Begrijp me niet verkeerd, ik heb absoluut geen aversie tegen sport. Al van jongs af aan ben ik fanatiek bezig geweest met allerlei sporten als tennis, judo, honkbal, snowboarden, skateboarden, voetbal, american football en capoeira. Met mijn competitieve instelling ren, schop, spring en sla ik mezelf te pletter wanneer de gelegenheid daar is. Toegegeven, met mijn kettingrookgedrag en een algeheel tijdstekort heb ik niet echt meer een conditie om van te spreken, maar dat weerhoudt me er niet van om net zo lang door te gaan tot ik bijna neer val (wat met mijn conditie dus al snel gebeurt). Ook voetballen heb ik altijd leuk gevonden. Waar wringt de schoen dan? Welnu, ik vind een sport al heel snel saai om naar te kijken. Vechtsporten heb ik altijd spannend en elegant genoeg gevonden, maar de rest kon me maar weinig boeien. Tot voor kort dan. Hoewel de afloop van het WK mi chien liever vergeten wordt was het voor mij voor het eerst dat ik vanaf de eerste wedstrijd met oprecht enthousiasme naar voetbal keek.
Spanning
Dat het effect blijvend is, merk ik aan de spanning die ik voel wanneer ik kijk naar de potjes FIFA die bij ons op kantoor worden gespeeld… en inmiddels ook weer Pro Evolution Soccer (PES). Na een eerste blik op PES 2011 lijkt het vertrouwen in de franchise weer terug te zijn en zijn de kenners hier op kantoor gematigd enthousiast. Over hoe goed het speelt zijn ze nog niet helemaal uit, hoewel de consensus lijkt dat Konami weer op het juiste pad is. En ik? Ik vind ‘m stiekem best tof. Vreemd genoeg kan ik bij deze game met de minder accurate Xbox 360-vierpuntsdruktoets beter uit de voeten dan die van de PS3 (omdat ik een vechtgame fanaat ben is dat meestal andersom), maar beide versies charmeren me. Hoewel het voor mij meer een kwestie van reactievermogen dan tactiek is, kan ik niet ontkennen dat het heerlijk voelt om met een welgemikte voorzet de bal snoeihard in het net te schieten. Van de tegenstander dan wel he, zodanig snap ik het spel dan gelukkig ook nog wel.
Ik vind persoonlijk dat de game lekker aanvoelt, wat best grappig is aangezien het gros van de doorgewinterde footiespelers juist enorm moet wennen aan de besturing. Voor een leek is echter alles nieuw en mi chien voelt die juist daarom hoe intuïtief alles werkt. Natuurlijk heb ik het nog niet in m’n ongetrainde koppie gehaald om de besturing op volledig handmatig te zetten, maar semi-automatisch begint al aardig te wennen. Het is nu namelijk mogelijk om ieder schot volledig handmatig te mikken en daar heb je echt pure skills voor nodig. Skills die ik in ieder geval nog moet opbouwen. Daar heb ik dan weer minder moeite mee dan FIFA-spelers, aangezien je daar binnen de kortste keren aan de andere kant van het veld beland door simpelweg de bal zo snel mogelijk door te tikken tu en de spelers. Ter vergelijking, in PES 2011 moet je nu ook daadwerkelijk de bal aannemen. Iets wat niet altijd van een leien dakje gaat. Tot nog toe blijven de meeste duels hier op kantoor daarom hangen op het middenveld.
Het is overigens niet zo dat ik helemaal geen vergelijkingsmateriaal heb. Zo heb ik mij op de Nintendo 64 vermaakt met International Superstar Soccer en heb ik ook FIFA ‘97 op de Playstation gespeeld. Zelfs de laatste PES vóór de val van het imperium heeft nog de revue gepa eerd. Toch lag de nadruk meestal op het aanklooien met vrienden en nooit echt om het genieten van de sport zelf. Denk trouwens zelf eens terug aan die verschillende titels, wat staat je er het meeste van bij? Mij namelijk de onlogische besturing, de simpele graphics en de overdaad aan onoverzichtelijke menu’s. Mi chien bevalt me juist daarom de nieuwe PES zo goed. Je hoeft (net als in FIFA overigens) slechts twee verschillende knoppen lay-outs te onthouden (één voor aanval en één voor verdediging) en daarbij op logische wijze rekening houden met de handelingen. Geef ik een lage pa aan een teamgenoot dan moet ik meteen rekening houden met hoe hard ik dit wil doen en het mikken op die teamgenoot. Het maakt de game niet makkelijker, maar wel logischer. En logica, daar kan ik vrij snel mee uit de voeten.
Nog toegankelijker is PES 2011 door het ontbreken van een enorme wirwar aan gegevens en opties. PES 2011 opent met een vrij schoon, overzichtelijk menu en houdt dat in stand tot op het moment dat je daadwerkelijk het veld betreedt. Wil je meer diepgang? Niet gevreesd: met het grootste gemak vind je alles wat je zoekt in het menu. Doordat de game je echter niet direct al confronteert met alle mogelijke spelopties en statistieken kun je als leek heerlijk vlot aan de slag, terwijl de doorgewinterde speler op zeer duidelijke wijze z’n eigen diepgang kan zoeken. Kortom, je hebt nu een in potentie spannend spel, waarin je daadwerkelijk je vaardigheid kunt trainen, zonder dat je er al bekend mee moet zijn. Kijk, dat weet de aandacht van zowel een leek als ervaren speler te trekken.
Intrede in de digitale voetbalwereld
Over de licenties die in de game zitten kan ik als voetballeek geen zinnige uitspraken doen. Ik heb een paar grote bekende leagues voorbij zien komen, ik weet dat de eredivisie er in zit en het schijnt dat Konami vol trots is over de licentie van een Zuid-Amerikaanse divisie waar wij als Europeanen weinig boodschap aan hebben. Wat ik wel kan zeggen is dat er genoeg content in zit om mee uit de voeten te komen. Van reguliere spelmodi tot het kunnen maken van je eigen stadion, de game bevat meer dan genoeg voor mij om te verkennen en te meesteren. Uiteraard waag ik mij hier pas aan wanneer ik mijn virtuele voetbalskills wat meer getraind heb, maar het is een prettig vooruitzicht. Of het de PES wordt die fans weer weg moet trekken bij FIFA weet ik niet, maar het wordt wel de PES waarmee ik mijn intrede ga maken in de digitale voetbalwereld! Wat jullie?