Het is iets dat me onlangs toevallig inviel. Retro-games krijgen niet bepaald veel aandacht, hebben ze eigenlijk ook nooit echt gekregen. Maar waardoor het eerder altijd ontzettend mooie nostalgie was om nog eens een oude klassieker uit de kast te trekken, lijkt het tegenwoordig wel haast een absurde bezigheid.

Dit kan natuurlijk verschillen per speler, begrijp mij niet verkeerd, maar ik las toevallig onlangs in een magazine iets verontrustends. Het magazine zal ik niet bij de naam noemen, maar de redactie van dit blad reageerde nogal spottend op iemand die eens een ‘golden oldie’ uit de kast trok, inclusief een grafbak van een PC. Nu is het woord ‘nogal’ behoorlijk relatief, want de gamer werd gewoon ronduit afgekraakt. De reactie van de redactie kwam er op neer dat ze liever weer verder wilden gaan met Gears of War dan een dergelijke klassieker nog hun (kostbare?) tijd te gunnen.

Nu is Gears of War ook een ontzettende monstergame, maar zijn daardoor meteen die wonderbaarlijkere klassiekers vergeten? Ligt het nu toevallig aan mij? Ben ik de enige die nog een uitgebreide zwakte heeft voor iets waarmee ik ben opgegroeid? Mijn jeugd bestond uit de vreemde games als Digger, Commander Keen, Dune II en hele basic puzzelspelletjes op die 5” floppy’s.

Nu hoef je niet zo ontzettend ver terug te gaan, volgens mij spreken wij met die titels zelfs al over 15 jaar namelijk, maar denk eens aan de allereersten van de hedendaagse genres. Mario, Zelda, Command & Conquer, Prince of Persia, Rise of the Triad, Total Annihilation, Final Fantasy, Monkey Island, gut in feite eigenlijk wel de hele LucasArts studio met hun adventuregames, en nog oh zo veel meer. Al met al briljante games waar, bij gebrek aan de technologie, de gameplay altijd centraal heeft gestaan ten opzichte van het grafische geweld.

Waar ligt het dan aan dat een vooraanstaand blad die ontzettend rijke geschiedenis zo ontzettend hard op de hak neemt? Het is tegenwoordig lastig om een goede game te maken zonder deze van een aantrekkelijke jas te voorzien. Maar het lukt wel nog altijd! Is Tetris niet nog altijd populair? Zijn de Xbox Live arcadegames niet nog altijd geinig en verslavend? Er moeten toch meer mensen zijn die, net als ik, oude delen van Final Fantasy opnieuw en opnieuw spelen vanwege de mooie herinneringen? Ik bedoel, deel zeven heb ik toch al een keer of 15 uitgespeeld en ik vind hem nog altijd leuk.

Maar daar blijft het wat mij betreft niet bij, veel spellen komen niet eens in de buurt van de technische uitdagendheid van een van de eerste Mario’s, Zelda’s of Prince of Persia’s. Vaak waag ik me er weer eens aan om nog eens met de eerste Mario te beginnen, en dan valt het pas op hoe verwend ik ben geworden door ‘makkelijke’ games. De eerste speelwerelden blijken dan al snel te uitdagend voor me, met als gevolg dat ik het opgeef.

Ook mij vallen de reacties op Gamer.nl af en toe op, hintend naar de ‘goede ouwe tijd’ van voorgaande delen van nieuwe games. Natuurlijk lang niet altijd terecht, maar ook dat is weer een kwestie van persoonlijke smaak. Maar is het dan gewoon fout om nog van die oude klassiekers te houden? Ze te koesteren? En indien het weer begint te kriebelen, ze weer uit de spreekwoordelijke kast te halen en ze nog een keer van begin tot eind, van boven tot onder, he-le-maal uit te spelen?

Verdienen wij, waaronder ik, reprimandes? Of zijn wij gewoon nog de stoerste van alle gamers, omdat wij de geschiedenis tenminste nog kennen? Een tijdperk waarin iedereen nog respect had voor een grootmacht als Atari. Een tijdperk waarin EA Pacific nog Westwood was en de naam EA überhaupt eigenlijk alleen maar in een enkel voetbalspelletje tevoorschijn kwam? Een tijdperk waarvan wij nog van onze stoel vielen om de grappen en grollen van Sam & Max, Guybrush Sleepgood, uh Threepwood, en de schavuiten van Day of the Tentacle en Maniac Mansion.

Ik weiger deze tijd te vergeten! Hulde aan de helden van het verleden!