Sonic 4 komt eraan en dat zullen jullie weten ook. En zo niet, bij deze dan. Waar anderen een schoteltje melk voor de deur zetten en een bedrijf als McDonalds zelfs het productontwerp van de McFlurry aanpast om de egel zijn voortbestaan te garanderen, kies ik ervoor hem gewoon oprecht aandacht te schenken. En die aandacht verdient hij. De laatste jaren droeg de game-industrie Sonic nog wel een warm hart toe, maar slechts een enkeling wilde in het openbaar met hem gezien worden. Zo zoet als de melk was, even zuur was de realisatie dat hij niemand meer had die echt voor hem wilde zorgen.
Het is het verhaal van een spelpersonage dat zijn jeugd er doorheen gejaagd heeft en in zijn beste jaren volledig door de roem geleefd werd. Zijn fans droegen hem op handen maar echte waardering voelde hij niet. Daarvoor gaven zij teveel om hun eigen speelplezier. Sonic kon niet veel anders dan gehoorzamen en verloor langzaam maar zeker zijn identiteit. Het is ook het verhaal van een jeugdicoon door Sega gedwongen werd per direct volwa en te worden toen de Dreamcast kwam. Wat Sega een avontuur noemde, was voor hem alleen maar een ander soort hel. Want ook in de derde dimensie leefde Sonic in gevangenschap. Maar deze keer was het niet de bewegingsvrijheid die hem werd ontzegd, maar zijn jeugd. Sonic moest ineens auto leren rijden, kreeg rotklusjes op zijn bord en werd zelfs uitgeleend aan een organisatie die allerlei bekende gamepersonages dwingt om tegen elkaar te vechten. De Dr. Eggmans van de echte wereld zagen in hem niets meer dan een circusdier dat zij naar hun pijpen konden laten dansen. Voor ieder onpa elijk optreden lieten zij hem opdraven en niets wees erop dat ze hem ooit weer in de vrije natuur los zouden laten.
We rollen onszelf even op en schieten een paar jaar vooruit in de tijd. We staan aan de vooravond van de dag van de maand van het jaar waarin Sonic 4 uitkomt. Ik hoop dat jullie beseffen wat voor unieke samenloop van omstandigheden dat wel niet is. Sonic mag, in wat wellicht een zwak moment was van zijn gijzelaars, weer van de vrijheid proeven. En in plaats van per direct met pensioen te gaan, heeft hij de moed gevonden om terug naar zijn oorsprong te keren. De egel is namelijk vastbesloten zijn rentree te maken. Maar tijden veranderen. Het podium waarop hij in zijn hoogtijdagen acteerde, bestaat niet meer. Ma a-entertainment voert de boventoon en voor de snelle platte stijl van Sonic lijkt geen plek meer in de line-up. Gelukkig is daar het internet. Hoewel onbekend terrein voor Sonic, wist hij meteen dat in deze oase van techniek zijn toekomst lag. En dus staat Sonic dit jaar aan de start van de digitale wedloop.
Maar kan de egel, die al jaren met ernstige ble ures kampt, nog op volle snelheid mee, of moet hij na een klein sprintje alweer zijn ring in de hoek gooien? Ik ga het jullie niet vertellen, sterker nog, ik kan het jullie niet vertellen. Dat moet wachten tot de recensie later dit jaar en is daarbij altijd nog iets wat jullie zelf mogen bepalen. Wat maakt het trouwens ook uit? Laten we nu gewoon even genieten van het feit dat we binnenkort weer ouderwets snel door allerlei levels kunnen racen. Dat is wat ik als eerste ga doen althans. Achtereenvolgens en ongenadig hard door de verschillende stages vlammen, zonder enig oog voor detail. Dat is voor mij toch maar een grote waas tu en start en finish. Oh ja, daar wilde ik het ook nog over hebben. Sonic doet me namelijk denken aan een tijd waarin ik nog vrijwel uitsluitend in gezelschap spellen speelde. En als ik dan even doordraaf in de weemoed die dat soort herinneringen op kunnen roepen, kom ik al snel op het punt dat ik mezelf echt een halt toe moet roepen. Doe ik dat niet, dan verzand ik in uitzichtloze nostalgie. Gelukkig heb ik hiervoor een perfect aanknopingspunt en weet ik daarmee mezelf terug naar de harde realiteit te trekken. Er is namelijk weinig dat mij in die tijd meer kon frustreren dan omstebeurt met iemand Sonic door te spelen.
Hoe ik zojuist mijn verheuging over het vierde deel uit de doeken deed is namelijk niet hoe iedere gamer het spel zal gaan spelen. Er zijn namelijk ook spelers – met alle respect, als je de controller nu niet aan mij geeft dan doe ik je wat - die liever eerst alles in het level moeten verzamelen. Zij gebruiken Sonic om hun eigen verzameldriften en opruimwoedeaanvallen op te kunnen botvieren. Als een wereldkampioen op de 100 meter sprint die onderweg ook gelijk eventjes de renbaan van al het afval dient te ontdoen. Denken ze soms dat zij hem een dienst verlenen door al die ringen te verzamelen? Voor zover ik weet houdt Sonic geen winterslaap en al zou hij dat doen, is het beste scenario wat zij hem voorschotelen een metaalvergiftiging.
Nee, ik kan me maar moeilijk identificeren met spelers die van Sonic een muilegel maken, om maar zoveel mogelijk waardevolle spullen mee te kunnen nemen. Het is niet voor niets dat hij als een stukgeslagen spaarvarken uiteenspat als zij met hun slakkentempo toch onverhoopt een vijand over het hoofd zien. Veel duidelijker wordt het niet dat Sonic hier niets van moet hebben en veel liever in zijn gestroomlijnde, stekelige vel wil zitten . Maar Sonic kon laag of hoog springen, hij heeft ze nooit van zich af weten te schudden. Het was in die tijd dat hij mee werd gesleurd naar de derde dimensie, een nieuwe periode in zijn leven, één die hij nog meer zou gaan haten. En het leed zat al zo diep. Bij ieder optreden kwam de onderhuidse woede en wrok verder naar boven, als een weermol die zich naar de oppervlakte graaft. Het aanwezige publiek was nooit te beroerd om olie op het vuur te gooien en bleef hem gebruiken als lijdend voorwerp voor een collectief potje ringwerpen. Voor Sonic zat er niets anders op dan zijn stekels op te zetten en te wachten op betere tijden, een laatste uitbarsting daargelaten.
Die tijden lijken nu aangebroken. En dus maakt Sonic zich klaar, klaar om zijn olifantenhuid aan de palmbomen te hangen en zijn afweermechanismes in te trekken. Laten we hem daarom roemen om zijn moedige besli ing met een ererondje, op volle snelheid zoals hij het het liefste heeft. Zo kunnen we laten zien dat we Sonic waarderen om wie hij is. En wie van plan is om hem in plaats daarvan op te zadelen met zijn of haar dwangneurose roep ik op om de egel met rust te laten. Dan kan hij mi chien ook eindelijk eens van zijn emotionele bagage bevrijd worden.