd dat belang ineens verwaarloosbaar. Het is zelfs zo erg dat ik twijfel of ik The Last Of Us Part 1 wel moet gaan spelen in september. Ik ben namelijk bang dat die game niet meer dezelfde impact gaat hebben door mijn vernieuwde smaak en ik wil de fantastische herinneringen aan dit avontuur niet om zeep helpen.

Ergens bestaat de hoop dat dit slechts een tijdelijke fase is in mijn gamebestaan en dat ik over een tijdje weer kan genieten van heerlijke verhalende games die je handje vasthouden. Maar nu heb ik eerst nog Dark Souls 2 en 3, Bloodborne en Sekiro klaarliggen. Mocht deze fase dus tijdelijk zijn, dan gaat het nog wel even duren voordat het voorbij is. Op dit moment wil ik niks anders en heb ik nog genoeg te spelen. De FromSoftware-essentie is voor mij nu zo klaar als een klontje en dat kan er wel eens voor gezorgd hebben dat ik als gamer voorgoed ben veranderd.